Η ΕΡΤ και ο χορός του Ζαλόγγου

Η ΕΡΤ και ο χορός του Ζαλόγγου

3' 29" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για άλλη μια φορά, έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν η κυβέρνηση καταρρεύσει και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, θα είναι σαν να κλείνουμε όλοι τα μάτια και να πηδάμε στον γκρεμό. Μπορεί να επαναλαμβάνουμε έτσι τον ένδοξο χορό του Ζαλόγγου, όπου μπερδεύονται μύθος και ιστορία, μόνον που δεν βλέπω ποιος είναι ο εχθρός που μας κυνηγάει αυτήν τη φορά. Εκτός και αν ο εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι…

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με την απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει η ΕΡΤ έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά και τις παθογένειες του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Πρώτα από όλα, μπόλικες δόσεις υποκρισίας και διγλωσσίας από όλες τις πλευρές. Αυτοί που καταδικάζουν την αδιαφάνεια και τη σπατάλη υποκρίνονται ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κακοδιαχείριση, τις πελατειακές προσλήψεις και τόσα άλλα στην ΕΡΤ. Οι άλλοι ζητούν αναδιάρθρωση και μεταρρυθμίσεις, αλλά έχουν πάντοτε έτοιμες τις αντιρρήσεις για κάθε συγκεκριμένη πρόταση, περιοριζόμενοι οι ίδιοι σε γενικολογίες και ευχολόγια. Κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη για τα δύσκολα, όχι αυτοί. Οσο για τους απέναντι, εκείνοι ανακάλυψαν ξάφνου ότι η ΕΡΤ αποτελεί δημόσιο αγαθό. Και έχουν πειστεί, φαίνεται, ότι αν όλοι οι Ελληνες προσληφθούν στο Δημόσιο θα λυθεί, ως διά μαγείας, το οικονομικό μας πρόβλημα. Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να πουν τα πάντα και τα αντίθετά τους – και το κάνουν συστηματικά. Εκτός από εκείνους που τυχαίνει να κυβερνούν τη χώρα τη δεδομένη στιγμή, όλοι ομνύουν στον αέναο διάλογο για όλα και μέχρι θανάτου, γιατί πιστεύουν -και το έχουν αποδείξει επανειλημμένα- ότι έτσι δεν θα αλλάξει τίποτε σε αυτήν τη χώρα. Η υποκρισία αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο του πολιτικού μας διαλόγου.

Ο αυταρχισμός, σε συνδυασμό με μια έντονα αυτιστική συμπεριφορά, χαρακτηρίζουν σημαντικό τμήμα όχι μόνον της πολιτικής αλλά και της συνδικαλιστικής ηγεσίας του τόπου. Ολοι γνωρίζουμε ότι ο χώρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης αποτελεί κομβικό άξονα της διαπλοκής, ή ακόμη χειρότερα. Ξέρουμε επίσης ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις, σε συνδυασμό με την πρόσφατη οικονομική κρίση, έχουν αλλάξει άρδην τα δεδομένα του κλάδου. Αλλά οι συνδικαλιστές συνεχίζουν να ζουν σε δικό τους κόσμο, σε μια εικονική πραγματικότητα. Απεργούν με κάθε ευκαιρία και απειλούν όσους δεν συμμορφώνονται. Μετρήσαμε πόσες μέρες απεργούσε η ΕΡΤ;

Οπως οι περισσότεροι δημόσιοι οργανισμοί, έτσι και η ΕΡΤ έχει υπεράριθμο προσωπικό. Υπεράριθμο σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρει. Αλλά τους διορισμούς τους έκαναν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, μέσω των εκπροσώπων που αυτά διόρισαν για να (κακο)διοικήσουν την ΕΡΤ, με εξαιρέσεις προφανώς. Και όπως σε κάθε δημόσιο οργανισμό, υπάρχουν άξια στελέχη που δουλεύουν και παράγουν έργο και οι άλλοι που κάθονται, πληρώνονται και συχνά υπονομεύουν το έργο των υπολοίπων. Καμιά σοβαρή αξιολόγηση δεν έχει γίνει ποτέ, γιατί βεβαίως υπάρχουν πολλοί που έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να μην υπάρξει αξιολόγηση και την πολεμούν με κάθε μέσο και κάθε ιδεολογικό πρόσχημα.

Οταν λοιπόν φτάσαμε στη μοιραία αναδιάρθρωση και τις περικοπές προσωπικού και μισθών στον δημόσιο τομέα (όχι γιατί το λέει η τρόικα, αλλά γιατί δεν έχουμε πλέον λεφτά να πληρώσουμε), τότε δεν υπήρχαν στοιχεία για να μπορέσουν να χωριστούν τα πρόβατα από τα ερίφια. Και έτσι, όποιον πάρει ο χάρος. Αυτό ακριβώς φοβούνται -και δικαίως- τα άξια στελέχη της (πρώην) ΕΡΤ. Υπάρχει βεβαίως και η σολομώντειος λύση που επέλεξε το πολιτικό μας σύστημα τα τελευταία χρόνια, να κόβει δηλαδή τους μισθούς οριζοντίως σε ικανούς και ανίκανους, ακόμη και τους λεγόμενους επίορκους, οδηγώντας ταυτόχρονα τους πλέον έμπειρους σε πρόωρη σύνταξη. Για να αναβαθμιστεί η δημόσια διοίκηση, υποθέτω. Ποιος άραγε μπορεί να εγγυηθεί την αξιοκρατική στελέχωση του νέου οργανισμού με δεδομένη την εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, χρόνων ή και μηνών; Αλλωστε, εδώ εμείς καταργούμε χωρίς να έχουμε καν σκεφτεί πώς θα είναι αυτό που θα το διαδεχτεί.

Με τούτα και με εκείνα, η χώρα δεν κυβερνιέται. Με ένα τέτοια μείγμα υποκρισίας, αυταρχισμού, αναξιοκρατίας και προχειρότητας, με αδύναμους θεσμούς και ένα καφκικής έμπνευσης σύστημα δημόσιας διοίκησης, δεν πάει μπροστά καμιά χώρα. Ετσι άλλωστε εξηγείται γιατί όσοι προσπαθούν να λύσουν προβλήματα όταν έρθουν στην εξουσία, αντί απλώς να τα περάσουν στον επόμενο, καταλήγουν συνήθως σε απόγνωση ή σε κατάθλιψη. Εχει αποφασίσει η Ελλάδα να χορέψει μέχρι τέλους τον χορό του Ζαλόγγου;

* Ο κ. Λουκάς Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή