«Αν δεν μπορεί κάποιος να ζει καλά, ας μη ζει καν κακά». Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε το «Κείων νόμιμον», το έθιμο δηλαδή των κατοίκων της αρχαίας Κέας οι οποίοι, με γενεσιουργό αιτία την πολιορκία τους από τους Αθηναίους, προχώρησαν σε μια βαριά απόφαση, όπως την αναφέρει ο Στράβων: να παίρνουν κώνειο όσοι ξεπερνούσαν τα εξήντα χρόνια της ζωής τους και να πεθαίνουν, ώστε να επαρκεί η τροφή για τους υπόλοιπους («προσέταττε γαρ ο νόμος τους υπέρ εξήκοντα έτη γεγονότας κωνειάζεσθαι και του διαρκείν τοις άλλοις την τροφήν»). Μια γουλιά κώνειο λοιπόν, δυο κουβέντες παρηγόριας από τους περιλειπόμενους, που ξέρουν ότι θα βρεθούν κι αυτοί αργά ή γρήγορα μπροστά στο ίδιο σταυροδρόμι, στο ίδιο έθιμο, και ιδού μια σίγουρη και ριζική λύση του συνταξιοδοτικού, που δεν μπορεί, θα ταλάνιζε και τους αρχαίους ημών, αφού όλα από αυτούς τα έχουμε πάρει, τα καλά και τα κακά.
Ιδέες δεν θέλω να δώσω, και μάλιστα κακές, για την επίλυση του ασφαλιστικού, που μια χαρά θα λυνόταν αν οι κυβερνητικοί έκαναν απλώς τη δουλειά για την οποία θρυλείται ότι έχουν επιλεγεί. Αν φρόντιζαν δηλαδή δύο τινά: πρώτον, να δώσουν στο ακέραιο και όχι σε αστείες δόσεις τα χρωστούμενα (και είναι εκατομμύρια ευρώ) οι μεγαλο-οφειλέτες (αλλά πώς αλλιώς θα γίνονταν μεγάλοι οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι λοιποί μεγιστάνες)· και, δεύτερον, να ενταχθούν στα Ταμεία οι εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι νεοσκλάβοι της μαύρης εργασίας, Ελληνες και μετανάστες. Αλλωστε, η φαρμακευτική πατέντα, το συνταξιοδοτείν διά του «νυν απολύοις τον δούλον σου», δεν μπορεί να υιοθετηθεί στις εξελιγμένες, ανθρωπιστικές ημέρες μας για τον επιπλέον λόγο ότι ούτε ο κ. Μαγγίνας ούτε ο κ. Αλογοσκούφης κατάγονται από την Κέα, νυν Τζια.
Στην εποχή μας, πάντως, το κώνειο μπορεί να πάρει μορφές ποικίλες, περισσότερο εύπεπτες και δεν είναι ανάγκη να μας το προσφέρει η «βοτάνη δηλητήριος» των παλαιών. Φαρμάκι είναι, επί παραδείγματι, το δήθεν μέγα δώρο, ότι δηλαδή αν μείνεις τρία χρόνια παραπάνω στη δουλειά, θα αποζημιωθείς πλουσιοπάροχα με πενήντα ευρώ μηνιαίως. Φαρμάκι είναι η αύξηση των τριών ευρώ ημερησίως στους μισθούς που ευαγγελίζεται ο νέος προϋπολογισμός. Και πιο πολύ φαρμάκι είναι αυτό το στυλ του παντελώς αθώου, με το οποίο οι υπουργοί ανακοινώνουν τα κοσμοσωτήρια μέτρα τους, τόσο αποσπασματικά και αντιφατικά, που θαρρείς και προέρχονται από δέκα διαφορετικά παζλ. Μα, καλά, πιστεύουν στ’ αλήθεια πως θα τους πιστέψουμε όταν αφήνουν να εννοηθεί ότι παρέλαβαν καμένη γη από τον ίδιο τους τον εαυτό;