Είμαστε η χώρα της υπερβολής. Οχι μόνο της ρητορικής υπερβολής και των ακραίων αντιδράσεων, αλλά και της κάθε είδους φούσκας. Δεν είναι μόνο ότι έχουμε αναλογικά τους περισσότερους δικηγόρους, φαρμακοποιούς, γιατρούς, δημοσιογράφους και ταξιτζήδες. Εχουμε και τους περισσότερους επικεφαλής δικαστηρίων, τους περισσότερους στρατηγούς, τους περισσότερους βουλευτές, τους περισσότερους υπουργούς. Στα υπερπληθή υπουργεία μας συνωθούνται στρατιές γενικών και ειδικών γραμματέων, διορισμένων κατά κανόνα με πολιτικά κριτήρια. Στο κράτος μας δεν πλεονάζουν μόνο οι υπάλληλοι, πλεονάζουν και οι αξιωματούχοι.
Ο πληθωρισμός αξιωματούχων αυξάνει τα φέουδα, ενθαρρύνει τις έριδες για αρμοδιότητες, δημιουργεί ανάγκη ισορροπισμών (δηλαδή αδράνειας), καλλιεργεί αρχηγιλίκια και, για να μην ξεχνιόμαστε, αυξάνει το κόστος της λειτουργίας του κράτους. Μήπως, αντί να κουνάμε το δάχτυλο στους δημόσιους υπαλλήλους, υπενθυμίζοντάς τους πόσο περιττό είναι το ένα τρίτο από αυτούς, να κάναμε και κάτι άλλο; Γιατί να μην αρχίσουμε την εργασιακή εφεδρεία και από τα δύο άκρα – και από πάνω και από κάτω; Θα ήταν εξαιρετική χειρονομία. Θα έδειχνε στους πολίτες ότι δεν θέλουμε να αλλάξουν μόνο οι άλλοι, αλλά θέλουμε να αλλάξουμε κι εμείς. Δεν θα ‘πρεπε να κάνουμε την αρχή εμείς που έχουμε και τη βασική ευθύνη για τη φούσκα του κράτους; Μπορούμε να ζητούμε μόνο από τους άλλους να επωμιστούν το κόστος της εφεδρείας, χωρίς να το αναλάβουμε πρώτοι εμείς;
Αναρωτιέμαι λοιπόν: χρειάζονται δύο αντιπρόεδροι στην κυβέρνηση, χωρίς μάλιστα κανείς τους να έχει συντονιστικές αρμοδιότητες, ενώ ο ένας δεν έχει καν νομοθετικές; Χρειάζονται πράγματι 41 υπουργοί και υφυπουργοί, όταν χώρες με παρόμοιο μέγεθος έχουν λιγότερους από τους μισούς; Χρειάζονται 300 βουλευτές όταν χώρες με πενταπλάσιο και οκταπλάσιο πληθυσμό (Βρετανία, Τουρκία) έχουν λίγο παραπάνω από διπλάσιους; Δεν θα μπορούσε να «ξεφουσκώσει» η Βουλή, που ο προϋπολογισμός και οι υπάλληλοί της διπλασιάστηκαν την τελευταία δεκαετία; Τη στιγμή που ομοβροντίες άδικων φόρων συγκλονίζουν τα νοικοκυριά, γιατί χρηματοδοτούμε τόσο γενναιόδωρα τα κόμματα; Δεν θα ήταν αποτελεσματικότερο οι θέσεις γενικών και ειδικών γραμματέων στα υπουργεία να καταλαμβάνονται από άξια στελέχη της διοίκησης, αντί να προσφέρονται σε πολιτικούς φίλους;
Για να είμαστε πειστικοί πρέπει να ξεκινήσουμε από το κεφάλι. Αλλα μέτρα είναι άμεσης απόδοσης, άλλα όχι. Οι πολίτες, πιστεύω, θα δέχονταν θετικά τη μείωση του αριθμού υπουργών και βουλευτών. Θα έπαιρναν θάρρος αν σταματούσαμε για δύο χρόνια να χρηματοδοτούμε τα κόμματα ή αν αρχίζαμε να αξιοποιούμε στελέχη της διοίκησης στις θέσεις γενικών και ειδικών γραμματέων.
Στον ζόφο που μας περιβάλλει, κινήσεις σαν αυτές θα ήταν εμπνευσμένες χειρονομίες υψηλού συμβολισμού. Δεν θα επέφεραν σημαντική εξοικονόμηση, αν και θα μείωναν έστω και λίγο τις δημόσιες δαπάνες. Ούτε -πολύ περισσότερο- θα εξασφάλιζαν από μόνες τους την έκτη δόση. Το σημαντικότερο όφελος θα ήταν άλλο: θα έδιναν ένα ισχυρό μήνυμα ότι το κόστος της δυσκολίας το επωμιζόμαστε όλοι. Και ότι την αρχή την κάνουν οι πολιτικοί. Οπως αρμόζει σε ηγέτες.
* Η κ. Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στον νομό Δράμας ([email protected])