Εξεπλάγη ακόμη και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αφορμή η καταγγελία μαθητών, των οποίων το μυαλό τελεί υπό κατάληψη, για την προώθηση «σκοτεινών» σχεδίων με τον κωδικό «Καποδίστριας 2». Κακώς τρομάζει ο Θόδωρος Ρουσόπουλος. Θα έπρεπε να τα περιμένει. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, να έχει μάθει πώς γυρνούν τα πράγματα στο κεφάλι πολλών πολιτών. Ηδη, άλλωστε, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Οχι μόνον για τους πολύ καλούς λόγους που υπάρχουν σε πολλά σχολεία για κινητοποιήσεις, κάποτε για εξεγέρσεις. Αλλά και γιατί όσο, ως πολιτικός σχηματισμός, δεν λέει ανοικτά και θαρραλέα τη γνώμη του, τόσο θα συμβάλλει στην αποκτήνωση και κατατρομοκράτηση των Ελλήνων που σκέφτονται και κρατούν όρθια αυτή τη χώρα.
Λίγοι, μεταξύ μας, αντιλαμβάνονται, δίχως δεύτερη σκέψη, τι μπορεί να συνδέει τις διαμαρτυρίες μαθητών με τον δεύτερο Καποδίστρια. Χρειάζεται να παρακολουθείτε στενά την ενημερωτική φιλολογία που συναρπάζει τους συνδικαλιστικούς και ακραιφνείς πολιτικούς χώρους. Γιατί η κυβέρνηση δεν έχει δώσει λεπτομερή εξήγηση για το πιθανό περιεχόμενο μιας δεύτερης διοικητικής μεταρρύθμισης στην επικράτεια. Από ιδέες και προτάσεις, κατά κανόνα διατυπωμένες από στελέχη της αυτοδιοίκησης, μπορεί κανείς να βρει τον… μίτο!
Πράγματι, λοιπόν, η παρακολούθηση και διαχείριση των σχολείων πρέπει να περάσει, ακόμη περισσότερο, στα χέρια της τοπικής κοινωνίας. Ηδη, εδώ και αρκετά χρόνια, οι δήμοι έχουν την ευθύνη των κτιρίων και της καθαριότητας των σχολείων. Σε γενικές γραμμές, τα καταφέρνουν. Δυστυχώς δεν τους έχει βοηθήσει η κεντρική διοίκηση. Κυρίως γιατί κανείς ειδικευμένος δημόσιος υπάλληλος δεν άφησε το… υπουργιλίκι για να μεταταχθεί στον δήμο. Αλλά και γιατί η κυβέρνηση των Αθηνών δεν έχει προικοδοτήσει κατ’ αναλογία τις τοπικές κυβερνήσεις, ενώ και οι τελευταίες δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στους δημότες-ψηφοφόρους. Κάπου ανάμεσα και η νομαρχία, που ζηλότυπα διαφυλάσσει τις ήδη μπερδεμένες αρμοδιότητές της, ενώ περιφέρεια και δήμος θέλουν να τις κυριεύσουν.
Τι θα κάνουν οι γραφειοκράτες-καρεκλοκένταυροι με το διοικητικό κομφούζιο ουδόλως ενδιαφέρει τους πολίτες. Η ποιότητα της παιδείας τους ζεματά και τους καίει. Ηδη οι οικογένειες επωμίζονται μεγάλο κόστος της εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνον τα φροντιστήρια. Ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες, χορός, μουσική, αθλήματα, όλα περνούν από το οικογενειακό πορτοφόλι. Αφού λοιπόν οι γονείς (αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές) έχουν μάθει να διαχειρίζονται τα της παιδείας, εύκολα θα υποστηρίξουν τον δήμο στην προσπάθειά του να συντονίσει την καλύτερη παιδεία εκεί που μπορούμε να την πετύχουμε: εκεί όπου ζούμε, υποφέρουμε κι ελπίζουμε. Αυτό δεν αρέσει ούτε στους συνδικαλιστές, ούτε στους κρατικολάγνους πολιτικούς. Δεν θέλουν τίποτε που θα λειτουργεί με κριτήρια της πραγματικής ζωής. Θέλουν να διαπραγματεύονται τα πάντα μακριά από τα μάτια του κόσμου. Κι ας στενεύουν τα περιθώριά μας. Και ως χώρα και ως άτομα. Η μόρφωση παραμένει ατομική υπόθεση, ακόμη κι όταν είναι δημόσια και δωρεάν.