Ως στέλεχος μιας σύγχρονης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο Μωρίς Σιακκής είχε ζήσει πολλές στιγμές επαγγελματικής επιτυχίας. Αλλά καμιά από αυτές δεν συγκρινόταν με το συναίσθημα που ένιωθε εκείνο το πρωινό του 2010, μπαίνοντας σε μια Ολντσμομπίλ Ρόκετ 88 του 1958, για να ανακαλύψει τα ίχνη του μπλουζ και της σόουλ στο σύγχρονο Μέμφις.
Ηδη, η γαλάζια «κούρσα», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1949, ήταν ένα τέτοιο ίχνος: το όνομα του κινητήρα της έδωσε τον τίτλο στο «Rocket 88» του Αϊκ Τέρνερ, που βγήκε το 1951 και πολλοί θεωρούν τον πρώτο δίσκο ροκ εντ ρολ. Και αυτό είχε συμβολική αξία για κάποιον σαν τον Σιακκή, που έχει αγαπήσει αυτή τη μουσική και τις ρίζες της αρκετά, ώστε να ταξιδέψει κάποτε στο Λονδίνο για να ανακαλύψει την άγνωστη ιστορία των κλαμπ, αλλά και των σπιτιών και των τοποθεσιών που διαδραμάτισαν ρόλο στο ροκ. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνάς του υπήρξε το «Let the rock stories roll», ένα πρωτότυπο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2008. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να ξεδιψάσει την ανάγκη του να βρεθεί στις πηγές του σύγχρονου τραγουδιού της Δύσης.
Δύο χρόνια μετά, ξεκίνησε το οδοιπορικό του σε τέσσερις πολιτείες των ΗΠΑ, με επίκεντρο τις πόλεις Μέμφις (Τενεσί), Χελένα (Αρκανσο), Κλάρκσντεϊ (Μισισίπι) και Μασλ Σόουλς (Αλαμπάμα). Και μόλις τώρα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του: «448 μίλια, εκατομμύρια νότες» (εκδ. Μαριλού), γεμάτο με πληροφορίες που έμαθε και φωτογραφίες που τράβηξε στο ταξίδι αυτό. Κυρίως, όμως, γεμάτο με την αγάπη του για τη μαύρη μουσική και τις ανθρώπινες ιστορίες της, που καθρεφτίζουν πολιτιστικές εξελίξεις, κοινωνικούς αγώνες και πολιτικές αλλαγές, που συγκλόνισαν τον 20ό αιώνα.
Ο Ελβις, ο Τζόνι, η Λουσίλ…
Τα σπίτια των παλιών μπλούζμεν και τα θρυλικά στούντιο της Σαν και της Σταξ, το Μουσείο Ροκ και Σόουλ, ξετυλίγονται σε 226 σελίδες δείχνοντας πώς οι Αμερικανοί τιμούν και αξιοποιούν τη λαϊκή τους μουσική, και μάλιστα εκείνη την πλευρά της που μόλις πριν από λίγες δεκαετίες περιφρονούσαν. Ο Σιακκής δεν ξεχνάει να αναδείξει τις συνθήκες της εποχής και κάθε τόσο μας προσφέρει ακόμη μία διασκεδαστική ή σκοτεινή ιστορία που κρύβεται πίσω από τα πασίγνωστα ρεφρέν, που εξακολουθούν να χορεύουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Να μερικές από τις ιστορίες που ξετυλίγονται ανάμεσα σε «448 μίλια και εκατομμύρια νότες»:
•Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια. Ποιος να φανταζόταν ότι μερικά από τα δημοφιλέστερα τραγούδια της «χρυσής» εποχής του αμερικανικού μιούζικαλ χρωστούν την ύπαρξή τους στο πογκρόμ της τσαρικής Ρωσίας στα τέλη του 19ου αιώνα… Πολλοί Εβραίοι της ανατολικής Ευρώπης μετανάστευσαν τότε στις ΗΠΑ. Ανάμεσά τους και πολλοί συνθέτες που καθόρισαν την αμερικανική μουσική σκηνή στις αρχές τού 20ού αιώνα: Τζορτζ Γκέρσουιν, Οσκαρ Χάμερσταϊν, Τζερόμ Κερν, Ρίτσαρντ Ρότζερς, Ερβινγκ Μπερλίν κ.ά. Ο τελευταίος μάλιστα, αν και Εβραίος, υπήρξε ο συνθέτης και του «White Christmas», του πιο εμπορικού τραγουδιού των Χριστουγέννων έως σήμερα.
•Το μουσείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Μέμφις δεν είναι άλλο από το μοτέλ Λορέιν, στο μπαλκόνι του οποίου δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968. Απ’ έξω το κτίριο έχει μείνει απαράλλαχτο. Μπροστά του, μάλιστα, βρίσκονται μία Ντοτζ του 1959 και μία Κάντιλακ του 1968, όπως τα αυτοκίνητα που βρίσκονταν παρκαρισμένα εκεί τη μέρα που δολοφονήθηκε ο ηγέτης του αντιρατσιστικού κινήματος. Είχε πυροβοληθεί από ένα παράθυρο τού απέναντι κτιρίου, που σήμερα αποτελεί μέρος του μουσείου, επικοινωνεί, μάλιστα, μαζί του με υπόγεια σήραγγα, που κατασκευάστηκε ειδικά. Στους χώρους του μουσείου ξετυλίγεται η ιστορία της δουλείας και ο αγώνας που έκαναν οι μαύροι για την κατάργησή της. Ανάμεσα στα εκθέματα και ένα παλιό λεωφορείο με χωριστές θέσεις. Αν καθίσεις σε μπροστινά καθίσματα, μία ηχογραφημένη φωνή σε διατάζει να πας πίσω, στις θέσεις των μαύρων.
•Οσοι αγαπούν τον Μπι Μπι Κινγκ γνωρίζουν ότι ονομάζει όλες τις κιθάρες του «Λουσίλ». Ετσι ονομαζόταν η γυναίκα για την οποία μια νύχτα, πριν από πολλά χρόνια, καβγάδισαν δύο θαμώνες του κλαμπ στο οποίο εμφανιζόταν ο μεγάλος μπλουζίστας. Πάνω στον τσακωμό, έπεσε μια σόμπα, ξέσπασε πυρκαγιά και όλοι πετάχτηκαν έξω. Από εκείνη τη νύχτα, ο Μπι Μπι Κινγκ βάφτισε την Γκίμπσον του Λουσίλ. Μάλιστα, η περίφημη εταιρεία μουσικών οργάνων από το 1982 κατασκευάζει το δικό του μοντέλο. Ενώ το 2005 παρουσίασε μια σειρά από 80 «Λουσίλ των 80 γενεθλίων» και χάρισε την πρώτη από αυτές στον βασιλιά του μπλουζ.
•Το ροκ εντ ρολ ήταν για τους συντηρητικούς η «μουσική του διαβόλου», αλλά στις ρίζες της υπάρχει και η μουσική του Θεού, τα γκόσπελ. Στο μουσείο της Σταξ εκτίθεται και μια ολόκληρη εκκλησία, που έχει μεταφερθεί εκεί κομμάτι κομμάτι. Αλλωστε, και τα ίδια τα ιστορικά στούντιο ξαναχτίστηκαν από την αρχή για να γίνουν μουσείο. Είχαν γκρεμιστεί το 1989 και η εταιρεία κατεδαφίσεων άρχισε να πουλάει τα τούβλα ως υλικά οικοδομής. Ομως, το κτίριο είχε πολύ μεγαλύτερη αξία και αυτό φάνηκε όταν ένας δισκοπώλης, ο Σέρμαν Γουίλμοτ, αγόρασε μια μεγάλη ποσότητα από τα τούβλα αυτά και άρχισε να τα πουλάει πολύ ακριβότερα, ως συλλεκτικά.
•Τον Δεκέμβριο του 1956, ο Ελβις Πρίσλεϊ πέρασε από το στούντιο της Σαν, όπου είχε κάνει την παρθενική του ηχογράφηση, και βρήκε εκεί τον Καρλ Πέρκινς, τον Τζέρι Λι Λιούις και τον Τζόνι Κας. Αρχισαν να παίζουν μαζί για το κέφι τους και ο ιδιοκτήτης του στούντιο, Σαμ Φίλιπς, άρχισε φυσικά να τους ηχογραφεί. Στο τέλος τούς είπε ότι θα χάριζε μια Κάντιλακ σε όποιον από τους τέσσερις θα κέρδιζε πρώτος χρυσό δίσκο. Ηταν ο Πέρκινς. Οσο γι’ αυτή τη περίφημη ηχογράφηση κορυφής, κυκλοφόρησε σε δίσκο υπό τον εύγλωττο τίτλο «The Million Dollar Quartet».
•O Ελβις αγόρασε την Γκρέισλαντ μόλις στα 22 του, το 1957, επειδή οι γείτονες του προηγούμενου σπιτιού του στο Μέμφις διαμαρτύρονταν για τους θαυμαστές του που συνωστίζονταν για να τον δουν. Εννιά μίλια μακριά από την πόλη, η καινούργια βίλα, στην οποία άρχισε να ζει μόνιμα το 1969, είχε όλα τα καλά σε ειδική παραγγελία. Στην κρεβατοκάμαρα, ο Πρίσλεϊ είχε εγκαταστήσει τηλεοράσεις ακόμα και στο ταβάνι. Οταν μια εκπομπή τον εκνεύριζε, μπορούσε να πυροβολήσει τον δέκτη. Η Γκρέισλαντ, εξάλλου, ήταν κανονικό οπλοστάσιο. Σε άλλους χώρους εκτίθενται οι κιθάρες, οι εκατοντάδες χρυσοί δίσκοι, τα αυτοκίνητα, ακόμα και ένα από τα αεροπλάνα του Ελβις, που είχε βαφτίσει με το όνομα της κόρης του, Λίζα Μαρί.
•Ο μάνατζερ του Πρίσλεϊ, ο περίφημος Συνταγματάρχης Πάρκερ, ούτε συνταγματάρχης ήταν ούτε Πάρκερ ονομαζόταν. Ηταν ένας Ολλανδός λαθρομετανάστης ονόματι Αντρέας βαν Κούικ, ο οποίος, πριν γίνει μάνατζερ καλλιτεχνών, είχε ξεκινήσει την καριέρα του σε τσίρκο. Λέγεται ότι ο Ελβις δεν έκανε ποτέ συναυλίες εκτός ΗΠΑ, με την εξαίρεση μόνο δύο στον Καναδά, γιατί ο Πάρκερ φοβόταν πως, αν συνόδευε τον πελάτη του στο εξωτερικό, ο ίδιος δεν θα μπορούσε να περάσει ξανά τα σύνορα.
•Μόλις 18 χρόνων, ο Τζόνι Κας κατετάγη στην αμερικανική αεροπορία και, αφού εκπαιδεύτηκε ως αποκρυπτογραφητής, μετατέθηκε στη Γερμανία με κύρια αποστολή την αποκωδικοποίηση των μεταδόσεων του σοβιετικού στρατού. Ο σπουδαίος Αμερικανός τροβαδούρος ήταν το 1953 ένας από τους πρώτους που πληροφορήθηκαν τον θάνατο του Στάλιν, πριν καν η είδηση μεταδοθεί από τα διεθνή πρακτορεία.
•Από τα καλύτερα ανδρικά ντουέτα της χρυσής εποχής της σόουλ ήταν ο Σαμ και ο Ντέιβ, με μεγάλες επιτυχίες όπως το «Hold on, I’m comin’». Στη σκηνή ξεσήκωναν το κοινό με τη χημεία που τους συνέδεε. Ομως, όταν έσβηναν οι προβολείς, άρχιζαν οι καβγάδες τους. Το μεγαλύτερο διάστημα κατά το οποίο αρνούνταν να μιλήσουν μεταξύ τους εκτός σκηνής, ήταν μία ολόκληρη δεκαετία.
Το βιβλίο του Μωρίς Σιακκή «Let the rock stories roll» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός. Το βιβλίο του «448 μίλια, εκατομμύρια νότες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαριλού. Πληροφορίες για τη διάθεση του βιβλίου από την ιστοσελίδα mauricesiakkis.com/448-miles-millions-of-notes/.