Οι εξελίξεις στο Κυπριακό καταγράφονται ραγδαίες και κατά τα φαινόμενα οδεύουμε προς άρση του σημερινού αδιεξόδου, ίσως και λύσης του προβλήματος. Ας μη φανταστούμε, όμως, ότι εφόσον αυτή υπάρξει, θα απέχει πολύ από εκείνη του σχεδίου Ανάν. Μερικοί κάνουν ήδη λόγο για μοντέλο Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, που όμως στα είκοσι χρόνια εφαρμογής του παρέμεινε «κενό γράμμα», με τις εθνότητες (Σέρβους, Βόσνιους και Κροάτες) να ζουν περιχαρακωμένες στον δικό τους ξεχωριστό κόσμο και τους απλούς ανθρώπους να πνίγονται στη φτώχεια και την ανέχεια.
Σε κάθε περίπτωση, η όποια φόρμουλα συμφωνηθεί προβλέπεται επώδυνη για τον ελληνισμό και θα χρειαστούν μεγάλες θυσίες για να καταστεί βιώσιμη. Δεν πρέπει να βιαστούμε όμως, καθώς μένει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και σε κάθε περίπτωση, τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν -διά δημοψηφίσματος- οι ίδιοι οι Κύπριοι, τουλάχιστον οι Ελληνοκύπριοι.
Ενδεχόμενο κλείσιμο του Κυπριακού, σε αποδεκτή και από τις δύο πλευρές βάση, και με την εγγύηση της διεθνούς κοινότητας, θα εξαλείψει μια πηγή έντασης, τη μεγαλύτερη, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ταυτόχρονα θα διαλύσει πολλά από τα σύννεφα στις σχέσεις Ελλάδας και… αλβανικών πληθυσμών.
Θα αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν οι Αλβανοί με το Κυπριακό. Εχουν, μέσω Κοσόβου, και εξηγώ αμέσως: Η Ελλάδα μαζί με άλλα τέσσερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την Ισπανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Κύπρο, είναι οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος του Κοσόβου. Ο λόγος; ο κίνδυνος δημιουργίας προηγούμενου, σε σχέση με το ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Κύπρο, μολονότι από τον ΟΗΕ έχει χαρακτηριστεί ως Sui Generis, μοναδική περίπτωση, δηλαδή, αυτή του Κοσόβου. Το ίδιο και η Ισπανία υπό τον φόβο απόσχισης της Καταλωνίας, η Ρουμανία και η Σλοβακία με τις κινούμενες σε αποκλίνουσα από τον εθνικό ιστό, συμπαγείς ουγγρικές μειονότητες.
Υπήρχε και ένας επιπλέον λόγος για την Ελλάδα, που δεν τον είχαν οι παραπάνω χώρες: μια πιθανή αναγνώριση θα θεωρείτο πισώπλατη μαχαιριά από τους φίλους μας τους Σέρβους, που πάντως ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ ως ανεξάρτητο κράτος και μάλιστα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Τι μας κόστισε η επιμονή μας στην μη αναγνώριση μιας νέας πραγματικότητας στα βόρεια σύνορά μας; Την καχυποψία και ψυχρότητα μερικών εκατομμυρίων Αλβανών, με τους οποίους γειτνιάζουμε και φυσικά τις σχεδόν κλειστές πόρτες για τα προϊόντα μας σε μια αγορά περίπου 2 εκατ. ανθρώπων κοντά στα σύνορά μας.
Βελιγράδι και Πρίστινα τα έχουν βρει πλέον ενώ και το Κυπριακό οδεύει προς λύση. Οι λόγοι, επομένως, που δεν αναγνωρίζαμε το νεόκοπο κράτος εκλείπουν. Ο δρόμος για το κλείσιμο ενός ακόμη ανοιχτού για την εξωτερική μας πολιτική θέματος, αυτό του Κοσόβου, ανοίγει, μέσω Λευκωσίας.