«Σκοτεινές και αόρατες δυνάμεις ζητούν να θέσουν την Εκκλησία, την πνευματική μητέρα του λαού μας και κιβωτό του Γένους, στο περιθώριο… H ασέβεια γαυριά και εγείρει με θράσος το κεφάλι της, όχι πλέον μόνον εναντίον των προσώπων μας, αλλά εναντίον του όλου σώματος της Εκκλησίας…».
Το τέχνασμα ευτελέστατο (κόλπο φτηνό και παμπάλαιο) προσβάλλει ώς και τη μέτρια νοημοσύνη. Αν ο αρχιεπίσκοπος διόρισε διευθυντή του πολυπρόσωπου ιδιαίτερου γραφείου του ένα εικοσιεξάχρονο παιδί προκλητικά θηλύγλωσσο, και αν το δύστυχο αυτό παιδί, μέσα στο ίδιο το αρχιεπισκοπικό περιβάλλον πέταξε τα ράσα, δηλώνοντας δημόσια ότι έτσι «ξαναβρίσκει τη ζωή», τι χρειάζονται «σκοτεινές δυνάμεις»; Και γιατί πρέπει να είναι ο λαός που καλείται σε ολονυχτία προσευχών συντριβής και μετάνοιας για την απερισκεψία του αρχιεπισκόπου;
Αν ο αρχιεπίσκοπος επέλεξε ως εγγύτατον, απολύτως έμπιστο και υπέρμετρα οικείο τον μητροπολίτη πρώην Θεσσαλιώτιδος, και αν αυτός διαπλέχθηκε φανερά με υπόκοσμο (Γιοσάκη, Βαβύλη), με σκανδαλουργό μητροπολίτη (Αττικής) και με πειραϊκά κυκλώματα εξαγορασμένων δικαστών, γιατί η ευθύνη βαραίνει τους «πολέμιους της Εκκλησίας» και γιατί πρέπει ο λαός να εκφέρει ολονυκτίως το «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηχρειώθημεν»;
Αν η «οικογένεια» του αρχιεπισκόπου, η τυρεύουσα «Χρυσοπηγή» θέλησε να επιβάλει στανικά ως πατριάρχη Ιεροσολύμων τον ανεκδιήγητης ανικανότητας Ειρηναίο και απέστειλε τον οπλοφορούντα αρχιμανδρίτη Φαρμάκη να συνεργαστεί με τον Βαβύλη στην πλεκτάνη εξόντωσης ηθικής των συνυποψηφίων (έμπειρη σε πλεκτάνες η «Χρυσοπηγή» ύστερα από την εξόντωση που πέτυχε του Θηβών Ιερωνύμου), τι λόγο μπορούν να έχουν αόρατα κέντρα αντιχρίστων και γιατί πρέπει να φορτώνεται ο λαός ενοχές άξιες προσευχών μετανοίας;
Να θρηνήσει ο λαός για τις αμαρτίες και τα ολισθήματα του ποιμένα του, ναι. Να προσευχηθεί για να του χαριστεί μετάνοια, μάλιστα. Αλλά όχι να καλείται σε ολονύχτιο θρήνο επειδή διεθνείς υποτίθεται παράγοντες, πολέμιοι του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, «ζητούν να θέσουν την εκκλησία, την πνευματική μητέρα των Ελλήνων και κιβωτό του γένους, στο περιθώριο».
Το περιθώριο: αυτό είναι που ολοφάνερα τρέμει ο αρχιεπίσκοπος και δεν μπορεί να κρύψει τον τρόμο του. Με το ευτελέστατο τέχνασμα ότι «βάλλεται η εκκλησία» προσπαθεί να μεταφέρει στον θεσμό την κατακραυγή που αφορά το πρόσωπό του – να παραμείνει γαντζωμένος στο αξίωμα και στις εξουσιαστικές προνομίες του. Τα κύματα του αποτροπιασμού που προκάλεσαν οι διαπλοκές του και η δημοσιολαγνεία του (κύματα και κακόβουλης αναπόφευκτα εκμετάλλευσης των λαθών του), τα ερμηνεύει σαν ενορχηστρωμένη απειλή των ιερών και των οσίων του «έθνους». Θεωρεί τους πάντες αφελείς.
Θα παραμείνει τραγικό δείγμα επισκοπικής έκπτωσης η κηρυγματική παραληρηματική του υστερία στον ναό των Αγίων Πάντων Καλλιθέας, την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου (μεταδόθηκε από όλα τα δελτία ειδήσεων) – μια θλιβερή καρικατούρα ποιμενάρχη με νεκρωμένα εκκλησιαστικά αισθητήρια: Να υποδύεται ο επίσκοπος τον κομματάρχη, να μεταβάλει τον τόπο – τρόπο της Ευχαριστίας σε παλκοσένικο για ναρκισσιστικές εκρήξεις πληγωμένης μεγαλομανίας.
Εσωθεν καπηλεία, έξωθεν εκμετάλλευση. Οι έμπειροι του εκκλησιαστικού γεγονότος τι θα είχαν άραγε να αντιτάξουν; Ισως όσην ελπίδα και εμπιστοσύνη κατορθώνουν ασυμβίβαστοι με ψυχολογικά απεικάσματα του πραγματικού, ασυμβίβαστοι και με νοησιαρχικά ιδεολογήματα. H χρεοκοπία των ποιμένων, ο δραματικός εξευτελισμός τους, είναι δοκιμασία σκληρή, δίνει την αίσθηση κατάρρευσης κάθε εχέγγυου πίστης. Τα ουσιώδη όμως δεν έχουν εχέγγυο.
Αθόρυβα, διακριτικά, από στόμα σε στόμα κοινωνούνται τα κεκρυμμένα: Το ήρεμο σθένος, η αδιαπραγμάτευτη χαρά της εύρεσης του «καλού μαργαρίτη», ο ασυμβίβαστος με την παθογόνο θρησκευτικότητα ρεαλισμός του εκκλησιαστικού αθλήματος. «Μη κοινώνει αμαρτίαις αλλοτρίαις», παράγγελνε ο Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. Παραίνεση που σήμερα θα μεταφραζόταν (ίσως): Μη συμπαίζεις με την εξουσιολαγνεία ψευδοποιμένων που θέλουν την εκκλησία «επικρατούσα θρησκεία», τη χρειάζονται «στο προσκήνιο του κοινωνικού γίγνεσθαι (δηλαδή της δημοσιότητας) και του εθνικού γίγνεσθαι (δηλαδή της εξουσιαστικής ισχύος του κράτους)».
Ακουσον, άκουσον: «O λεγόμενος χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος είναι απλώς μια κομψή έκφραση του πόθου να περιορισθεί η εκκλησία μέσα στους τοίχους των ναών, όπως σε άλλους τόπους και σε άλλες εποχές» (υπαινιγμός για το κάποτε «παραπέτασμα» και τον σταλινισμό). O θλιβερός συντάκτης της συνοδικής εγκυκλίου αγνοεί πως όχι μόνο η μεταφυσική ελπίδα, αλλά ακόμα και η ποίηση αν γίνει όργανο εξουσίας, πεθαίνει – αλλοτριώνεται σε ιδεολόγημα και προπαγάνδα. Για να κατακτήσει την κοινωνία η ποίηση, να λειτουργεί σαν πλουτισμός ζωής και θησαυρισμός ποιότητας, πρέπει να μένει στη μέγιστη δυνατή απόσταση από κάθε είδος εξουσίας, απόμακρη, ίσως κρυμμένη στο περιθώριο. Διάβασε άραγε ποτέ ο σεπτός της συνόδου χορός εκείνο το φοβερό και ανατρεπτικό των πάντων: «η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται»;
«Τώρα ζητούν να καθιερωθεί ως υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος ακόμα και για τους πιστούς, με συνακόλουθο ευτελισμό του εκκλησιαστικού μυστηρίου του γάμου. Τώρα ζητούν τη νομιμοποίηση της συμβιώσεως των φιλομοφύλων ζευγαριών. Τώρα θέτουν και πάλι θέμα εκκλησιαστικής περιουσίας. Τώρα όλα. Είναι άραγε τυχαίο;». Οχι βέβαια, καθόλου τυχαίο. Είναι συνεπέστατο παρακολούθημα των αρχιεπισκοπικών αμαρτημάτων: Απόληξη (και ευκαιριακή εκμετάλλευση) του απροσμέτρητου σκανδαλισμού που προκάλεσαν οι προκλητικές (στους αντίποδες του εκκλησιαστικού ήθους) επιλογές του αρχιεπισκόπου: ο Κουλουσούσας, ο Θεσσαλιώτιδος, ο Αττικής, ο Ιεροσολύμων, ο Φαρμάκης, ο Βαβύλης, ο Γιοσάκης. Και δεν έχει ακόμα βγει όλος ο θίασος επί σκηνής.
Κάποιο επιπλέον άλλοθι δεν χρειάζεται ο καταιγιστικός αμοραλισμός της παρακμιακής μας κοινωνίας. O αρχιεπίσκοπος παραμένει στον θρόνο του: άρα όλα επιτρέπονται. Κανένας δεν οφείλει να δίνει λόγο για τίποτα.