Η Ιρλανδία πρόσφερε μια ευχάριστη νότα αισιοδοξίας για τη μείωση των επιτοκίων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που διευκολύνει την έξοδο από την κρίση, αλλά παραμένει πολύ μακριά. Η Ιρλανδία που είδε την έξοδο από το δικό της μνημόνιο μπορεί να δανείζεται πλέον από τις διεθνείς αγορές, αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική διαφορά από την Ελλάδα της κρίσης. Η κάποτε καθυστερημένη οικονομία του Βορρά αξιοποίησε τη γεωγραφική θέση της ανάμεσα στην ηπειρωτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ αλλά και την ευκολία που προσφέρει η αγγλική γλώσσα. Βέβαια πριν από αυτά, η μικρή και περιφερειακή χώρα «τακτοποίησε» τα δικά της «εθνικά θέματα» και δημιούργησε ένα σταθερό πολιτικό σύστημα στο οποίο τα κόμματα, τα συνδικάτα και οι κοινωνικοί φορείς έχουν ως πρώτη επιλογή τον συμβιβασμό και τη συναίνεση, αποφεύγοντας την πόλωση. Γι’ αυτό το μνημόνιο και η κρίση δεν είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση του κράτους, της εκπαίδευσης ή της υγείας, ούτε πολυήμερες απεργίες ή συνεχείς διαδηλώσεις που παραλύουν την πρωτεύουσα! Αντίθετα η πολιτική ηγεσία τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης αλλά και τα συνδικάτα προχώρησαν συναινετικά σε μέτρα περιορισμού των κρατικών δαπανών αλλά και των εισοδημάτων, αποφεύγοντας τη ρητορική ή τις εκδηλώσεις που θα παρεμπόδιζαν την προσπάθεια. Ούτε υπήρξαν άγριες διαδηλώσεις και τρομοκρατικές ενέργειες από αυτόκλητους υπερασπιστές του λαού! Κι όλα αυτά ενώ η ανεργία είχε ξεπεράσει το 15%, η αξία των ακινήτων μειώθηκε κατά 60%, ενώ τα νοικοκυριά ήταν υπερχρεωμένα, η μετανάστευση που είχε αντιστραφεί με κύμα επιστροφής Ιρλανδών στην πατρίδα τους, άρχισε και πάλι με πάνω από 30.000 άτομα να εγκαταλείπουν τη χώρα κάθε χρόνο.
Κι όμως η κυβέρνηση πέτυχε να μην εξανεμιστεί αυτό που θεωρούν εθνικό πλεονέκτημα, δηλαδή τη χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων με συντελεστή 12,5%. Η αντιπολίτευση δεν διακήρυξε ότι αυτό είναι άδικο και ευνοεί τους καπιταλιστές. Οι διαφορές από την ελληνική περίπτωση δεν είναι μόνον στο πολιτικό πεδίο. Η ιρλανδική κρίση ήταν κυρίως αποτέλεσμα της κρίσης των τραπεζών που είχαν εκτεθεί στη φούσκα της αγοράς ακινήτων. Οταν οι συνθήκες στη διεθνή αγορά ανατράπηκαν, το Δημόσιο ανέλαβε υποχρεώσεις 60 δισ. ευρώ των τραπεζών, ώστε να μη μεταδοθεί το πρόβλημα στο ευρωπαϊκό σύστημα. Δεν υπήρχε δημοσιονομικό πρόβλημα αλλά δημιουργήθηκε εξαιτίας της ανάληψης των υποχρεώσεων αυτών.
Αντίθετα στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε από τις τράπεζες αλλά από το δημοσιονομικό. Το πρόβλημα των τραπεζών προέκυψε κυρίως από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, επειδή το δημόσιο χρέος έπρεπε να μειωθεί γρήγορα…
Το ουσιαστικό δίδαγμα όμως από την περίπτωση της Ιρλανδίας βρίσκεται αλλού. Η μακροπρόθεσμη στρατηγική της μικρής χώρας τα τελευταία 20 χρόνια ήταν να αποκτήσει παραγωγική βάση προσελκύοντας εξαγωγικές επιχειρήσεις. Πολλές πολυεθνικές πληροφορικής και λογισμικού, φαρμάκων και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών πήγαν στην Ιρλανδία αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της χώρας. Ετσι η Ιρλανδία, μια αγροτική χώρα με μικρή εσωτερική αγορά, έγινε εξαγωγική. Οι εξαγωγές της υπολογίζονται σήμερα πάνω από 100% του ΑΕΠ όταν στην Ιταλία το αντίστοιχο ποσοστό είναι 30% και στην Ελλάδα 27%.
Η κρίση αντιμετωπίζεται με παραγωγή και εισόδημα, με πολιτική σταθερότητα και συναίνεση, με δουλειά όχι λόγια…