Εχει και η Βαστίλλη τα πολιτικά της δικαιώματα. Η παλιά φυλακή που όταν την κατέλαβαν οι επαναστάτες δεν φιλοξενούσε μόνον παρά μερικούς κατάδικους, συμβολίζει την αρχή της κατάρρευσης του Παλαιού Καθεστώτος. Σύμβολο ανατροπής, μαζί με τα Χειμερινά Ανάκτορα των Ρομανόφ, και το δολάριο του παγκόσμιου καπιταλισμού η αναφορά του ονόματός της είναι ζήτημα καλών επαναστατικών τρόπων. Αυτούς τους τρόπους δεν παρέλειψε να τιμήσει ο κ. Τσίπρας κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Γάλλο ομόλογό του Ζαν Λικ Μελανσόν. Βρέθηκε στο Παρίσι, και επειδή βρέθηκε στο Παρίσι παρομοίασε την Ευρώπη με σύγχρονη Βαστίλλη, φυλακή όπου ο νεοφιλελευθερισμός κρατά φυλακισμένους τους πολίτες της. Υποσχέθηκε δε πως θα την γκρεμίσει. Προσοχή όμως, θα την γκρεμίσει με ειρηνικό τρόπο, γιατί η σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά τιμά μεν τη Βαστίλλη, τιμά και τον Ροβεσπιέρο στον οποίον συχνά αναφέρεται ο κ. Μελανσόν, απεχθάνεται δε μουσκέτα γκιγιοτίνες και λοιπά εργαλεία της αιμοβόρου Ιστορίας. Ως εκ τούτου μας καθησυχάζει πως μετά την κατάληψη της σύγχρονης Βαστίλλης δεν πρόκειται να προκύψει ούτε Τρομοκρατία, ούτε και η 18η Μπριμέρ που διαδέχθηκαν την κατάληψη της παλαιάς. Φτάνουν οι εκλογές, η απόφαση του κυρίαρχου ευρωπαϊκού λαού να αναδείξει τον κ. Τσίπρα σε ηγέτη της Κομισιόν και φτάνει η τήρηση των υποσχέσεών του, ο υπέροχος βολονταρισμός της Αριστεράς, αφού για την Αριστερά όλα, και πάνω απ’ όλα η πραγματικότητα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης.
Ο καθείς και τα όπλα των ονείρων του. Ο ένας ονειρεύεται το Αγαλμα της Ελευθερίας, ο άλλος τη Βαστίλλη, ο τρίτος τα Χειμερινά Ανάκτορα και ο τέταρτος τη μορφωτική επανάσταση και τον Μεγάλο Τιμονιέρη. Χρήσιμο πράγμα η φαντασία, απολύτως σεβαστά τα όνειρα του καθενός και οι εφιάλτες των άλλων. Μην τολμήσεις να κλέψεις όνειρα γιατί θα τα βρεις στον δρόμο σου και, όπως λέει και ο Σαββόπουλος σ’ εκείνη την υπέροχη μπαλάντα για τις εκλογές του ’77: «Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϊδιστές να ’ρθουν στην εξουσία». Κοινώς ενδέχεται να σε πάρουν είδηση. Ειδικά αν συμπεριφέρεσαι σαν περιηγητής της Ιστορίας, τουρίστας της επανάστασης ο οποίος, ανάλογα με τον τόπο προορισμού διαλέγεις και μια αναμνηστική δήλωση για να τη δείξεις όταν επιστρέψεις σπίτι. Διότι πολύ φοβούμαι ότι ο μεν κ. Μελανσόν, όταν αναφέρεται στη Βαστίλλη ξέρει πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάει, ξέρει ότι αναφέρεται στον Ροβεσπιέρο, ο δε κ. Τσίπρας απλώς μιλάει ως επισκέπτης του μουσείου κέρινων ομοιωμάτων της παγκόσμιας επανάστασης. Μιλάει με την ίδια ελαφρότητα που αναφέρεται στη διαγραφή του χρέους και την ίδια άνεση που υπόσχεται στο εκλογικό του κοινό μονομερείς καταγγελίες των μνημονίων, ανατροπή των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών και εξάλειψη του κακού από τον πλανήτη γη.
Δεν εννοώ ότι το πρόβλημα είναι η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στον κ. Μελανσόν και τον κ. Τσίπρα. Το πρόβλημα, για μια ακόμη φορά, είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη η οποία χρειάζεται όντως τα όνειρά της, χρειάζεται όντως πολιτικούς οραματισμούς, όμως, όταν αυτοί εμφανίζονται ως αναπαλαιώσεις φθαρμένων στερεοτύπων, απλώς πυκνώνουν τη συννεφιά που κλείνει τον ορίζοντα. Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα, και την ευρωπαϊκή Αριστερά, δεν είναι ότι είναι αριστεροί. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να οργανώσουν μία, έστω μισή, καινούργια πρόταση για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης – και δεν αναφέρομαι μόνον στα οικονομικά. Και το χειρότερο είναι ότι με τη συνεχή επίκληση των επαναστατικών φαντασμάτων και των φαντασιώσεων που τους κατατρύχουν ενισχύουν τη δυσπιστία απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, από την οποία, μόνον η άκρα δεξιά μπορεί να ωφεληθεί.