Πλήρης αντιστροφή της λαϊκής σοφίας, όπως εκφράζεται στη ρήση «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Εδώ και μήνες από Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο και Ιανουάριο το καλοκαίρι δεν έλεγε να παραμερίσει. «Επαιζε» την άνοιξη, κρατούσε τη θερμοκρασία σε υψηλό επίπεδο και να οι λιακάδες, ώσπου ξανάβγαλαν φύλλα οι κλαδεμένες μουριές στη Βασιλίσσης Σοφίας και άνθισαν οι πασχαλιές στα προάστια. Οσο για βροχή, ούτε σταγόνα, οι παραγωγοί και οι αγρότες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Τα έντομα θέριεψαν, οι αρκούδες κουτουλούσαν από τη νύστα, αλλά δεν τις έπιανε η χειμερία νάρκη, με τέτοια αιθρία! Ως και αυτοί οι χειμερινοί κολυμβητές εγκατέλειψαν τις ακτές, επειδή… ντρέπονται να μπαίνουν στη θάλασσα όταν δεν είναι παγωμένη! Και να που ήρθε ο Φεβρουάριος να πάρει το αίμα του πίσω! Με τον «Καλό Μήνα» όχι μόνο φλέβισε, αλλά δεν δείχνει, κατά πώς λέγουν οι μετεωρολογικές υπηρεσίες, καμιά διάθεση να ξαναφέρει το καλοκαίρι. Ετριξε τα δόντια του, βάλαμε παλτό, κλείσαμε τις μπαλκονόπορτες, ετοιμασθήκαμε για τον χειμώνα που, μεταξύ μας, τον είχαμε επιθυμήσει. Πήραμε ομπρέλα, οι πρώτες σταγόνες της βροχής «σκότωσαν» τη σκόνη της καλοκαιρίας στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων. Τα παιδιά ονειρεύονται και χιόνι ή τουλάχιστον εκδρομές στα ορεινά, όπου το χιόνι, όπου να ‘ναι θε να ‘ρθεί! Καιρός ήταν να καταλάβουμε τη μεγάλη αξία και σημασία που έχει η εναλλαγή του καιρού στις τέσσερις εποχές, που κόντεψαν να γίνουν οι εξής δύο: άνοιξη – καλοκαίρι στο καταχείμωνο!
Από το «Ποιητικό Ημερολόγιο 2007»
Ανοιχτό στο δημοσιογραφικό γραφείο, το πολύτιμο «Ποιητικό Ημερολόγιο», ήδη στον δωδέκατο χρόνο, από τις εκδόσεις «Ιωλκός», σε επιμέλεια – ανθολόγηση του Γιάννη Κορίδη, με τέσσερα σχέδια του Γιάννη Λεκκού.
Ανοίγουμε στον μήνα Φεβρουάριο, φυσικά, και να τι μας λέει η γλώσσα της ποίησης!
«Τύχη» Ελύτη
Στις 3 Φεβρουαρίου, Σάββατο, χθες, πρώτη μέρα που συννέφιασε και έριξε και βροχούλα και μύρισε χειμώνας, ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει για την «Τύχη». «Λάμπει τ’ ασημί του σπάρου μες στο μάρμαρο της Πάρου. Στου μεσημεριού το φως / το τραγούδι της Σαπφώς / Λάμπει λάμπει κι η χαρά μου / μες στην άσπρη κάμαρά μου/. Κωπηλάτες του θανάτου / να ‘χει Ελλάδες κι εκεί κάτου; / Να με πάτε, να με πάτε / σαν νησάκι που κοιμάται / και βουές γεμίζει μόνον / στους αιώνες των αιώνων».
Στον Φεβρουάριο, πάντοτε, την Τρίτη 6 Φεβρουαρίου, το εορτολόγιο θυμίζει πως η Εκκλησία μας εορτάζει τον Φώτιο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τον Βουκόλο, Επίσκοπο Σμύρνης. (Η μόνη εκκλησία που ΔΕΝ κάηκε μέσα στην πόλη της Σμύρνης, στην Καταστροφή, εκτός από τον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, ψηλά στον λόφο, κοντά στον τουρκικό μαχαλά, είναι η εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, Επισκόπου Σμύρνης. Και δεν της έβαλαν φωτιά επειδή είναι δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό).
Χειμώνας Σαχτούρη
Στις 6 Φεβρουαρίου 2007 ο Μίλτος Σαχτούρης αναφωνεί: «Τι θλιβερός, χειμώνας θέ μου! Τι θλιβερός χειμώνας! Ενα πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει. Ενας γέρος κοιτάζει μέσα από το τζάμι. Ενα ξερό δέντρο, ένα φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. Ενα δέντρο με πορτοκάλια πιο πέρα…» (από το ποίημα «Πορτοκάλια»).
Οχι μόνο ο καιρός, αλλά και η ποίηση έχει γυρίσματα…