Τι κοινό έχουν η διάσημη Αμερικανίδα τραγουδίστρια Lady Gaga, η Τατιάνα Στεφανίδου και ο παρουσιαστής Γιώργος Λιάγκας; Σύμφωνα με τις τελευταίες τηλεοπτικές πληροφορίες, όλοι λάτρεψαν το «Νησί», στη λογοτεχνική ή την τηλεοπτική εκδοχή του. Η Lady Gaga ήρθε στην Κρήτη, μας πληροφόρησε το Σάββατο το δελτίο του Star. Πρώτα όμως επισκέφθηκε τη Σπιναλόγκα και μετά τη Μύκονο! Εκεί κούρνιασε στο ενετικό τείχος όπου παρέμεινε αρκετή ώρα, διαβάζοντας μερικά κεφάλαια από το «Νησί», το αγαπημένο της βιβλίο. Αρχικά οι φύλακες προσπάθησαν να την εμποδίσουν μια που στον αρχαιολογικό χώρο απαγορεύεται το σκαρφάλωμα, όμως ένα χαμόγελο της σταρ τούς έκανε να υποχωρήσουν.
«Οταν έκλαψε ο Λιάγκας», θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος του «σούπερ» στην πρεμιέρα του νέου πρωινάδικου του Mega, αφού ο παρουσιαστής παραδέχτηκε ότι έκλαψε σαν είδε το πρώτο επεισόδιο του «Νησιού» στο Μέγαρο Μουσικής. Την ίδια μέρα, η Τατιάνα Στεφανίδου, καλεσμένη στο στούντιο του «Πρωινού mou», μίλησε πολύ ευνοϊκά ή μάλλον πολύ λαμπερά για το μυθιστόρημα της Βικτόριας Χίσλοπ. Προετοιμασμένη ψυχολογικά, περίμενα ότι θα έκλαιγα το βράδυ, όταν θα έβλεπα το «Νησί» κατ’ οίκον, αλλά δεν έκλαψα και ανησυχώ. Δεν γίνεται να κλαίνε όλοι κι εσύ να μη συμμετέχεις στο γαϊτανάκι των δακρύων!
Οι πρώτες ενθουσιώδεις αντιδράσεις, καθώς και τα αστρονομικά νούμερα τηλεθέασης δείχνουν ότι το «Νησί» του Mega θα είναι το τηλεοπτικό φαινόμενο της χρονιάς. Και το αξίζει. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για μια καλλιτεχνικά φιλόδοξη, προσεγμένη και ακριβή παραγωγή σε μια εποχή γενικευμένης τηλεοπτικής ξεραΐλας ή λόγω της διαφήμισης που πρόσφεραν οι «επώνυμοι». Το βιβλίο, και κατά προέκταση η σειρά, λειτουργεί και σαν μια καθησυχαστική αλληγορία για την εποχή μας, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι η πρόθεση της Βικτόριας Χίσλοπ ήταν να μιλήσει για τον έρωτα στην εποχή της κρίσης και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Δεν ζούμε στην εποχή της εφηβικής αναζήτησης της περιπέτειας όπως στο «Παρά πέντε», ούτε στην εποχή της μποέμικης αντροπαρέας του «50-50». Ζούμε στην εποχή του φόβου της πτώσης στο κενό, της ανεργίας, της ένδειας, του χειρότερου αύριο. Η Σπιναλόγκα του τρόμου (και όχι ο σημερινός τουριστικός προορισμός) δεν έχει γεωγραφικές συντεταγμένες, δεν είναι περιφραγμένη, αλλά πολλοί φοβούνται ότι κινδυνεύουν να τη ζήσουν ατομικά. Ταυτόχρονα, όμως ο μύθος του «Νησιού» μάς αφήνει μια ανάσα αισιοδοξίας, αφού η λέπρα και το στίγμα της ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα η νόσος του Χάνσεν θεραπεύεται, ενώ η κοινωνία υποτίθεται ότι είναι πιο ευαίσθητη, πιο ανεκτική. Επιπλέον, η σειρά αυτή μας επιτρέπει να ρίξουμε ένα «ποιοτικό κλάμα» (δεν είναι δικός μου αυτός ο εκπληκτικός χαρακτηρισμός), στον αντίποδα των ευτελών δακρύων που έρρεαν στις ταινίες με τον Νίκο Ξανθόπουλο!
Θα μιλήσουμε ξανά για το «Νησί», για τις καινούργιες παλιές ιστορίες του κόσμου μας.