Προ ημερών, την πύλη του Κοινοβουλίου διέβησαν δύο διεμφυλικοί, ή, όπως έχει κυριαρχήσει να χαρακτηρίζονται, τρανσέξουαλ. Προσκεκλημένοι της ΔΗΜΑΡ, στο πλαίσιο συζήτησης του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, μέσω του οποίου το κόμμα επιδιώκει να υπάρξει αυστηρότερη ποινική μεταχείριση των εγκλημάτων μίσους λόγω γενετήσιου προσανατολισμού, η εμφάνισή τους στη φρουρά της Βουλής προκάλεσε βραχυκύκλωμα: τα δελτία ταυτότητας που είχαν στα χέρια τους, και τα οποία οι ίδιοι δεν έδειξαν ιδιαίτερη προθυμία να επιδείξουν (στάση, ενδεχομένως, κατανοητή δεδομένων των κοινωνικών προκαταλήψεων), δεν αντιστοιχούσαν στη… σημερινή πραγματικότητα της εμφάνισής τους. Τελικά παρενέβη η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Γιαννακάκη, που είχε προσκαλέσει τους εκπροσώπους των οργανώσεων, εγγυήθηκε η ίδια και εισήλθαν στη Βουλή.
Αυτό το μικρό, και γι’ αυτό ενδεικτικό, περιστατικό αποτυπώνει πλήρως έναν πόλεμο ιδεολογιών και, συχνά, ηθικών στερεοτύπων που μαίνεται στο εσωτερικό της Βουλής, ιδίως δε μεταξύ των τριών κομμάτων της συμπολίτευσης. Η Νέα Δημοκρατία από τη μια και η ΔΗΜΑΡ από την άλλη αποτελούν τους κύριους πρωταγωνιστές αυτής της διελκυστίνδας, αφού το ΠΑΣΟΚ είναι απορροφημένο στα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Με αυτό δεν ισχυρίζομαι ότι την πρωτοβουλία της Γιαννακάκη για πρόσκληση των τρανσέξουαλ στη Βουλή την «κάρφωσαν» στις παραπολιτικές στήλες –οι οποίες έκαναν πάρτι– γαλάζιοι βουλευτές. Αλλωστε, η υπόθεση αυτή είναι ήσσονος σημασίας έναντι των άλλων ανοικτών θεμάτων πολιτικού και ιδεολογικού χαρακτήρα που έχουν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι. Η ιθαγένεια, η δυνατότητα αναψηλάφισης υποθέσεων που έχουν κριθεί σε ανώτατο βαθμό από την ελληνική δικαιοσύνη, εφόσον υπάρξει αντίθετη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πολύ πρόσφατα η ρύθμιση για τους ιεροδιδασκάλους του Κορανίου στη Θράκη, όπου η πλειοψηφία της Ν.Δ. απείλησε να την περάσει από τη Βουλή ακόμη και με τις ψήφους των Ανεξ. Ελλήνων και της Χρ. Αυγής, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Από όλες τις πλευρές ακούγεται το επιχείρημα ότι «αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό γιατί είναι στο πολιτικό DNA μας». Το λέει η Νέα Δημοκρατία για το ζήτημα της ιθαγένειας, όπου θεωρεί απαράδεκτη την αυτόματη χορήγησή της και προκρίνει πολιτογράφηση υπό προϋποθέσεις με παράλληλη άρνηση της γονικής ιθαγένειας από τον αιτούντα. Το ισχυρίζεται η ΔΗΜΑΡ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, με τα ακριβώς αντίθετα επιχειρήματα.Το υπογράμμισε και πάλι το Μαξίμου τόσο στο ζήτημα των ιμάμηδων (ρύθμιση που προκάλεσε την αντίδραση του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Τ. Ερντογάν προς τον κ. Αντ. Σαμαρά κατά την πρόσφατη συνάντηση των δύο στο Κατάρ), όσο και στη ρύθμιση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Αντ. Ρουπακιώτη για την αναψηλάφιση δικών που κρίνονται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και στις δύο περιπτώσεις, το πρωθυπουργικό επιτελείο επικαλείται τα εθνικά συμφέροντα, που είναι στο DNA του κόμματος. Η ΔΗΜΑΡ πάλι, εικάζω, και ο κ. Αντ. Ρουπακιώτης, ο οποίος παρότι οδεύει προς μία κοινοβουλευτική ήττα, επιμένει, επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ως τμήμα του δικού τους πολιτικού DNA. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί πως αυτός ο ιδεολογικός, γονιδιακός πολιτικός πόλεμος ενέχει και το στοιχείο της… δημοκρατικότητας. Γιατί είναι σπάνιο στην ελληνική πολιτική ιστορία, διάταξη που φέρνει η κυβέρνηση μέσω του υπουργού της να απορρίπτεται από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Προσοχή, όχι από κάποιους αντάρτες βουλευτές αλλά με κεντρική κομματική γραμμή. Διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στην πράξη!
Ωστόσο, ένα είναι βέβαιο: αυτή η αντιπαράθεση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Δεν αποκλείεται δε να είναι και μείζονος σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις. Καθώς οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι έχουν ανέβει σε ένα κοινό βαγόνι ως προς την οικονομική πολιτική και εν μέρει τη διαχείριση των κοινωνικών εντάσεων, η διαφοροποίησή τους θα επιδιωχθεί στο πεδίο του… πολιτικού DNA. Που ενδεχομένως θα είναι και το μόνο στοιχείο που θα μπορεί να τους διακρίνει στο τέλος αυτής της διαδρομής.