Θυμάστε τον κορμοράνο; Κατάμαυρος, βουτηγμένος στο μαζούτ, πάσχιζε να ανοίξει τα φτερά του, να δραπετεύσει από την αναπάντεχη συμφορά που τον βρήκε. Η εικόνα του στην τηλεόραση συγκίνησε όλο τον κόσμο και χρησιμοποιήθηκε για να προετοιμάσει τη διεθνή κοινή γνώμη για την πρώτη επίθεση στο Ιράκ, το 1991. Ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε εισβάλει στο Κουβέιτ, είχε βομβαρδίσει πετρελαϊκές εγκαταστάσεις προκαλώντας οικολογική καταστροφή. Το δύστυχο πουλί που είδαμε στις οθόνες μας έγινε το έμβλημα της βαρβαρότητας του Ιρακινού δικτάτορα. Μάθαμε αργότερα ότι ο κορμοράνος εκείνος δεν είχε κινηματογραφηθεί στο Κουβέιτ αλλά στην Αλάσκα, σε μια άλλη, «ειρηνική», πετρελαιοκηλίδα, μερικά χρόνια πριν. Απλώς, κάποιοι σκέφτηκαν ότι η εικόνα ήταν βολική για την προπαγάνδα τους εκείνη τη στιγμή και δεν δίστασαν να την αξιοποιήσουν.
Προχτές είδαμε ένα άλλο θύμα οικολογικής καταστροφής. Ενα καβούρι, ν’ ανοιγοκλείνει με απόγνωση τις δαγκάνες του προσπαθώντας να απαλλαγεί από το μαζούτ που είχε κολλήσει πάνω του. Ηταν ένας ταπεινός εκπρόσωπος των θυμάτων της τεράστιας πετρελαιοκηλίδας που κατακλύζει τις ακτές του Λιβάνου, μετά τον βομβαρδισμό από τον ισραηλινό στρατό δεξαμενών πετρελαίου σε εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής. Σε σύγκριση με τον κορμοράνο, ο κάβουρας δεν ήταν τόσο συγκινητικός. Ηταν, όμως, αληθινός. Κανένας δεν θα έκανε τον κόπο να δείξει ένα κάλπικο καβούρι για να προκαλέσει θλίψη και οργή. Τα συναισθήματα αυτά κορυφώθηκαν πριν από λίγες μέρες, στο θέαμα των νεκρών παιδιών από τον βομβαρδισμό στην Κάνα. Ηταν κι αυτές αληθινές εικόνες. Αφόρητα αληθινές. Η συναισθηματική φόρτιση που προκάλεσαν αποδυνάμωσε κάθε «λογικό» επιχείρημα υπέρ αυτού του πολέμου.
Για τα σκοτωμένα παιδιά προβλήθηκαν δικαιολογίες – δεν ξέραμε, δεν είχαμε την πρόθεση, στοχεύαμε μαχητές της Χεζμπολάχ… Ζητήθηκε και συγγνώμη. Οταν ισοπεδώνεις χωριά και συνοικίες για να απωθήσεις τον εχθρό που κρύβεται ανάμεσα στους αμάχους, προκαλείς «παράπλευρες» απώλειες. Μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν το έκανες επίτηδες, ότι οφειλόταν σε «λάθος στόχευση» – κι ας έχει πλέον εξευτελιστεί αυτό το πρόσχημα, που τόσο συχνά επικαλούνται οι σύγχρονοι «ηθικοί» πολέμαρχοι. Οταν όμως βομβαρδίζεις δεξαμενές πετρελαίου δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη δικαιολογία του λάθους. Το αποτέλεσμα είναι μαθηματικά σίγουρο. Η πετρελαιοκηλίδα που νεκρώνει τη θάλασσα του Λιβάνου και απειλεί ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο είναι μια απολύτως προβλέψιμη καταστροφή, που φαίνεται ακόμα πιο τρομακτική και παράλογη αν σκεφτεί κανείς ότι οι αυτουργοί ζουν στις ίδιες ακτές, ότι οι συνέπειες μπορεί να πλήξουν και τη δική τους πατρίδα.