Σήμερα θα μιλήσουμε για δουλειές… Είναι που συζητάω μόνο αυτό το θέμα από την στιγμή που πέρασαν οι γιορτές. Είναι που όλοι συζητάνε μόνο αυτό το θέμα. Είναι που επέστρεψα μετά από έναν χρόνο στο γραφείο…
Στο δικό μου μυαλό υπάρχουν τα πράγματα που κάνουμε για να βγάλουμε χρήματα και τα πράγματα που κάνουμε γιατί μας αρέσουν. Αυτά που, αν δεν τα κάνουμε, θα σκάσουμε.
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη μου είχε πει πριν αρκετά χρόνια, όταν άρχισα να δουλεύω στα περιοδικά, ότι θα επιβιώσω σ’ αυτόν τον χώρο μόνο αν το γράψιμο είναι το καλύτερο πράγμα που ξέρω να κάνω. Μόνο αν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αν δεν γράψουν αυτό που αισθάνονται σ’ ένα χαρτί, νιώθουν να τρελλαίνονται. Επίσης θυμάμαι τον πρώτο μου διευθυντή, τον Τάκη Τσιρτσώνη, που μ’ έβλεπε να ξενυχτάω και μου έλεγε να μην ξεχάσω ποτέ ότι η ζωή είναι έξω από το γραφείο και ότι, αν δεν το καταλάβω εγκαίρως, θα γίνω μια εμμονική δημοσιογραφίνα με μεγάλα οπίσθια και σπυριά στο πρόσωπο. Και βέβαια θυμάμαι και τον Νίκο Πιπέρη που μου φώναζε όλη μέρα. Μου έλεγε να πετάξω στα σκουπίδια το «βουπουδάκι» που έχω μέσα μου, να σταματήσω επιτέλους να κάνω παρέα με mainstream σαχλαμάρες και να γράφω επιθετικά. Δεν δημοσίευε κείμενο μου αν δεν το ξανάγραφα τρεις φορές τουλάχιστον. Και έβαζε τον Δημήτρη Πάντσο να με δασκαλεύει. Ο οποίος με τη σειρά του διάβαζε φωναχτά τα κείμενα μου μπροστά σε όλους και σχολίαζε με αβρότητα: «Συναίσθημα αγάπη μου. Πού είναι το συναίσθημα σου; Δεν το βλέπω πουθενά…». Τα έπαιρνα τόσο σοβαρά όλα αυτά που άκουγα τότε. Κάθε φράση, κάθε συμβουλή, κάθε παρότρυνση, για μένα ήταν το παν. Επεξεργαζόμουν με τις ώρες ό,τι έβλεπα, ό,τι άκουγα γύρω μου και προσπαθούσα να τα αφομοιώσω όλα, να τα κατακτήσω, να τα κάνω δικά μου. Νομίζω ότι αυτή ήταν η πιο εποικοδομητική περίοδος της ζωής μου. Γιατί δεν έχτιζα απλώς την καριέρα μου, έχτιζα την ίδια την προσωπικότητά μου. Είναι βέβαιο ότι δεν υπήρχε διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο. Ηταν ένα πράγμα. Κι αυτό ήταν, και ίσως είναι ακόμη, το πιο γοητευτικό πράγμα σ' αυτή τη δουλειά.
