Ηταν στις 20 Μαρτίου 1991, όταν καρφωμένος μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη παρακολουθούσα τα εγκαίνια του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Προσκεκλημένος ήταν ο διάσημος Ρώσος σολίστ της βιόλας Γιούρι Μπασμέτ που, με την επιβλητική προσωπικότητά του, είχε προσδώσει μεγάλη αίγλη σε εκείνη τη βραδιά.
Με τα μάτια του 2010 (σχεδόν), το δέος μπροστά σε εκείνη την προ 18 ετών βραδιά μπορεί να ακούγεται υπερβολικό ή έστω δύσκολο να κατανοηθεί. Ομως, για όσους έχουν εικόνα από τη μουσική ζωή της Αθήνας πριν αρχίσει τη λειτουργία του το Μέγαρο Μουσικής, θα θυμούνται ότι στη διάρκεια των χειμερινών μηνών, η ελληνική πρωτεύουσα ήταν η επαρχία της επαρχίας για την κλασική μουσική.
Σήμερα, δύσκολα προσπαθεί να φέρει κανείς στο νου τις αίθουσες συναυλιών του παλιού «Παλλάς», του «Ορφέα», των διαφόρων Ινστιτούτων και συλλόγων που προσπαθούσαν, φιλότιμα, μεν αλλά αναποτελεσματικά να μετατρέψουν την Αθήνα σε μια πόλη με υποδομές όπου η μουσική ζωή μπορούσε να έχει παρουσία.
Επειδή ο χρόνος είναι ο καλύτερος οδηγός, αρκεί να δούμε το διάστημα που κάλυψε η Αθήνα στον διεθνή χάρτη και να αναλογισθούμε ότι η ίδρυση και λειτουργία του Μεγάρου Μουσικής ήταν τομή. Σε διάφορα επίπεδα που είτε συνεργάζονταν είτε δρούσαν παράλληλα. Από τη μια, οι υποδομές του Μεγάρου και η ακουστική των αιθουσών του έφεραν στην Ελλάδα κορυφαίους μουσικούς και ορχήστρες, που παλαιότερα μόνο το Ηρώδειο μπορούσε να φιλοξενήσει. Από την άλλη, βάζοντας τον πήχυ ψηλά, ετέθη ένα ζήτημα δημιουργίας εγχώριας αγοράς για την κλασική μουσική, με δραστηριοποίηση περισσότερων ανθρώπων και άνοιγμα των επιλογών. Βεβαίως, η Αθήνα παραμένει μια μικρή «επαρχία», για πολλούς ακόμη λόγους, αλλά η θέση της είναι θεαματικά βελτιωμένη. Η ελληνική πρωτεύουσα μπήκε στα βιογραφικά μεγάλων καλλιτεχνών και η δυνατότητα σημαντικών μετακλήσεων στη διάρκεια του χειμώνα είναι πλέον μέσα στη ρουτίνα της αθηναϊκής ζωής.
Επιπλέον, η έναρξη λειτουργίας του Μεγάρου συνέπεσε (ίσως όχι τυχαία) με τον ευρύτερο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 με προέκταση και κορύφωση το 2004. Το 1989 ήταν έτη φωτός μακριά από το 2005, ακόμη και αν μείνουμε μόνο στα μουσικά πράγματα. Επειδή στην Ελλάδα συχνά ξεχνάμε την αρετή της ψυχικής γενναιοδωρίας είναι καλό να θυμηθούμε ότι η έλευση του Μεγάρου Μουσικής στη ζωή της Αθήνας έδωσε τη δυνατότητα σε χιλιάδες πολίτες να έρθουν σε επαφή με υψηλής μορφής πολιτισμούς χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψουν. Ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης και η αγάπη του για τη μουσική άφησαν στην Αθήνα ένα κτίριο που μετακίνησε την ελληνική πρωτεύουσα βορειοδυτικά στον διεθνή χάρτη της κλασικής μουσικής. Ηδη, οι εκατοντάδες παραγωγές αποτελούν κομμάτι της αθηναϊκής φυσιογνωμίας.