Πρώτα κήρυξαν τον πόλεμο: το ανακοίνωσαν, το διαλάλησαν με ταρατατζούμ και φανφάρες. Υστερα, κάθισαν να σκεφθούν και είπαν: «Ωραία! Και τώρα ας δούμε με ποιον στρατό θα διεξάγουμε τον πόλεμο». Κάπως έτσι –μην σας εκπλήσσει καθόλου– κατέληξε η Ν.Δ. στην υποψηφιότητα Αρη Σπηλιωτόπουλου για την Αθήνα. Ο Αρης, λοιπόν. Ο πολιτικός τον οποίο εγώ έχω συνδέσει με έννοιες όπως «ζακούζι», «τζοτζόμπα», «αλόη βέρα» και τα συναφή επιστρέφει ως πολέμαρχος, από τη λήθη που τον παρέσυρε επικίνδυνα προς την αφάνεια και την πολιτική ανυπαρξία, για να πάρει την Αθήνα. Πήρε το ρίσκο να αυτοπροταθεί και του βγήκε, ελλείψει προθυμίας εκ μέρους όλων των άλλων – πλην ενός, τον οποίον όμως το Μαξίμου δεν θέλει ούτε να βλέπει ούτε να ακούει.
Εμμένω στον όρο «πολέμαρχος», διότι η επαναφορά του Αριστόβουλου Σπηλιωτόπουλου γίνεται με όρους στρατηγικούς. Εξ ου και απορρίπτω ως ρηχή την ένσταση φίλου της στήλης, ο οποίος διαισθάνεται μια αντίφαση ανάμεσα στην περιγραφή με την οποίαν ο Αρης πλάσαρε τον εαυτό του στην διαδικασία επιλογής, ως εκείνου «που ουδέποτε αρνήθηκε να δώσει μια μάχη» και, από την άλλη πλευρά, στο γεγονός ότι απουσίαζε κατά την ψηφοφορία του προϋπολογισμού, η δε επιστολική ψήφος του δεν θεωρήθηκε έγκυρη, για τον λόγο ότι είχε παρατείνει την παραμονή του στις ΗΠΑ (ιδίοις εξόδοις, βεβαίως), πολύ περισσότερο των χρονικών ορίων της επίσκεψης που είχε πραγματοποιήσει εκεί η κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία στην οποία μετείχε. Ο Αρης, όπως όλοι οι γνωστοί συνάδελφοί του του παρελθόντος από τον χώρο της στρατηγικής (Φρειδερίκος, Κλάουζεβιτς, Ναπολέων, Μόλτκε κ.ά.) διαλέγει ο ίδιος το πεδίο και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα δώσει τη μάχη!
Τώρα πλέον, εμείς περιμένουμε να ακούσουμε από τον Αριστόβουλο, αν θα μείνει μία η δύο τετραετίες στον Δήμο – όσο χρειάζεται, τέλος πάντων, για να ολοκληρώσει το όραμά του. Αν θα επιστρέψει ποτέ στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αν, κατ’ αρχάς, προτίθεται να παραιτηθεί από τη βουλευτική έδρα του, ώστε ακόμη και ως απλός δημοτικός σύμβουλος, στην περίπτωση που δεν εκλεγεί, να αφιερωθεί στην υπηρεσία της πόλης που τόσο αγάπησε και της δόθηκε ανυστερόβουλα, όταν κανένας άλλος δεν τολμούσε…
Εδώ νόμιζα ότι είχα τελειώσει. Συνέβη όμως να πληροφορηθώ ότι, άμα τη ανακοινώσει της υποψηφιότητας Αριστόβουλου, ο Νικήτας Κακλαμάνης έσπευσε να ανακοινώσει και τη δική του ως «αντάρτη», που απευθύνεται και αυτός στο κοινό των νεοδημοκρατών. Θα έχουμε επομένως στην Αθήνα σύγκρουση Αρη, Νικήτα και Κασιδιάρη; Τέλεια! Προβλέπω ότι θα γίνει της κακομοίρας…
Ζουν ανάμεσά μας
Παρά τον θόρυβο, τις αντιδράσεις και τον τελικό εξευτελισμό της υπαναχώρησης, ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Βίτσας επέμεινε ότι «η επίθεση εναντίον του Θ. Καρυπίδη σε βασικά σημεία της ήταν άδικη», γιατί «ο άνθρωπος δεν είναι ούτε φασίστας ούτε αντισημίτης». Το δέχομαι ευχαρίστως, διότι η αλήθεια του συγκεκριμένου ισχυρισμού είναι πολύ χρήσιμη για την κατανόηση ενός φαινομένου, του οποίου η πολιτική παρουσία της Χρυσής Αυγής αποτελεί απλώς την πιο κραυγαλέα εκδήλωση. Ναι, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αυτοπροσδιορίζεται ως φασίστας και μάλιστα προσβάλλεται όταν του προσάπτουν την ιδιότητα του αντισημίτη, να έχει αντιλήψεις και ιδέες, στις οποίες στηρίζεται ο φασισμός και ο αντισημιτισμός.
Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, είχε διδακτική αξία η περιπέτεια της υποψηφιότητας Καρυπίδη, διότι μας προσέφερε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε μια διάκριση, η οποία συνήθως περνά απαρατήρητη. Οι θεωρίες περί εβραϊκής επιβουλής εις βάρος των Ελλήνων εκφράζονται, ταυτοχρόνως, από διαφόρους περιθωριακούς αρχαιολάτρες «γκουρού» του ημιπάλαβου εθνικισμού και μέσω κάποιων εκπροσώπων της μοναστικής παράδοσης αποκτούν ένα δήθεν εκκλησιαστικό κύρος. Χάρη στο Διαδίκτυο διασπείρονται με ευκολία και βρίσκουν γόνιμο έδαφος στα μυαλά διαφόρων –πολύ περισσότερων απ’ όσο φανταζόμαστε– χάρη στον δημοκρατικό χυλό, όπου όλα είναι ίσα κι όμοια και η κρίση υποκαθίσταται από μια μεταμοντέρνα ελευθεριότητα, η οποία επιτρέπει να συνδέουμε τα πάντα κατά βούληση, αρκεί να μας ταιριάζει η τελική αφήγηση. Γι’ αυτό, παρόμοιες αντιλήψεις καταλήγουν να είναι ευρέως διαδεδομένες. Γι’ αυτό, επίσης, αποκτήσαμε ξαφνικά φασιστικό κόμμα που η δύναμή του πλησιάζει το 10% και το οποίο ψηφίζεται από ανθρώπους που δεν αποδέχονται την ιδιότητα του φασίστα. Η άτυπη απενοχοποίηση αυτών των αντιλήψεων είναι το υπόβαθρο χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει υπάρξει η Χρυσή Αυγή. Ζουν ανάμεσά μας και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε…
Για την ειρήνη
Ιδού μια είδηση χαρμόσυνη, αφού θεωρητικά τουλάχιστον ανοίγει μια προοπτική ελπίδας για το μέλλον της Ουκρανίας: στο ανώτατο δυνατό επίπεδο, δηλαδή, διά του προέδρου της και της οιονεί υπουργού Εξωτερικών, η Ευρωπαϊκή Ενωση δηλώνει ότι, ναι, υπάρχει θέση στην Ενωση για την Ουκρανία, στο μέλλον. Ποια Ουκρανία ή, καλύτερα, πόση από την Ουκρανία όπως την ξέρουμε σήμερα; Θα φανεί. Δικαιούμεθα, πάντως, να ελπίζουμε ότι η δραματική έκκληση των κυριών Κελεκίδου, Μπάρμπα, Ντενίση, Μαστροκώστα κ.ά. («ειρήνη άμεσα στην Ουκρανία») δεν ήταν τελείως εις μάτην – κάποιους, εκεί ψηλά στα δώματα της εξουσίας, τους συγκίνησε. Κατ’ ανάλογο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο «αξιότιμος κύριος Κλούνεϊ», της υπουργικής επιστολογραφίας, παρακινήθηκε από τον καημό της Ραχήλ Μακρή για όλα τα θεσπέσια δημιουργήματα των προγόνων της, με τους οποίους μοιράζεται το ίδιο DNA, όπως είπε, και τα οποία βρίσκονται σήμερα στις συλλογές των μουσείων του εξωτερικού…