Αν θυμηθούμε ποιοι άνθρωποι, τα τελευταία χρόνια της προϊούσης
παρακμής, έχουν βρεθεί σε σπουδαία αξιώματα, θα πρέπει να θεωρούμε
ως φυσικό το γεγονός ότι φθάσαμε στο σημείο ο Δάνης Τζαμτζής (μας
χαμογελά από τη φωτογραφία της στήλης) να υπαγορεύει τη φορολογική
πολιτική της κυβέρνησης. Βουλευτής Πέλλας της Ν.Δ. από το 2000 (με
την εξαίρεση της τριετίας 2009-2012), όλα αυτά τα χρόνια ο Τζαμτζής
ξεχώρισε στους κοινοβουλευτικούς κύκλους κυρίως για τον επιβλητικό
και σταθερά αυξανόμενο σωματικό όγκο του, απολύτως ταιριαστό με τη
βροντώδη φωνή του, της οποίας η συνήθης υψηλή ένταση επιβάλει στον
συνομιλητή να τηρεί απόσταση κατ’ ελάχιστο πέντε μέτρων για να μην
ξεκουφαίνεται. Χωρατατζής, έξω καρδιά, ψηλός και ευμεγέθης, έδινε
την εντύπωση του αγαθού γίγαντα: ένα είδος Οβελίξ στην τραχιά
μακεδονίτικη εκδοχή του. Προσωπικώς, η πρώτη λέξη που μου ερχόταν
στο νου, όποτε έβλεπα σε κάποιο μονόστηλο το όνομα ή τη φωτογραφία
του, ήταν η λέξη «μπριζόλες»: του ενός κιλού, πάχους τριών δακτύλων
και όχι απαραιτήτως ψημένες. Για το ευρύ κοινό, θα ήταν ―υποθέτω―
ένας από τους πολλούς αφανείς βουλευτές της επαρχίας, σε μια εποχή
όπου η αίγλη του βουλευτικού αξιώματος ακολουθεί τη γενικότερη
φθίνουσα πορεία του κοινοβουλευτισμού.
Από τα τέλη του περασμένου μηνός, όμως, αφότου η κυβέρνηση ξεκίνησε
τη διαπραγμάτευση των φορολογικών μέτρων με τους βουλευτές της
συμπολίτευσης, ο Τζαμτζής ανεδείχθη σε «παράγοντα εξελίξεων», κατά
το στερεότυπο. Ισως να ήταν ο δυναμισμός του όγκου και οι
αγριοφωνάρες του, ίσως το ότι μέσα στην απίστευτη λουμπεναρία της
κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. ο μονόφθαλμος υπερτερεί των
τυφλών, πάντως ο Τζαμτζής ανεδείχθη ως ο φυσικός ηγέτης όλων
εκείνων που αντιδρούσαν στη φορολόγηση των αγροτεμαχίων ― κάπως σαν
παρωδία του Γουότ Τάιλερ στην Εξέγερση των Αγροτών στην Αγγλία του
1381. Ο Τζαμτζής συνδέθηκε με την πρόταση για παράταση του ειδικού
τέλους ακινήτων που πληρώνουμε μέσω της ΔΕΗ και, εν τέλει, η πίεση
την οποία εκπροσώπησε κατέληξε στη διπλή φορολόγηση των
-υποτίθεται- μεγάλων ακίνητων περιουσιών, άνω των 300.000 ευρώ.
Ποιος είναι όμως ο Τζαμτζής, όπως προκύπτει από την εγκεκριμένη
βιογραφία του; Στην επίσημη ιστοσελίδα του, βρίσκουμε το
εγκεκριμένο προσχέδιό της, το οποίο από τη δεύτερη πρόταση κιόλας
μας εισάγει απότομα στο πνεύμα της ιλαροτραγωδίας και επιβεβαιώνει
αυτό που υποψιαζόμασταν: «Από πολύ νεαρή ηλικία, μόλις δέκα ετών,
ανέλαβε τα ηνία (sic) της οικογένειάς του λόγω της απώλειας του
πατέρα του». Προορισμένος, λοιπόν, για ηγέτης ο Δάνης! (Δεν πρέπει
να είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε στα μέρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου…).
Σπουδάζει, υπηρετεί ως οπλίτης στα Τεθωρακισμένα (υποψιάζομαι ότι,
λόγω σωματοδομής, ενδεχομένως να υπηρέτησε και ως
τεθωρακισμένο…), ώσπου ένιωσε το κάλεσμα του πεπρωμένου: «Νέος,
ενθουσιώδης, με οράματα, ανησυχίες και διάθεση προσφοράς στον τόπο,
θέτει στόχους. Η πολιτική του πορεία ξεκινά», διαβάζουμε.
Στην πραγματικότητα, η πολιτική του πορεία είχε ήδη ξεκινήσει,
γιατί από 16 χρόνων οργανώνεται στην ΟΝΝΕΔ και όλο το βιογραφικό
του δεν είναι παρά μία βαρετή ―εντούτοις, χαρακτηριστική των
περισσότερων πολιτευομένων στα χρόνια της Μεταπολίτευσης― αφήγηση
μια κομματικής καριέρας. Συχνά διανθίζεται με διθυράμβους, του
τύπου: «Τα Εργα Πνοής έκαναν τον Δήμο Σκύδρας από τους καλύτερους
στην Ελλάδα. Αναγνωρισμένος ακόμα και από τους αντιπάλους του,
χαρακτηρίστηκε «αναμορφωτής του Δήμου Σκύδρας”». Επίσης, δεν
παραλείπει να μας πληροφορήσει ότι, ως δήμαρχος και βουλευτής,
«έχει συμμετάσχει σε επιμορφωτικά ταξίδια» και παραθέτει όλα τα
μέρη τα οποία επισκέφθηκε. Δηλώνει ως επάγγελμα «πολιτικός
επιστήμων – αγρότης» (κατά το υπόδειγμα: «γυναικολόγος –
ηλεκτρολόγος», συμβολαιογράφος – μανεκέν» κ.ά.), παραδόξως, ωστόσο,
η μόνη αναφορά σε δουλειά που βρίσκουμε σε ένα πλουσιότατο, κατά τα
άλλα, βιογραφικό είναι ότι ως φοιτητής «παράλληλα εργαζόταν».
(Οπότε, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφθώ ότι διαπίστωσε πόσο άχαρο
πράγμα είναι η δουλειά και κατευθύνθηκε στην «προσφορά»…).
Ο ανώνυμος βιογράφος (ανώνυμος, γιατί ποιος θα τολμούσε να υπέγραφε
τέτοιο πράγμα;) φιλοτεχνεί το πορτρέτο ενός πλάσματος που υπάρχει
στον χώρο κάπου μεταξύ ανθρώπων και αγγέλων: «Χωρίς έπαρση,
παραμένει ασυμβίβαστος, έντιμος, συνεπής και προσηλωμένος στους
στόχους του. Ο Ιορδάνης Τζαμτζής ―ο Δάνης όπως τον γνωρίζουνε όλοι―
είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος και πολιτικός (…) Είναι πάντα
δίπλα σε όποιον και όπου τον έχει ανάγκη (…) Οσοι γνωρίζουν από
κοντά τον Δάνη Τζαμτζή τον αποκαλούν «λεβέντη» που σημαίνει
ντόμπρος, καθαρός άνθρωπος, που μπορείς να βασιστείς στον λόγο του
(…) Απλώνει πάντα το χέρι της καρδιάς με ειλικρίνεια και
καθαρότητα στο βλέμμα και τη σκέψη. Δεν παρασύρεται σε λαϊκισμούς
(…) Απλό και σύγχρονο τον προσδιορίζουν η στάση του απέναντι
στους συνανθρώπους και το ότι βρίσκεται πάντα μπροστά από τις
εξελίξεις. Απλός και σύγχρονος, γιατί είναι πρώτα άνθρωπος και μετά
πολιτικός».
Αφού είδαμε ώς και τον Τζαμτζή να διαμορφώνει τη φορολογική
πολιτική, δεν αμφιβάλλω ότι έχουμε ακόμη πολύ κατήφορο μπροστά μας.
Το μόνο ευχάριστο; Οτι με τον χαρισματικό Δάνη για παρέα θα τον
κάνουμε γελώντας. Κάτι είναι κι αυτό…
Στο έλεός τους
Ο πρύτανης Πελεγρίνης μετέρχεται παρελκυστικές τακτικές για να
συντηρεί την κρίση. (Την Κυριακή, λ.χ., από το Πολυτεχνείο ζήτησε
διάλογο, ζωσμένος με μια τσάντα Ferre…). Ο υπουργός
Αρβανιτόπουλος (ως ο μόνος νεοκαραμανλικός της κυβέρνησης…) μένει
άπραγος και όσο πιο μακριά μπορεί από το πρόβλημα. Μόνο υπό την
πίεση του πρωθυπουργού προβαίνει σε νουθεσίες αφ’ υψηλού. Το
νεότερο είναι ότι, χθες, παραιτήθηκαν τα μέλη της Συγκλήτου. Ετσι
το Πανεπιστήμιο Αθηνών μένει και φανερά πλέον στο έλεος εκείνων
στους οποίους ουσιαστικά πάντοτε ανήκε εδώ και πολλά χρόνια: τις
δυναμικές μειοψηφίες της Αριστεράς. Εξέλιξη η οποία, εδώ που
καταντήσαμε, μπορεί να θεωρηθεί ως μέρος των εορτασμών για την
τεσσαρακονταετία από την εξέγερση του Πολυτεχνείου…