Μέρες τώρα ρωτούν τον αρχιεπίσκοπο οι δημοσιογράφοι αν είναι αυθεντική η επιστολή του που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα». Αμήχανος αυτός, αποφεύγει να απαντήσει, επαναλαμβάνοντας μονότονα «χρόνια πολλά! χρόνια πολλά!» Κατά συνέπεια, δεν έχει λόγους κανείς να υποθέσει ότι πρόκειται για φάρσα ή προβοκάτσια. Δεν έχει λόγους να σκεφτεί ότι κάποιος πονηρός εισήλθε νύκτωρ στην Αρχιεπισκοπή, άρπαξε ένα επιστολόχαρτο (το οποίο μάλιστα, για λόγους διακριτικής σεμνότητας, φέρει και τη φωτογραφία του αρχιεπισκόπου), έγραψε ένα μελίρρυτο εγκώμιο του Στυλιανού Παττακού, πλαστογράφησε και την υπογραφή του κ. Χριστόδουλου και ταχυδρόμησε τον απίστευτο έπαινο στον πραξικοπηματία. Ημερομηνία της επιστολής η 31η Μαΐου 2001. Τον Μάιο εκείνο είχε επισκεφθεί την Αθήνα ο πάπας και οι ηγέτες της ορθόδοξης εκκλησίας απαιτούσαν να ζητήσει συγνώμη για τα προ χιλιετίας αμαρτήματα των καθολικών. Την ίδια στιγμή ο αρχιεπίσκοπος όχι μόνο δεν έβρισκε κανένα σφάλμα και κανένα αμάρτημα στην πολιτεία του γηραιού χουντικού, αλλά υμνούσε κιόλας «τα ξεχωριστά προσόντα και την αρετή του».
Γνωρίζοντας ότι ο κ. Χριστόδουλος είναι μελετηρός, όπως έλεγε προσπαθώντας να «εξηγήσει» τη στάση του κατά τη δικτατορία, πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι, παρά τις τόσες έγνοιες του αξιώματός του, βρήκε τον χρόνο και μελέτησε το «πόνημα» «Οδοιπορικόν ενός στρατιώτου 90 ετών» που του είχε ευγενώς αποστείλει ο συγγραφέας του, ο Στ. Παττακός. Κι αφού το διάβασε, έλαβε την απόφαση ότι οφείλει να ανταποδώσει την ευγένεια. Μόνο που δεν αρκέστηκε σε παραφιλολογικού χαρακτήρα παρατηρήσεις που θα μπορούσαμε να τις θεωρήσουμε και διπλωματικά κοινότοπες («το αποσταλέν βιβλίον σας εντυπωσιάζει τον αναγνώστην με την απλότητα και την γλαφυρότητα του λόγου»), αλλά, αφού εξύμνησε το «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημα του ανδρός», προχώρησε και σε ιδεολογικού-ιστορικού τύπου αξιολόγηση.
Τι έγραψε; Ιδού: «Υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία, την οποίαν ο ιστορικός του μέλλοντος καλείται να εκτιμήσει και να προσδιορίσει». Ως προς το ύφος το κείμενο δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τις προς «Στόχον» επιστολές του προκαθημένου, του «ελληνόψυχου» όπως τον χαρακτήριζε το ακροδεξιό φύλλο. Ως προς το νόημα, οι διευκρινίσεις περιττεύουν. O «ενάρετος» Παττακός και οι λοιποί χουντικοί «έγραψαν ιστορία» – την 21η Απριλίου, στα ξερονήσια, στο Πολυτεχνείο, στην Κύπρο… Χρειάζεται να περιμένουμε τον «ιστορικό τού μέλλοντος»;
Το να «ισοφαρίσουμε» την επιστολή με τους αρχιεπισκοπικούς ύμνους για τον Μίκη Θεοδωράκη και «όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία» θα σήμαινε ότι αποδεχόμαστε τον χαμαιλεοντισμό ως ύψιστη αρετή.