Φύσα αεράκι, φύσα με… Στην Πανεπιστημίου, στη στροφή όπου μοιάζει να ‘χει σταματήσει ο χρόνος, η Αθήνα μοιάζει φιλική, σαν συγγενικό πρόσωπο. Σαν περπατάς με τα πόδια, γνωστό δεν συναντάς, γι’ αυτό η παρουσία της ρομβίας στο πεζοδρόμιο της «Μεγάλης Βρεταννίας» ήταν ευχάριστο ξάφνιασμα. Στολισμένη, πεντακάθαρη με ποδιά από κόκκινη τσόχα και χρυσό σιρίτι, στην κοινή θέα το ταμείο με την είσπραξη, λίγα κέρματα και τη φωτογραφία του Αυλωνίτη, εκεί που έμπαινε το πορτρέτο της «Ωραίας του Πέραν». Οταν έπεφτε το κέρμα, μαζί με χαμόγελο, από κάποιο περαστικό, το χερούλι γύριζε πιο γοργά και η μελωδία ηχούσε ζωηρή, ζεστή, ενώ με μια μικρή υπόκλιση, ο οργανοπαίκτης ευχαριστούσε. Εχει γκριζάρει, από μικρός έβγαζε μεροκάματο με τη ρομβία και τώρα που έφυγαν οι ασπρομάλληδες και του την άφησαν κληρονομιά, γυρίζει μόνος του στο Σύνταγμα, στην Ερμού, όπου υπάρχει ακόμη κόσμος που περπατά. Το λεξικό εξήγησε πως, ναι, σωστά, ήταν «Ρομβία» η αναπάντεχη παρουσία, γιατί «ρομβία» είναι «το λαϊκό μηχανικό έγχορδο μουσικό όργανο, φερόμενο επί τροχών». Ενώ η λατέρνα είναι «φορητό μηχανικό κρουστόν μουσικό όργανον». Και λατερνατζής αυτός που παίζει τη λατέρνα και τη μεταφέρει με το διπλωμένο σκαμνάκι κάτω από τη μασχάλη. «Οι τελευταίοι μείναμε» είπε, «τα μαζεύω, γιατί περιμένουν πορεία», τα λόγια του χάθηκαν στον βρυχηθμό μιας μεγάλης μηχανής που πέρασε ξυστά στο ρείθρον.
Η ρομβία, η λατέρνα, αυτά μάλιστα, είναι αντικείμενα συλλογικής μνήμης, είναι κειμήλια μιας άλλης εποχής που γνώρισε κι αγάπησε ο ελληνικός λαός. Μόνο το μεράκι τα κηρύσσει «διατηρητέα» και ο οργανοπαίκτης, με το κρύο, με τη ζέστη, γυρίζει στους δρόμους, αναζητώντας τους τελευταίους ρομαντικούς για το μελωδικό του μεροκάματο. Καλημέρα κι αντίο, ρομβία της Πανεπιστημίου… (φωτογραφία ΕΛΜΠΙ, 26/1/07).