«Φεύγω από την κεντρική πολιτική σκηνή για να πάω στον Δήμο της Αθήνας. Δεν φεύγω για να ξαναγυρίσω. Αν με τιμήσουν οι Αθηναίοι με την ψήφο τους, δεν θα έχω λόγο να υπολογίζω το πολιτικό κόστος, διότι μετά την πλατεία Κοτζιά, δεσμεύομαι από τώρα να πάω οριστικώς και αμετακλήτως στο σπίτι μου»!
Τη θυμόμουν καλά αυτήν την κατηγορηματική διαβεβαίωση του κ. Νικήτα Κακλαμάνη. Διότι σε μένα έτυχε να δώσει την πρώτη του συνέντευξη στις 25 Μαρτίου του 2006, όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για τη δημαρχία της Αθήνας. Διαβάζοντάς την ξανά, όμως, σήμερα βρήκα κι άλλη μία «λεπτομέρεια» που είχα ξεχάσει.
Μου είχε πει, λοιπόν, τότε ο κ. Κακλαμάνης: «Ηδη από το 1990 έχω υποστηρίξει ότι ένας πολιτικός έπειτα από τέσσερις κοινοβουλευτικές θητείες πρέπει οπωσδήποτε να αποχωρεί από τη Βουλή. Πιστέψτε με, ύστερα από 17 συναπτά έτη ως ευρωβουλευτής, βουλευτής και υπουργός, θέλω να κλείσω τον δημόσιο βίο μου στον δήμο».
Ο κ. Κακλαμάνης το 2006 θριάμβευσε στις δημοτικές εκλογές παίρνοντας από τον πρώτο γύρο 46%, καθώς τον εμπιστεύθηκαν 126.000 Αθηναίοι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν διεκδίκησε μια δεύτερη θητεία, το ποσοστό που κατέγραψε ήταν 34,9%. Τον ψήφισαν μόλις 67.000 πολίτες. Δηλαδή οι μισοί από την πρώτη φορά. Και παρά το γεγονός ότι ο κ. Γ. Καμίνης έλαβε στον πρώτο γύρο 28,3%, τελικά τον κέρδισε τη δεύτερη Κυριακή. Διότι, απλούστατα, οι Αθηναίοι έκριναν ότι ο κ. Κακλαμάνης ήταν ένας κακός δήμαρχος και του έδειξαν τον δρόμο για το σπίτι του.
Τι έπραξε εκείνος; Ξανάβαλε υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές του 2012 και επανεξελέγη για μια πέμπτη κοινοβουλευτική θητεία. Αθέτησε δηλαδή και τη δημόσια δέσμευσή του ότι «δεν θα χρησιμοποιήσει τη δημαρχία ως εφαλτήριο για την επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή», αλλά και ότι τέσσερις κοινοβουλευτικές θητείες είναι υπεραρκετές για οποιονδήποτε πολιτικό, όπως είχε αποφανθεί το 1990. Βρήκα όμως και κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον στην ιντερνετική μου αναζήτηση, που προκάλεσε η αλαζονική φράση του κ. Κακλαμάνη «δεν θα τους κάνω τη χάρη» όταν τον ρώτησαν αν θα παραδώσει την έδρα του στη Ν.Δ., καθότι επέλεξε να κατέλθει ως αντάρτης.
Τον Ιούνιο του 2006 έδωσε μια συνέντευξη Τύπου προκαλώντας δημοσίως τον τότε αντίπαλό του Κώστα Σκανδαλίδη να παραιτηθούν μαζί από τις έδρες τους. Το επιχείρημά του ήταν αμφότεροι να καταδείξουν ότι ο μόνος στόχος τους ήταν να αφιερωθούν στα προβλήματα της Αθήνας, ακόμη και αν έχαναν τη μεταξύ τους αναμέτρηση. Ο κ. Σκανδαλίδης δέχθηκε την πρόταση. Ενα μήνα προ των εκλογών παραιτήθηκε της βουλευτικής έδρας του, ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα συντριβεί! Ξέρετε τι έκανε ο κ. Κακλαμάνης; Κράτησε την έδρα του ώς τις 10 Ιανουαρίου του 2007. Δεν την παρέδωσε δηλαδή ούτε αφού θριάμβευσε τον Οκτώβριο, αλλά περίμενε ακόμη και την τυπική ανάληψη των δημαρχιακών του καθηκόντων του, στις αρχές Ιανουαρίου. Αραγε δεν ήθελε να χάσει ούτε για τρεις μήνες τον βουλευτικό μισθό του; Θα σας γελάσω…
Επειδή είμαι βέβαιος ότι ο υποψήφιος δήμαρχος θα εκλάβει το σημείωμα ακόμη και ως υποκινούμενο από τους αντιπάλους του, διευκρινίζω ότι θεωρώ εξόχως υπερτιμημένες τις αναφορές ότι ο Γ. Καμίνης υπήρξε ο «ιδανικός δήμαρχος που χρειαζόμασταν». Επιπλέον δε, μόλις προ εβδομάδος σε αυτήν τη στήλη εξέφρασα την ελπίδα, τους δήμους της χώρας να διεκδικήσουν και κάποια «ψώνια». Ανθρωποι δηλαδή επιτυχημένοι από την προηγούμενη διαδρομή τους, μακράν των κομμάτων, σαν τον Γιάννη Μπουτάρη, που η επιθυμία τους να γίνουν δήμαρχοι όχι μόνον δεν έχει πολιτική ιδιοτέλεια, αλλά υπαγορεύεται από την ειλικρινή ανάγκη τους να προσφέρουν κάτι στον τόπο τους. Πληρούν αυτά τα κριτήρια οι κ. Α. Σπηλιωτόπουλος και Γ. Σακελλαρίδης; Προφανώς όχι. Ο μεν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την παραμικρή διοικητική εμπειρία, ενώ οι μέχρι τώρα υπουργικές επιδόσεις του κ. Σπηλιωτόπουλου ουδόλως μας κάνουν να ελπίζουμε πως θα ήταν ένα καλός δήμαρχος.
Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, όμως, καλώς ή κακώς, έκαναν τις επιλογές τους και θα κριθούν γι’ αυτές. Επομένως, σε τι ακριβώς προσβλέπει ο κ. Κακλαμάνης, πέραν του να ενισχύσει το ενδεχόμενο να δούμε στον δεύτερο γύρο έναν νεοναζιστή υποψήφιο; Εκτιμά, άραγε, ότι οι Αθηναίοι έχουν μετανοήσει που τον «μαύρισαν» το 2010; Αλλά κι αν ακόμη αισθάνεται τόσο δραστήριος στα 68 του χρόνια, γιατί άραγε δεν αποτολμά μια πραγματική υπέρβαση; Να κατέλθει με σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές! Στις Βρυξέλλες όντως υπήρξε ένας καλός ευρωβουλευτής…