Η νεολαγνεία μπορεί να προσφέρει στους ζηλωτές της την αύρα της αειφόρου αναπτύξεως, πλην όμως, όπως όλοι οι εθισμοί, από το τσιγάρο ώς την ασπιρίνη δεν παύει να είναι επιβλαβής όταν την καταχρώνται. Θέλω πολύ απλά να πω πως η νεότης δεν είναι από μόνη της αρετή, και η νεολαία δεν είναι κοινωνική δύναμη μόνον και μόνον επειδή είναι νεολαία. Θυμάμαι ακόμη, κατά τη διάρκεια των καταστροφών του 2008, ώριμες κυρίες και κυρίους να επιδεικνύουν δημοσία το ιδεολογικό τους μπότοξ, διακηρύσσοντας πως πρέπει πάση θυσία «να αφουγκραστούμε» τους νέους. Δυστυχώς οι νέοι τότε το μόνο που μας επέτρεπαν να αφουγκραστούμε ήταν εκρήξεις και σπασίματα, και κάτι συνθήματα που τα είχαν νοικιάσει, σαν γαμήλιο σμόκιν, από τους αντικέρ της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά οι κύριοι και οι κυρίες συνέχιζαν να αφουγκράζονται και να προσεταιρίζονται την συμπεριφορά των αγανακτισμένων νέων, προσδοκώντας προφανώς να ανανεωθούν και οι ίδιοι από την αιθέρια οσμή των μολότοφ. Οι παλαιότεροι θα έλεγαν ότι νεάζουν εν τη απελπισία τους. Εμείς τους είπαμε προοδευτικούς.
Η ανανέωση της πολιτικής τάξης με τη μετάγγιση νέου αίματος είναι ένα από τα πάγια αιτήματα της ελληνικής ζωής, μαζί με τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου, τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος. Αι γενεαί έρχονται και παρέρχονται, οι ηλικίες διαδέχονται η μία την άλλη και η κατάσταση βελτιούται επιδεινούμενη, όπως προσφυώς έλεγε ο μακαρίτης Μίμης Δεσποτίδης. Με δυο λόγια, το επίπεδο πέφτει συστηματικά και, συνήθως, όταν αναλογιζόμαστε την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό. Δυστυχώς και πάλι όχι μόνον για τις μεγάλες κοινοβουλευτικές δυναστείες του τόπου αλλά και για τις παρατάξεις, όπως η Αριστερά όπου το χρίσμα του πολιτικού δεν υπόκειται στο κληρονομικό δίκαιο. Ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι μόλις 34 ετών, νέος, νεότατος, της νεότητος παιδί, και είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων. Γεννήθηκε το 1980 στη Νέα Σμύρνη, σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, έκανε μεταπτυχιακά στη Νέα Υόρκη και τώρα είναι υποψήφιος διδάκτωρ των οικονομικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ας αφήσουμε κατά μέρος τις σπουδές του, καλές είναι, μπράβο, όμως, οφείλω να ομολογήσω πως πάντα αντιμετωπίζω με καχυποψία τα βιογραφικά που εξαντλούνται στους τίτλους των σπουδών. Αξιζαν ενδεχομένως σε παλαιότερες εποχές όταν η γνώση δεν ήταν τόσο δημοκρατικά μοιρασμένη και οι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων δεν ήσαν περισσότεροι από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας. Εκείνο αντιθέτως που μου εντυπώθηκε είναι πως έχει διατελέσει μέλος της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ από το 1999, από την ηλικία των 19 ετών, κοινώς ότι έχει ανδρωθεί και έχει ωριμάσει, όσο έχει ωριμάσει ώς σήμερα ανάμεσα σε συντρόφους και συντρόφισσες, σε κομματικές συνεδριάσεις, ότι έχει μάθει να σκέφτεται παπαγαλίζοντας κομματικές αποφάσεις και ότι, αν και νέος, δεν διαφέρει σε τίποτε, πλην των Μαΐων που κουβαλάει στην πλάτη του, από τους γηραιότερους πολιτικούς. Τον χαρακτηρίζουν ρέπλικα του κ. Τσίπρα. Και ο ίδιος τους επιβεβαιώνει.
Η μάχη για τον Δήμο, λέει, θα είναι «μια μάχη όχι απλώς για την Αριστερά, αλλά για όλη την κοινωνία… Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς φόβους, χωρίς δισταγμούς… Με όπλα μας τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία…». Σαν έτοιμος από καιρό. Μπορεί να μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον κ. Τσίπρα, όμως παρακολουθώντας τη συνέντευξή του στο Bloomberg διεπίστωσα πως δεν πρόκειται να ταράξει επ’ ουδενί τη νιρβάνα της φαλακρής αριστερής φρασεολογίας, τα στερεότυπα περί μνημονίου, επαχθούς χρέους και λοιπών συνταγών της εκλογικής μαγειρικής. Γιατί πρέπει να γίνει δήμαρχος της Αθήνας; Μα γιατί είναι νέο παιδί και ελλείψει νέων ιδεών από την Αριστερά, καλό είναι και το ιδεολογικό μπότοξ που προσφέρει.