Βουλευτές της… φιλελεύθερης Ν.Δ. αντέδρασαν στις ιδέες του υπουργού Οικονομικών για τη φορολόγηση ακινήτων. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει πως τελικά αυτές οι… προτάσεις δεν θα γίνουν και νόμος του κράτους. Διότι τον κ. Στουρνάρα στηρίζει ο πρωθυπουργός. Που, αν θυμάμαι καλά, έγινε αρχηγός της Ν.Δ. με την υπόσχεση επιστροφής στις ιδεολογικές ρίζες της παράταξης. Προφανώς, εννοούσε τις παρακαταθήκες ενός διαχρονικού πατερναλιστικού κρατισμού που φαίνεται να αποτελεί τη βάση των ιδεολογικών αρχών του κόμματος που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής. Εξάλλου, η ιδιόμορφη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με την προσοδοθηρία, το εκτεταμένο πελατειακό κράτος, τον πανίσχυρο δημόσιο τομέα, την εξαρτημένη επιχειρηματική δράση αλλά και την απροστάτευτη ατομική ιδιοκτησία από τις βλέψεις της κρατικής γραφειοκρατίας υπήρξαν εμπνεύσεις των δημιουργών της μεταπολεμικής Ελλάδας που κατεγράφησαν ως δήθεν συντηρητικοί. Ξ. Ζολώτας, Κ. Τσάτσος, Α. Αγγελόπουλος και Π. Παπαληγούρας, σύμφωνα με μια αξιόλογη πρόσφατη μελέτη των καθηγητών Γ. Μπήτρου και Αναστ. Καραγιάννη («Οι Σοσιαλιστικές Καταβολές του x-Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα», 13ο Συνέδριο Ιστορικών Οικονομικής Σκέψης, 3-4 Ιουνίου, 2011 ), έχτισαν τη νεότερη Ελλάδα του κρατισμού, της αποδεκατισμένης ιδιωτικής πρωτοβουλίας κι ενός πανίσχυρου και υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα-πατερούλη.
Σήμερα, λοιπόν, διαπιστώνουμε μια πραγματική επιστροφή στις ρίζες. Με την παραδοξότητα να επιβάλλουν φόρους σε επίπεδο περίπου δήμευσης της ατομικής περιουσίας οι… συντηρητικο-φιλελεύθεροι και να καταγγέλλουν αποτροπιαστικά το γεγονός Αριστεροί και κομμουνιστές! Πώς, όμως, ακριβώς φθάσαμε ώς εδώ; Ο κ. Στουρνάρας δεν έκρυψε ποτέ τις πεποιθήσεις του για ένα περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο οικοδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Το ζήτημα είναι αν οι οπαδοί της Ν.Δ. ψήφισαν υπέρ μιας παρόμοιας επιλογής. Η αιτιολογική βάση της σχετικής πολιτικής βασίζεται βέβαια -όπως όλα τελευταία- σε υποτιθέμενες πιέσεις των δανειστών. Δεν μας είπε κανείς, όμως, από την κυβέρνηση αν το Μνημόνιο απαγορεύει συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και εξοικονόμηση πόρων από τη σχετική μείωση δαπανών. Ούτε πως επιμένει σε φορολογικές αφαιμάξεις της κοινωνίας και διάλυση του κορμού της ιδιωτικής οικονομίας. Οι δανειστές ακούμε πως επιμένουν σε πάταξη της φοροδιαφυγής. Οχι όμως και στην εξόντωση όσων δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα. Σε τελική ανάλυση, γιατί δεν έγινε ο παραμικρός έλεγχος στις λίστες (Λαγκάρντ και Τραπέζης της Ελλάδος) για τις καταθέσεις στο εξωτερικό; Ολο το πρόβλημα επικεντρώνεται στο ποιος έβγαλε τρία ονόματα από το CD; Κι ούτε κουβέντα για την τύχη των καταθέσεων; Η βίαιη ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος που επιχειρείται, με τις ψήφους, μάλιστα, ενός μάλλον συντηρητικού ή μετριοπαθούς Κοινοβουλίου, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο. Το περισσότερο αποκρουστικό επιχείρημα που ακούστηκε είναι πως μόνο μέσω επιβάρυνσης των ιδιωτικών ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων μπορούν να εισπραχθούν φόροι στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν η επιλογή αυτή συμβαδίζει με τις αντιλήψεις της Ε.Ε. για την οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας με στήριγμα τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση, στην Ελλάδα χρεοκόπησε τα Δημόσιο. Γιατί, λοιπόν, τελικά αυτό προστατεύεται, σε βάρος της «αθώας» ιδιωτικής οικονομίας; Αν είναι η Ευρώπη συνεργός σε μια τέτοια στρατηγική, γιατί να συνεχίσουμε να παραμένουμε στην Ευρώπη; Που δεν φαίνεται να επιμένει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ πιέζει, όπως ακούμε, για ρυθμίσεις που εξοντώνουν την ατομική περιουσία και την αγορά.
Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, θα υπάρξει γενικευμένη κοινωνική έκρηξη. Η Αριστερά θα ξεσηκωθεί γιατί δεν της αρέσει το αστικό καθεστώς. Αλλά και οι μετριοπαθείς πολίτες του Κέντρου και οι συνετοί της Δεξιάς θα εκραγούν διότι διακυβεύονται πλέον όλα για όσα αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή. Οταν ουσιαστικά δημεύεται η ατομική περιουσία, τι συνδέει πλέον τον πολίτη με την έννομη τάξη; Η Δημοκρατία είναι ταυτόσημη με την ατομική ιδιοκτησία. Οταν αυτή περιφρονείται, τότε και η Δημοκρατία χάνει το πιο ουσιαστικό της στήριγμα. Αν πρόκειται ο Σοσιαλισμός να εισβάλει στη χώρα από την πίσω πόρτα, θα είναι πολύ αφελείς οι πολίτες που αδρανείς θα παρακολουθούν τον ουσιαστικό τους ακρωτηριασμό.
Το τέλος της Δημοκρατίας θα το γράψουν δυστυχώς οι πιο θερμοί της, θεωρητικά, υποστηρικτές.