Τον Γιάννη Κωνσταντινίδη (1903-1984) τον αγαπούσαν και τον σέβονταν οι άλλοι Σμυρνιοί πρόσφυγες στην Αθήνα του μεσοπολέμου. Αλλοι μεγαλύτεροι, οι περισσότεροι μικρότεροι, μιλούσαν με θαυμασμό για τον Γιάννη Κωνσταντινίδη που έζησε ώς τα δεκαεννιά του χρόνια στη Σμύρνη της χαράς και της ακμής -«τότε που την έλεγαν «το μικρό Παρίσι»», όπως έλεγε κι ο ίδιος ο συνθέτης και μουσικός- και λίγο πριν από την Καταστροφή του ’22 έφυγε και πήγε στη Γερμανία, στο Βερολίνο. Σπούδαζε και έπαιζε πιάνο για να μπορεί να συντηρείται, γιατί οι γονείς του μαζί με την είδηση της οικονομικής καταστροφής, του είχαν γράψει: «H Σμύρνη δεν υπάρχει πια»… O βωβός κινηματογράφος τον ήθελε σε κάθε προβολή πιανίστα για να ακομπανιάρει τα δρώμενα στο λευκό πανί. Στο στοιχείο του ο άριστος μουσικός αυτοσχεδίαζε, έπαιζε και κλασικά κομμάτια κι όταν η πλοκή το επέτρεπε, τα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στα πλήκτρα και οι θεατές το ίδιο στα καθίσματά τους μαζί με τους ηθοποιούς ψηλά στο πανί! H οπερέτα χάλαγε κόσμο στο Βερολίνο και ο Κωνσταντινίδης αποφάσισε να βουτήξει στα βαθιά. Εγραψε το 1927 μια πολύ κεφάτη μουσική για τη γερμανική οπερέτα «Το μικρόβιο του Ερωτα» (O Βάκιλλος του Ερωτα – Der liebesbazillus) και επειδή υπήρχε μουσικοσυνθέτης φτασμένος, με το όνομα Γεράσιμος Κωνσταντινίδης, υπέγραψε ως Costa DorrŽs. Αυτό το «μικρόβιο του Ερωτα» ανέβασε η ΕΛΣ στο Θέατρο «Ακροπόλ» το 2009 και το μετέφερε στα «Ολύμπια» τον Νοέμβριο του 2010 πλαισιωμένο με τις μουσικές επιτυχίες που έγραψε στην Αθήνα ως Κώστας Γιαννίδης πια, φεύγοντας από τους ναζί.
Είναι μια εμπνευσμένη διασκευή του Λάμπρου Λιάβα που έκανε την ιστορική μουσική έρευνα, έγραψε το κείμενο και τη διασκευή κειμένων. Με αφορμή την οπερέτα παρακολουθεί ο θεατής μια μουσική βιογραφία, με τον ηθοποιό Γιώργο Κέντρο -ιδανική επιλογή στον ρόλο του Κώστα Γιαννίδη-Γιάννη Κωνσταντινίδη- πάντα κομψού και με αέρα κοσμοπολίτη που οφειλόταν στην αστική καταγωγή της εύπορης οικογένειάς του στη Σμύρνη. O γιος του σταφιδέμπορου τρύγησε το σταφύλι της ζωής κι έγραψε τραγούδια αθάνατα, σε δύσκολα χρόνια μετά την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, όταν μέσα από τα ερείπια ανέτειλε η ελπίδα. Και ήταν γεμάτα τα θέατρα, μεσουρανούσε η Σοφία Βέμπο, η Δανάη, η Κάκια Μένδρη και τα τραγούδια του Κώστα Γιαννίδη, πολλά με στίχους του Δημήτρη Γιαννουκάκη μπήκαν από το ραδιόφωνο στα σπίτια. Τα τραγουδούσαν οι παρέες τις νύχτες στους ήσυχους δρόμους. Οσο για τους ερωτευμένους, είχαν βρει τον… μεσολαβητή τους. Είναι η εποχή της «ρομάντζας», τα διώροφα σπίτια έχουν κήπους ευωδιαστούς και το σουξέ «Λίγα λουλούδια αν θέλεις φίλε μου, έμπα και μύρισε και κόψε», στίχοι Βασίλης Σπυρόπουλος, Παναγιώτης Παπαδούκας, από την επιθεώρηση «Μασκώτ» του 1939, που πρωτοτραγουδήθηκε, ακόμα φτερώνει τις καρδιές, έπειτα από 72 χρόνια! Οπως και το «Θα ξανάρθεις», στίχοι Αλέκου Σακελλάριου, 1934, ή «Θα ‘ρθώ μια νύχτα με φεγγάρι», στίχοι Γιαννίδη και το θρυλικό «Σπιτάκι μου παλιό, αγαπημένο», στίχοι Αλέκου Σακελλάριου. Τι να πρωτοτραγουδήσεις – το κεφάτο «Θα με πάρεις, θα σε πάρω, θα παρθούμε» ή το ρομαντικό «Συγγνώμην, σου ζητώ, συχώρεσέ με» ώς το τραγούδι του 1960 (μουσική-στίχοι Κώστας Γιαννίδης), «Ξύπνα αγάπη μου» που το τραγούδησε -εξαιρετική φωνή και παρουσία, η Δέσποινα Σκαρλάτου, στον επίλογο της παράστασης, στα «Ολύμπια». Είμαστε εκεί, το Δ.Σ. της Ενώσεως Σμυρναίων, ύστερα από προτροπή της Ελλης Σολομωνίδη-Μπαλάνου «Μην το χάσετε», με το μέλος την κ. Γεωργία Κατσιγιάννη που μας ξεσήκωσε όλους και πρώτα τον πρόεδρο, αντιστράτηγο κ. Ευάγγελο Τσίρκα με τη σύζυγό του Φωφώ. Κυριακή βραδάκι, νύχτα του Απρίλη κι από το θεωρείο έβλεπες όλα τα γκρίζα και τα λευκά μαλλιά (των ανδρών εννοείται!) κάτω στην πλατεία που ακολουθούσαν τον ρυθμό που έπαιζε η ορχήστρα της ΕΛΣ με μαέστρο τον Νίκο Βασιλείου. Οσο για τα χείλη… σιγοτραγουδούσαν μαζί με τη χορωδία τα λόγια που ήξεραν από τα μικρά τους χρόνια! Μια σπουδαία παράσταση που τραβά τον κόσμο σαν μαγνήτης, γιατί η μουσική του Κώστα Γιαννίδη, όπως άλλωστε και του Μιχάλη Σουγιούλ, έχουν το χάρισμα να μας μεταφέρουν σ’ έναν κόσμο που ο έρωτας, τα σκέρτσα, τα γέλια, οι χοροί μπορούν και σβήνουν, με μουσικό σφουγγάρι, όλα τα βάσανα και τις πίκρες από τον μαυροπίνακα της ζωής… Βγήκαμε στην Ακαδημίας τραγουδώντας και συστήνουμε θερμά «μην το χάσετε»! Ξεχωρίζει με το μπρίο του, φωνή και ερμηνεία ο Χάρης Αδριανός, βαρύτονος, ο Παπαγκένο στον «Μαγικό Αυλό» της ΕΛΣ όταν ήταν μόνον 23 ετών! Ολες οι λυρικές τραγουδίστριες, ντυμένες από τον Γιάννη Μετζικώφ, ήταν χάρμα οφθαλμού και αυτιών. Οι χορεύτριες εξαιρετικές – όλα όπως θα ‘πρεπε να είναι. Κι εκείνο το ακορντεόν που κελαηδούσε στα δάχτυλα του Χρήστου Ζερμπίνου! Τρίτο χρόνο διανύει, και η μαγεία της μουσικής και η γλύκα των στίχων εξακολουθεί: 9, 13, 15, 17 Απριλίου, ο Κώστας Γιαννίδης ή Costa DorrŽs ή Γιάννης Κωνσταντινίδης μας περιμένει, με την μπαγκέτα του χρόνου «Ετσι είν’ η ζωή, μικρό μου, πάντα έτσι είν’ η ζωή – λουλούδι που φυλλορροεί»…
ΤΗΛΕΦΟΣ