Το έργο έχει περίπλοκη υπόθεση, γι’ αυτό είναι αναγκαίο να ξεκινήσω από τα βασικά. Teneo είναι ρήμα των λατινικών και σημαίνει κρατώ, κατέχω και άλλα συναφή. Είναι όμως και εταιρεία συμβούλων με έδρα τις ΗΠΑ και γραφεία σε άλλα επτά σημεία ανά τον κόσμο. Η εταιρεία, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της, βασίζεται σε ένα «παγκόσμιο δίκτυο χρηματοοικονομικών, επιχειρηματικών και πολιτικών σχέσεων, με σκοπό να παρέχει ολοκληρωμένες υπηρεσίες συμβούλων, που θα δίνουν στους πελάτες της τη δυνατότητα να οργανώνουν και να διευθύνουν τις επιχειρήσεις τους, να κατευθύνουν την ανάπτυξή τους, να χτίζουν τη φήμη τους και να προστατεύουν το όνομά τους». Πρόεδρός της είναι ο στενότερος σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον: ο σαραντάχρονος σήμερα Ντάγκλας «Νταγκ» Μπαντ. Ο εν λόγω εντάχθηκε στην ομάδα του 42ου προέδρου των ΗΠΑ σε ηλικία μόλις 23 ετών. Χάρη στις ικανότητές του ανελίχθη ώς την ψηλότερη βαθμίδα της ιεραρχίας στην ειδικότητά του. Είναι δε ο ιθύνων νους του οργανισμού «Clinton Global Initiative», που έχει σκοπό την ανταλλαγή και την ώσμωση των ιδεών μεταξύ «ηγετών» (με την ευρεία έννοια του όρου, εξ ου και τα εισαγωγικά).
Το ερώτημα είναι τι γύρευε στην Αθήνα, το διάστημα προ των τελευταίων εκλογών, η ομάδα της Teneo, η ειδικευόμενη στις πολιτικές καμπάνιες. Ενα πουλάκι (το γνωστό πουλάκι της δημώδους παραδόσεώς μας, αυτό που πάντα λέει την αλήθεια στα τραγούδια…) μου ψιθυρίζει ότι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε αντισυστημικό κόμμα, το οποίο θέλει να μετακινηθεί περισσότερο προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος, αλλά να το κάνει με τρόπο, για να μην τρομάξει την πελατεία του.
Το άλλο ερώτημα είναι ποιος έφερε την εταιρεία. Εδώ πια μπαίνουμε στα χωράφια του θεατρικού είδους που αναπτύχθηκε κατά την Ελισαβετιανή Περίοδο και λέγεται revenge tragedy: τραγωδία εκδίκησης. Κατά κανόνα, η υπόθεση βασίζεται στον αγώνα του ήρωα να πάρει εκδίκηση, συνήθως υπό την προτροπή ενός φαντάσματος. Στην περίπτωσή μας, το πρόσωπο που έχει τον ρόλο του ήρωα δεν λυπάται τα χρήματα, γιατί διαθέτει πάρα πολλά. Το φάντασμα που ακολουθεί τις προτροπές του είναι εκείνο των πολιτικών φιλοδοξιών που έτρεφε κάποτε. Οσο για το αντικείμενο της εκδίκησης είναι το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αυτό που κάποτε προσπάθησε να αλώσει, δαπανώντας πολύ χρόνο και μεγάλους πόρους, χωρίς να τα καταφέρει.
Ως εδώ, όμως. Σκεφθείτε ποιο μπορεί να είναι το περί ου ο λόγος πρόσωπο· και, αν αυτό σας βοηθά στη σκέψη, ανάψτε και ένα πούρο.
Το μέτρο της πραγματικότητας
Ρωτήστε όποιον θέλετε που να γνωρίζει το θέμα και θα σας πει ότι, όταν μία επενδυτική εταιρεία εξετάζει το ενδεχόμενο επένδυσης σε μια χώρα, το πρώτο από το οποίο ξεκινά την έρευνά της είναι το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης. Το πρώτο που θέλει να γνωρίζει είναι πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να ξεμπλέξει, αν για οποιονδήποτε λόγο βρεθεί σε δικαστική διαμάχη. Ολα τα υπόλοιπα σχετικά με την επένδυση έπονται. Το σημειώνω, για τον λόγο ότι το απερίγραπτο φιάσκο της Δικαιοσύνης με την υπόθεση του τρομοκράτη Μαζιώτη αποκαλύφθηκε μόλις την επομένη της λήξης του συνεδρίου του Econo-mist, όπου ακούσαμε κάθε λογής πολιτικούς και πολιτικάντηδες να αποφαίνονται περί του μέλλοντος των επενδύσεων στην Ελλάδα…
Λαχανάκια Βρυξελλών
Εξ αφορμής της φωτογραφίας στη στήλη της περασμένης Πέμπτης, ο φίλος Μ.Δ. από τις Βρυξέλλες (εφιστώ την προσοχή σας στο φύλο του φίλου, διότι τα αρχικά του συμπίπτουν με της Μαρίας Δαμανάκη και καλό είναι να μην έχουμε παρεξηγήσεις…) μου επισημαίνει ότι στην ελληνική κοινότητα των Βρυξελλών το πρόσωπο της φωτογραφίας είναι γνωστό ως «ο βαψομαλλιάς». Του απάντησα ότι, κατόπιν των τελευταίων εξελίξεων, σωστότερο είναι εφεξής να τον αποκαλούν «ο ξεβαψομαλλιάς»…
Δεν του άρεσε
Οι φίλοι μου στο υπουργείο Εξωτερικών με πληροφορούν ότι όταν οδήγησαν το νέο υφυπουργό Κ. Τσιάρα στο γραφείο του -το γραφείο στο οποίο έχουν κατά καιρούς στεγασθεί οι περισσότεροι υφυπουργοί Εξωτερικών της μεταπολιτευτικής περιόδου- εκείνος εξέφρασε αμέσως την απαρέσκειά του για τον χώρο. Οπότε τώρα αναζητεί νέο γραφείο, με καλύτερο feng sui προφανώς. Εάν διερωτάσθε πόθεν αρύεται ο Κ. Τσιάρας τέτοιες τάσεις φιλαρεσκείας, να σας θυμίσω ότι στην πολιτική προσδιορίζεται κυρίως ως αφοσιωμένος μαθητής του Δ. Λ. Ε. Ρ. Ο. Αβραμόπουλου*. Ακούω, επίσης, από συναδέλφους του στη Βουλή ότι δεν μιλά αγγλικά. Αλλά, θα μου πείτε, τι χρειάζονται; Οι ομογενείς μιλούν ελληνικά – ας ελπίσουμε τουλάχιστον…
* Δημήτριος Λουδοβίκος Ερνέστος Ραϋμόνδος Ουμβέρτος Αβραμόπουλος: Δεν είναι το όνομά του. Είναι αυτό που θα έπρεπε να ήταν το όνομά του…
Πασοκικές γραφικότητες
Δύο λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση από την «εθνική συνδιάσκεψη για τη διαδικασία ανασύστασης της παράταξης» -ταρατατζούμ!- του ΠΑΣΟΚ, φυσικά. (Παρεμπιπτόντως, αφού η στομφώδης λεξιλαγνεία είναι το νέο ύφος του ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν το έκαναν «εθνική συνδιάσκεψη ευθύνης για τη διαδικασία ανασύστασης του ΠΑΣΟΚ»;) Η πρώτη: Προβλήθηκε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του Χάνες Σβόμποντα, του επικεφαλής των σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο. Μα γιατί επέλεξαν πρόσωπο από τη β΄ κατηγορία, όταν ο δικός μας, ο Γιώργος μας, είναι κοτζάμ πρόεδρος των σοσιαλιστών όλου του κόσμου; Η δεύτερη: Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος απηύθυνε «πρόσκληση συμπόρευσης» σε όλο τον ελληνικό λαό για τη δημιουργία μιας «νέας κοινωνικής συμφωνίας»! Αυτό πρέπει να το εκλάβουμε ως ένα σκληρό αστείο εις βάρος της Λούκας και του Χάρη;
Ακόμη να συνέλθει
Α! παραλίγο να το ξεχνούσα… Ο Χρήστος ο Παπουτσής δεν τίμησε με τη σεπτή παρουσία του την εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ. Πού ήταν τις ώρες τις ιστορικές, κατά τις οποίες ξεκινούσε η ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ, δεν το γνωρίζω. Είμαι βέβαιος όμως ότι, τη στιγμή που κάποιος εκ των συνέδρων κοίταξε γύρω του τον κόσμο και έπειτα, απορημένος, είπε στον διπλανό του «μα, πού είναι ο Χρήστος;», εκείνη τη φοβερή στιγμή κάπου στην πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο έσταζε η ουρά ενός γαϊδάρου. Η εν λόγω βεβαιότης μου βασίζεται στον νόμο των πιθανοτήτων και τον αριθμό των γαϊδάρων…