Την πρώτη φορά ήταν στην Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνας 2004. Μας έδωσαν ένα μαγικό φωτάκι, με αστρικές λάμψεις, να το ανάβουμε όλοι μαζί, να βλέπει η οικουμένη ότι τα άστρα κατεβαίνουν στην αττική γη, όταν γιορτάζει μια ιδέα, όπως του Ολυμπισμού. Τη δεύτερη φορά, στην Τελετή Λήξης, μας έδωσαν μια κόκκινη καρδιά – φαναράκι, για να σβήσουμε μαζί με το Κοριτσάκι, σαν ήρθε η ώρα, την Ολυμπιακή Φλόγα. Και πήραμε κι εμείς μερικά από τα στάχυα που θέρισαν κάτω στο στίβο του OAKA, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής των δύο αυτών Τελετών που καθόρισαν αποφασιστικά την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και μάγεψαν, δορυφορικά, όλον τον κόσμο. Και ο Γιώργος Κουμεντάκης, που ήταν ο μουσικός συντονιστής για όλες τις συνθέσεις που ακούστηκαν και που στη δική του μουσική χόρεψε ο Γαλάζιος Ερωτας, το Ζευγάρι στη λίμνη με τα νερά και είχαν ανοίξει διάλογο το Στάδιο με την Ολυμπία, με τα δύο νταούλια… Αυτές τις στιγμές τις ξαναζήσαμε την Παρασκευή 1/7 – και μάλιστα στο ευλογημένο πλαίσιο του Μικρού Θεάτρου της Αρχαίας Επιδαύρου, εκεί όπου πριν από έντεκα χρόνια είχε αποκτήσει και πάλι φωνή, ύστερα από την αναστήλωσή του, με τον πρόεδρο των Φίλων της Μουσικής κ. Χρήστο Λαμπράκη, δημιουργό και ενορχηστρωτή της συντονισμένης προσπάθειας για να λειτουργήσει ξανά ως θέατρο το πέτρινο κοχύλι, 2.500 χρόνια μετά. Και τις ζήσαμε στο «ΠΡΙΝ», όπως ονομάζεται το μουσικό έργο του Γιώργου Κουμεντάκη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου, με την Καμεράτα και διευθυντή Ορχήστρας τον Μίλτο Λογιάδη στο «Ημερολόγιο Εγκλεισμού», σολίστ στο πιάνο τον Γιώργο Λαζαρίδη, με την Ολια Λαζαρίδου στη «Σουίτα των Αδελφών Γκριμ», με τον Sergiu Nastasa σόλο βιολί στην Typewriter Tune (παραγγελία της Γαλλικής Ραδιοφωνίας), τον «Δράκουλα» και το «Requiem για το τέλος του Ερωτα», σε ποίηση του Δημήτρη Καπετανάκη, με τη σοπράνο Ελενα Κελεσίδη και την αντρική χορωδία πάνω στη μουσική που είχε γράψει ο Γιώργος Κουμεντάκης για την παράσταση «Ενός Λεπτού Σιγή», το 1995. Πριν και μετά, και τώρα και «Για Πάντα», η μαγεία είναι εκεί, και τα άγραφα φύλλα φεύγουν αλλά δεν χάνονται, τα κρατά δεμένα και αόρατα η έμπνευση και το γούστο, η εμμονή στη λεπτομέρεια, η τέλεια προετοιμασία, η εξαντλητική πρόβα, η πίστη των συνεργατών του σε αυτόν – όλα αυτά που κάνουν τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον ζωγράφο, μαθητή του Τσαρούχη, τον χορευτή και χορογράφο και ιδρυτή της Ομάδας Εδάφους, πρώτο όνομα και σίγουρη εγγύηση, για δημιουργία από τη νέα καλλιτεχνική γενιά που έχει πάρει, ήδη, τη σκυτάλη. Ναι, αυτό μας έδωσαν ο Γιώργος Κουμεντάκης, με τα μουσικά έργα του και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, με τη σκηνοθεσία και σκηνική δράση του – το δικαίωμα να είμαστε, επιτέλους, καλύτεροι θεατές και ακροατές και πριν και μετά.
Η άλλη είδηση
Αλλά, ναι! Πήραμε φεύγοντας, και μια είδηση, που μπορούμε να τη μεταδώσουμε στους αναγνώστες μας. Γιατί στις πέτρινες κερκίδες ήταν η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου, η πρόεδρος του «Αθήνα 2004», που επέλεξε και εμπιστεύθηκε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τους συνεργάτες του και είχε έρθει για να δει, να ακούσει, να θυμηθεί. Και ήταν ξεκούραστη, λαμπερή, κεφάτη, ο παλιός της εαυτός πριν βρεθεί στην κορυφή του Ολύμπου, στον θρόνο της ΔΟΕ. Ηταν η πριν Γιάννα Δασκαλάκη, η δημοτική σύμβουλος, η βουλευτής A΄ Αθηνών, η σύζυγος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που άνοιξε τον φάκελο της Διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων και, τελικά, έφερε τους Αγώνες στην Αθήνα με την αναμφισβήτητη επιτυχία τους. Και ήταν η Γιάννα, που τα θυμήθηκε όλα αυτά, που την έφεραν ώς εδώ. Και έσφιγγε τα χέρια, στο διάλειμμα, των θεατών που έρχονταν να της πουν «Συνεχίστε ό,τι κάνετε, είναι για το καλό αυτού του τόπου». Στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου τιμήθηκε, μαζί με τον σύζυγό της, κ. Θεόδωρο Αγγελόπουλο, για τη συμβολή τους στην απόκτηση του πίνακος του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου «H βάπτιση», η τηλεοπτική εικόνα την έδειξε και πάλι καλά. Και στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου είχαμε την επιβεβαίωση, ιδίοις όμμασιν, και τη δική της, πρώτη δημόσια δήλωση: «Ναι, είχα μια ασθένεια, την ξεπέρασα. Ηταν κάτι ανθρώπινο, τώρα είμαι πάλι καλά». Μαζί της ήταν η κ. Λένα Ζαχοπούλου, η στενή της συνεργάτις, έφυγαν οι δυο τους χαιρετώντας φίλους και γνωστούς, με ζεστό χαμόγελο. Καλές ειδήσεις πήραμε από το Μικρό Θέατρο, και στα συγχαρητήρια μακρά η ουρά, ο Γιώργος Λούκος, ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών από το 2006 υπεύθυνος για ό,τι θα δούμε, ο Λευτέρης Βογιατζής, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, ο ζωγράφος Αλέξανδρος Ψυχούλης, ο Βασίλης Βασιλικός, η Βάσω Παπαντωνίου, η Ευρυδίκη τους, η Λυδία Κονιόρδου, ο Διονύσης Φωτόπουλος -γοητευτικός με το φωτοστέφανο των μαλλιών του- ο αρχιτέκτων Μανώλης Περράκης, η Ντόρα Βυζοβίτου, η Μαρία Παναγιωτοπούλου, του Φεστιβάλ, υπεύθυνη για τον «Μουσικό Ιούλιο». Στο Hotel Verdelis Inn, πάνω στο αρχαίο μονοπάτι που ενώνει το λιμάνι με το θέατρο, η φιλοξενία έχει το χαμόγελο του Βασίλη και της Κατερίνας Βερδελή, που είναι από τους στυλοβάτες της επιτυχίας του «Μουσικού Ιουλίου» και του Πανηγυριού του Αγροτουρισμού. Εκεί ο Πάνος και η Δανάη Μανιά, ο Γιώργος και η Νάντια Ποταμιάνου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Και στον δρόμο της επιστροφής, το Σάββατο στον δρόμο της Νέας Επιδαύρου, το Μνημείο της εν Επιδαύρω Εθνοσυνελεύσεως που έβαλε τη σφραγίδα της ανεξαρτησίας στο ελληνικό κράτος μετά τους Αγώνες του 1821. Και κοντά στο Λιγουριό, το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, με την πανάρχαια ελιά απέξω, σαν μονόπετρο στην τραχιά αργολική γη. Ωραίο είναι το καλοκαίρι μας, άσχετα αν την Κυριακή πήγαμε να πνιγούμε, στο στενό της Βάρκιζας, μετά τη νεροποντή, πεζοί, αυτοκίνητα και μηχανές! Τουλάχιστον δεν πλήττουμε!