«Φτάνουν οι μέρες που πρέπει να απολογηθώ.
Ετσι ήρεμος σαν το μοναχικό δέντρο.
Ετσι αγόγγυστα σαν την άδολη μάνα μου.
Φτάνουν οι ώρες της εσχάτης διορίας μου.
Οπου να ‘ναι θα πέσουν τα τελευταία φύλλα.
Θ’ ανοίξουν τα παράθυρα και σαν μια στιγμή.
Θα τελειώσουν όλα.
Λυπάμαι για τα ποιήματα που δεν έγραψα.
Ηταν ό,τι καλύτερο φώλιαζε στην καρδιά μου.»
Πενήντα χρόνια ποιητικής πορείας, οκτώ ποιητικές συλλογές που είδαν το φως της δημοσιότητας και ένα μέρος που δεν βρήκε θέση σε βιβλίο, τώρα συγκεντρώνονται σε έναν τόμο «Ποιήματα 1952-2002», από τις εκδόσεις «Ιωλκός», στη σειρά Ανθολογία 2. Είναι δημιουργίες ζωής, του πολυγραφότατου συναδέλφου, μέλους της ΕΣΗΕΑ και ποιητή Γιάννη Κορίδη, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην ποίηση σε ηλικία 16 χρόνων, και που έγραψαν γι’ αυτόν οι Μιχ. Περάνθης, Πέτρος Χάρης, Βάσος Βαρίκας, Αγγ. Μεταξάς, Αγγελος Φουριώτης, Λάκης Παπαδήμας, Τάκης Δόξας (στην «Αυγή» του Πύργου), I. M. Χατζηφώτης, Τάσος Λειβαδίτης («Αυγή») και Ανδρέας Καραντώνης («Νέα Εστία»).
Ολες οι κριτικές σε ένα ανάτυπο, με τίτλο «H κριτική για την ποίηση του Γιάννη Κορίδη», συνοδεύει τον τόμο με τα Ποιήματά του, και το εξώφυλλο, με τη σκάλα, την προπολεμική, που ακόμη στέκει ολόρθη και οδηγεί στον ουρανό… Από το 1996 ο Γιάννης Κορίδης ανθολογεί και επιμελείται την ετήσια έκδοση «Ποιητικό Ημερολόγιο». Χαιρετίζουμε αυτά τα ποιητικά του πενηντάχρονα, που έχουν πολλά να μας θυμίσουν, αλλά και να διδάξουν στους νεότερους, που θέλουν την ποίηση καταδική τους, ενώ αυτή προϋπάρχει και έπεται όλων. Ενα ακόμη «ποιητικό χρονικό», «Μέρες του 1950.
«Δεν είχαμε ψωμί να φάμε / Και γράφαμε ποιήματα / και κυκλοφορούσαμε βιβλία. / O ένας κοίταζε τον άλλον στα μάτια / Δέναμε τις πληγές μας / Ακούγαμε μουσική δωματίου / Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα / Χάθηκαν τα μεσημέρια / χάθηκαν οι σύντροφοι / χάθηκε η καλημέρα».
Με τις ευχές της στήλης, και καλή συνέχεια!