Την ώρα που τα φοβισμένα μάτια της μικρής Μαρίας από τα Φάρσαλα μας
τρομάζουν για τα τρωτά σημεία ενός θεσμικού συστήματος που δεν
μπορεί να προστατεύσει ούτε τα παιδιά, παραπέμποντας σε μια χώρα
που μοιάζει με ευρωπαϊκή Κολομβία, μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε
λίγο πιο σοβαρά με όλο το φάσμα των φορέων που συνδέονται με την
προστασία των κακοποιημένων παιδιών; Μήπως, εκτός από το Χαμόγελο
του Παιδιού, το φως και η φροντίδα πρέπει να πέσουν και στα ΝΠΔΔ,
στις Στέγες Ανηλίκων του υπουργείου Δικαιοσύνης, εκεί όπου
απουσιάζει η στήριξη της ιδιωτικής χρηματοδότησης και του ΕΣΠΑ;
Ας ξεκινήσουμε από τα Καμίνια του Πειραιά. Εκεί, στο πιο
υποβαθμισμένο κομμάτι της περιοχής, κοντά στη Θηβών, σε ένα παλιό
κτίριο έκτασης 1.200 τ.μ. βρίσκεται η Στέγη Ανηλίκων Πειραιά «Ο
Καλός Ποιμήν», όπου η φιλοξενία των κακοποιημένων παιδιών έχει
σταματήσει στις συνθήκες μιας πολύ παλιότερης Ελλάδας. Η κουζίνα
και η τραπεζαρία τους στο υπόγειο του κτιρίου, με τον αττικό φως να
μπαίνει κλεφτά από τον φωταγωγό. Μια τηλεόραση, παλαιοί καναπέδες,
τραπεζάκια και καρέκλες καφενείου, δωρεά από έναν παλιό εξοπλισμό
ξενοδοχείου, συνιστούν την επίπλωση στον χώρο ψυχαγωγίας των
παιδιών που ήλθαν από τα πολύ δύσκολα: από οικογένειες με
παραβατική συμπεριφορά κουβαλώντας φορτίο γονιών με χρήση
ναρκωτικών ουσιών. Σε αυτά τα παιδιά με τα δύσκολα χρόνια ακόμη και
η παιδική χαρά εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους απ’ όσες χαρές θα
μπορούσε να τους δώσει. Αγκάθια και τσουκνίδες έχουν αποκλείσει την
πρόσβαση. Οσο για τα μεγαλύτερα παιδιά που θα μπορούσαν να παίξουν
στο γήπεδο, τα σκουριασμένα σίδερα παραφυλάνε. Η μετακίνηση των
παιδιών προς και από το σχολείο γίνεται με ευθύνη των υπαλλήλων οι
οποίοι, στην πλειονότητά τους, καλούνται να λειτουργήσουν ως
«παιδονόμοι» χωρίς ποτέ να έχουν διδαχθεί Παιδαγωγική και κυρίως
χωρίς να έχουν την επιστημονική ψυχοσωματική στήριξη ή την
απαιτούμενη αποφόρτιση σε μια τόσο ευαίσθητη, μεγάλης κοινωνικής
προτεραιότητας, εργασία. Μόλις πρόσφατα, πέντε διοικητικοί
υπάλληλοι, που μετατάχθηκαν με το καθεστώς της διαθεσιμότητας,
κλήθηκαν να προσφέρουν υπηρεσίες ως παιδονόμοι στη Στέγη Ανηλίκων.
Χωρίς προετοιμασία, χωρίς κατάρτιση ειδική. «Καθώς είμαστε εντελώς
ανεκπαίδευτοι γι’ αυτές τις συνθήκες, δεν έχουμε τη δυνατότητα να
τηρήσουμε τις αποστάσεις που απαιτούνται. Το συναισθηματικό φορτίο
είναι δυσβάστακτο», αναφέρουν κάποιοι από τους υπαλλήλους.
Τα παιδιά της Στέγης που φιλοξενούνται στον χώρο ζουν με την
προσμονή της αναδοχής που συχνά δεν κρατάει πολύ. Οι ανάδοχες
οικογένειες εναλλάσσονται συχνά (ίσως δε παραδόξως συχνά), ενώ
σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η επικείμενη συνταξιοδότηση
της διευθύντριας το προσεχές καλοκαίρι θα οδηγήσει στο κλείσιμο της
Στέγης. Και ξανά έκπληκτοι τότε θα διαπιστώσουμε το πρόβλημα με τις
συνθήκες φιλοξενίας των κακοποιημένων παιδιών.