Από το Α έως το Ω: Κώστας Φιλίππογλου

Από το Α έως το Ω: Κώστας Φιλίππογλου

6' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο κοσμοπολίτης ηθοποιός και σκηνοθέτης, που αποτέλεσε μέλος του περίφημου Theatre de Complicite στο Λονδίνο, ενώ συνεργάστηκε με τον Πήτερ Μπρουκ και την Αριάν Μνουσκίν, αυτοσυστήνεται μέσα από ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.

Αθήνα: «Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Από μικρός, γύριζα συνέχεια στην πόλη με ένα μηχανάκι. Ξέρω σχεδόν κάθε γωνιά της και την έχω δει να αλλάζει δραματικά τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια. Θυμάμαι την Κηφισίας και τη Μεσογείων, με αλάνες και ελαιώνες. Και ξαφνικά, το ’76-’77, αυτή η πόλη άλλαξε, απέκτησε ασφαλτοστρωμένους δρόμους, λεωφόρους, πολυκατοικίες. Στην Αθήνα, μου αρέσει ακόμα και το χάος της, οι έντονες αντιθέσεις στις πλούσιες και τις φτωχές γειτονιές της. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι οι κάτοικοί της, που νιώθουν ότι εδώ είναι προσωρινοί και συμπεριφέρονται ανάλογα, χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον ή στον διπλανό τους».

Βαλίτσα: «Η δική μου είναι μια ανθεκτική, μικρή χειραποσκευή, ακόμα και όταν πηγαίνω κάπου για έναν μήνα. Έχει πολύ συγκεκριμένα πράγματα μέσα, σε συγκεκριμένη θέση, και ετοιμάζεται πια αυτόματα, σε δυόμιση λεπτά».

Γεννήθηκα: «Στη Νέα Ιωνία, το 1965, 18 Ιανουαρίου, σε μια κλινική, στην ‘Αγία Ολγα’, μία μέρα που απεργούσαν οι γιατροί και υπήρχε μόνο ένας γυναικολόγος στο μαιευτήριο. Αυτός ο γιατρός δεν είχε πολλή πείρα και έκανα να γεννηθώ μία ολόκληρη μέρα. Βγήκα σχεδόν παραμορφωμένος, με ένα κεφάλι μακρύ σαν πεπόνι από την όλη προσπάθεια της μητέρας μου και του γιατρού, που προσπαθούσε να τη βοηθήσει με κάτι κουτάλες».

Γονείς: «Οι δικοί μου είναι πολύ απλοί άνθρωποι. Δεν έχουν βγάλει το Δημοτικό. Δεν έχουν καμία σχέση με το χώρο της τέχνης ή του θεάτρου. Παρόλα αυτά, θυμάμαι να βλέπουμε μαζί πολύ προχωρημένες ταινίες, όπως, για παράδειγμα, του Μπέργκμαν. Βέβαια, από το σόι του πατέρα μου υπάρχουν κάποιοι τραγουδιστές. Υπάρχει μια μακρινή συγγένεια με τη Γιώτα Λύδια».

Δώρο: «Το ωραιότερο δώρο μού το έκανε η Ελένη και είναι ο Ερμής, ο γιος μου. Επίσης, πολύτιμα δώρα είναι η γνώση που μου έχουν προσφέρει οι δάσκαλοί μου, καθώς και η πρόσκληση του Σάιμον Μακ Μπέρνι να αποτελέσω μέλος της ομάδας του Complicite».

Ελλάδα: «Για μένα, είναι ο ήλιος, η θάλασσα, η κρίση, τα χαρούμενα και τα κατσουφιασμένα πρόσωπα των ανθρώπων. Είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μία, φωτεινό, και από την άλλη, σκοτεινό».

Ευρώπη: «Είναι ένα γκρίζο τοπίο, άνθρωποι που δεν κοιτάζονται στα μάτια, αλλά όταν το κάνουν, θα χαμογελάσουν πιο αληθινά από τους Ελληνες ή τουλάχιστον πιο ευγενικά».

Ζηλεύω: «Έχω ζηλέψει –κακώς, βέβαια- ανθρώπους που τους προσφέρονταν πράγματα εύκολα και δεν χρειαζόταν να παιδευτούν ή να παλέψουν για να τα αποκτήσουν, όπως εγώ. Ζήλευα τους πλούσιους, όχι με την ιδεολογία του αριστερού αλλά με ένα συμπλεγματικό ταξικό μίσος. Εκ των υστέρων, συνειδητοποίησα πως για ό,τι δεν έχεις μοχθήσει ή δεν έχεις πονέσει εσύ ο ίδιος είναι σαν να είναι κλεμμένο. Οπότε, είμαι πολύ ευγνώμων με όσα λίγα έχω καταφέρει ως τώρα, γιατί τουλάχιστον είναι δικές μου κατακτήσεις».

Ήρωες: «Τα 2/3 του πλανήτη, που ζουν με ένα δολάριο την ημέρα και δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα, είναι ήρωες. Επίσης, τα παιδιά, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης, γιατί καταφέρνουν να επιζούν με όλα αυτά τα λάθη που κάνουμε πάνω τους».

Θεός: «Μπορεί να δηλώνω άθεος, ως αγνωστικιστής, αλλά, παρόλα αυτά, κάνω θέατρο, άρα διαθέτω το ένστικτο της πίστης. Αν δε, βάλουμε δίπλα στο ‘Θεός’, τον ‘θάνατο’ και το ‘θέατρο’, έχουμε το υπαρξιακό τρίπτυχο που ορίζει τη ζωή μου».

Ικανότητες: «Εχω τρομερή ικανότητα επιβίωσης σε οποιαδήποτε συνθήκη. Εδώ, επιβίωσα από την 24ωρης διάρκειας γέννησή μου…».

Κοινό: «Είναι ο απόλυτος άρχοντας σε μία παράσταση, με την καλή αλλά και την κακή έννοια. Αν θες να κάνεις μόνο τα χατίρια του κοινού, θα χάσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα. Ομοίως, αν κάνεις μια παράσταση χωρίς να σε ενδιαφέρει καθόλου το πώς θα επικοινωνήσει με τους θεατές, χάνεις το καλλιτεχνικό σου έρεισμα. Επίσης, τώρα που βρίσκομαι στην τρίτη δεκαετία της εργασίας μου, έχω παρατηρήσει σαφείς αλλαγές στο κοινό. Για παράδειγμα, βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους στο θέατρο, σε σχέση με παλιά, και στην Αθήνα και στην Ευρώπη. Νέους ανθρώπους, που έχουν απαιτήσεις αλλά και υψηλή αισθητική, και διεκδικούν το αντίτιμο του εισιτηρίου που έχουν πληρώσει. Δηλαδή, αν δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, θα σηκωθούν ευγενικά και θα φύγουν, κάτι που δεν γινόταν παλιά».

Καθρέφτης: «Μερικές φορές, βλέπω στον καθρέφτη μου ένα χαρούμενο παιδί και άλλες, έναν άσχημο γέρο».

Λονδίνο: «Μια μαγική πόλη, για μένα. Μια σκληρή, γοητευτική, γοτθική και απίστευτα ηλιόλουστη, μερικές φορές, πόλη. Το Λονδίνο είναι η πόλη της ενηλικίωσής μου. Μερικές φορές, νιώθω πως πέρασα την εφηβεία μου στην Ελλάδα και ενηλικιώθηκα στο Λονδίνο». 

Νεοέλληνες: «Από το 2010 και μετά, έχουμε αλλάξει πάρα πολύ. Το συναίσθημα της ήττας, της αποτυχίας, του φόβου έχει αλλάξει τις συμπεριφορές και τις πρακτικές των περισσοτέρων. Οι άνθρωποι έχουν μπερδευτεί ακόμα περισσότερο αλλά τουλάχιστον έχει φύγει αυτή η έπαρση που χαρακτήριζε τους πάντες και τα πάντα. Πριν το 2010, έβλεπα συχνά ανθρώπους χαμένους στην έπαρσή τους. Ενδεχομένως, τώρα, που πέφτουν οι μάσκες και καταργούνται διάφορες ευκολίες, κάποιοι να οδηγηθούν και στην αυτογνωσία».

Όνειρα: «Μικρός ονειρευόμουν συχνά ότι πετούσα. Στη συνέχεια, όπως όλοι οι ηθοποιοί, έβλεπα ότι βγαίνω στη σκηνή με τα εσώρουχα μπροστά στο κοινό ή ότι έχω ξεχάσει τα λόγια μου. Ευτυχώς, σταμάτησα να έχω αυτόν τον εφιάλτη εδώ και δεκαπέντε χρόνια».

Πατρότητα: «Μια κατάσταση που σου έρχεται ξαφνικά και χωρίς κανένα manual. Και αν πεις πως πας με οδηγό αυτά που έχεις μάθει από το σπίτι σου, διαπιστώνεις πως τα μισά είναι λάθος και τα άλλα μισά δεν θες να τα κάνεις, οπότε είσαι, ούτως ή άλλως, μεσοπέλαγα χωρίς σχεδία. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να είσαι πατέρας, με ενήλικους όρους, χωρίς να κάνεις δικές σου προβολές πάνω στο παιδί σου».

Παιδική ηλικία: «Θυμάμαι έντονα τη γειτονιά μου, τους χωματόδρομους, τις αλάνες, τις ατέλειωτες ώρες ανεξέλεγκτου παιχνιδιού, τα τρεχαλητά ξυπόλητοι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα αυτοκίνητο στα τέσσερα μου. Πολύ εντυπωσιακό θέαμα για τα παιδικά μου μάτια. Θυμάμαι, ως παιδί, γάμους, θανάτους, όταν ξενυχτάγαμε τους νεκρούς, μια έντονη κοινωνική ζωή εργατικής συνοικίας, όπου οι άνθρωποι βίωναν μαζί και τα καλά και τα κακά».

Σιωπώ: «Όταν δεν έχω κάτι να πω. Όταν μία στιγμή είναι τόσο όμορφη, που δεν χρειάζεται να την καλύψεις με λέξεις και θόρυβο. Όταν οι άλλοι μιλούν πολύ δυνατά».

Τheatre de Complicite: «Τώρα, λέγεται σκέτο Complicite, χάριν συντομίας. Για μένα, ήταν η καλλιτεχνική μου ενηλικίωση, το λόττο που μου έτυχε στην επαγγελματική μου ζωή, συνεργάτες που έγιναν οικογένειά μου, από τους οποίους πήρα πολλά αλλά και προσέφερα πολλά».

Υποσημείωση: «Εχω ένα μικρό μπλοκάκι, όπου σημειώνω επιγραμματικά σκέψεις, ιδέες και υποχρεώσεις, και ένα μεγάλο, όπου καταγράφω τα πάντα αναλυτικά. Αυτά τα δύο μπλοκάκια είναι γεμάτα με βιαστικές ή μικροσκοπικές υποσημειώσεις, στις οποίες ποτέ, φυσικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω γράψει».

Φόβοι: «Εχω οικονομικούς φόβους, στη βάση τους αναίτιους όμως. Μάλλον, από πίσω τους, κρύβεται ο φόβος της φροντίδας. Φοβάμαι μη δεν έχω αρκετά χρήματα για να φροντίσω τους ανθρώπους που αγαπώ ή τον εαυτό μου σε μια δύσκολη στιγμή. Επίσης, φοβάμαι μήπως ξαφνικά χάσω δικούς μου ανθρώπους, όπως έχω και φόβο απόρριψης σε σχέση με τη δουλειά μου και το κοινό».

Χρήματα: «Μπορεί να μην ξέρω ποτέ πόσα χρήματα ακριβώς έχω πάνω μου ή στον τραπεζικό λογαριασμό μου, αλλά πάντα, από μικρό παιδί, ήθελα να έχω κάτι στην άκρη –οι οικονομικοί φόβοι που λέγαμε προηγουμένως. Μεγάλωσα σε μια φτωχή οικογένεια και κάποια στιγμή ο πατέρας μου –όταν πήγαινα στην έκτη Δημοτικού- έφυγε μετανάστης στη Λιβυή για ένα χρόνο. Η εταιρία, όμως, βάρεσε κανόνι, άφησε απλήρωτους τους εργάτες και δεν τους εξασφάλισε την επιστροφή στην πατρίδα. Επομένως, όχι μόνο δεν μας έστελνε χρήματα ο πατέρας μου αλλά εγώ έπρεπε να βρω δουλειά το καλοκαίρι για να συντηρήσω την οικογένειά μου».

Ψέματα: «Τώρα λέω μόνο μικρά, χαζά ψέματα. Στο γιο μου ότι είναι κλειστό το παιχνιδάδικο, στους ηθοποιούς μου ότι πάει καλά η πρόβα. Παλιότερα, όμως, έλεγα και μεγάλα ψέματα. Από φόβο για την αλήθεια».

Ωρα να…: «… να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον σε αυτή τη χώρα».

* Ο Κώστας Φιλίππογλου έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Τίρζα» (ΙΛΙΣΙΑ, Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας, τηλ. 2107210045, 2107216317), «Μένγκελε» (FAUST, Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Πλατεία Αγίας Ειρήνης, Μοναστηράκι, τηλ: 2103234095), «Λευτεριά στη Μήδεια» (OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι, τηλ: 2103414118).

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή