Στο «Πικ Νικ» συμβαίνουν τα εξής: υπάρχει ένα πυκνό, εναλλασσόμενο σκηνικό θέαμα με αφετηρία το ύφος της αθηναϊκής οπερέτας. Υπάρχει μια λεπτή, χειρουργική παρέμβαση για ελάφρυνση, γέμισμα και τρυφερό σαρκασμό. Υπάρχουν σπουδαίες ερμηνείες. Και μια ανωτέρου επιπέδου μουσική απόδοση από τον Γιώργο Πέτρου και την Καμεράτα, που πήραν αυτήν την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, την ξεσκόνισαν και την έβαλαν και πάλι στη ζωή μας, με έναν τρόπο που μας αφορά και μας συγκινεί και μας κάνει να θέλουμε να είμαστε και εμείς «κομμάτι» ενός κόσμου που επιζεί, αιωρούμενος και μετέωρος σαν μια σφαίρα χαράς και ευωχίας.
Ο Στάθης Λιβαθινός, που έκανε τη σκηνοθεσία του «Πικ Νικ», πρέπει να είχε ένα αόρατο νυστέρι, καθώς η καλοκουρδισμένη αλληλουχία και επικάλυψη των κωμικών επεισοδίων της πλοκής, στο ύφος της φάρσας, της οπερέτας και του μουσικού θεάτρου, απελευθέρωνε τον ατμό της εποχής αλλά κατά μια έννοια έφτανε δροσερός και διάφανος. Αν είχατε δει τα ανεβάσματα των τελευταίων ετών που αναβιώνουν «αλλιώς» την αθηναϊκή οπερέτα («Βαφτιστικός», «Κρητικοπούλα», «Χαλιμά») -με τη σημαντική ερευνητική δουλειά του Γιάννη Τσελίκα- θα έρθετε στο «Πικ Νικ» με τη γνώση ότι μιλάμε για επί της ουσίας αναμόχλευση, αναβίωση, αποκατάσταση και re-branding του ελληνικού μουσικού θεάτρου, που στη μορφή της οπερέτας αναπτύχθηκε ως ευρωπαϊκή παραφυάδα του είδους.
Το «Πικ Νικ» έχει δροσιά. Προσφέρει ευφρόσυνο θέαμα πάνω σε ένα στρώμα νοσταλγίας για το αστικό Νέο Φάληρο και την Κολοκυνθού με τα περιβόλια, με μια θλιμμένη χαρά και μια ελαφριά χαρμολύπη. Πάνω απ’ όλα όμως, έχει μουσική. Οπως ο «Βαφτιστικός» έχει τα δικά του αξέχαστα τραγούδια, έτσι και το «Πικ Νικ», που είχε ξετρελάνει τους Αθηναίους μετά την πρεμιέρα του το 1915, έχει βαλσάκια και βαρκαρόλες, είναι όλο βουτηγμένο στην αστική μουσική παράδοση της Ευρώπης, έτσι όπως καλλιεργήθηκε μετά το 1880, σε ένα κράμα εμβατηρίων, νέων χορών και ρομάντζας υπερτονίζοντας τον νέο τύπο της γυναίκας και τη διάχυση της λίμπιντο. Κορυφαίο δείγμα, το «Σφίξε με», η μεγάλη επιτυχία του «Πικ Νικ», τραγούδι που πέρασε από γενιά σε γενιά σαν λάιτ μοτίφ μιας διαχρονικής Αθήνας. Το ερμηνεύουν αριστοτεχνικά η Ειρήνη Καράγιαννη και ο Χάρης Ανδριανός, αστέρια και της οπερέτας! Μαζί τους, μια πλειάδα ερμηνευτών, ποιον να πρωτοδιαλέξει κανείς; Η Λυδία Αγγελοπούλου, η Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο Δημήτρης Ναλμπάντης, ο Κωστής Ρασιδάκις, ο Δημήτρης Ημελλος, η Αννα Κουτσαφτίκη, ο Στέλιος Ιακωβίδης, ο Χρήστος Κεχρής, η Δανάη Σαριδάκη, η Ινές Ζήκου, η Δέσποινα Σκαρλάτου, η Σοφία Καψούρου, όλοι πρόσφεραν ένα θέαμα που μας έμεινε στη μνήμη (σκηνικά, κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου, κινησιολογία Ερση Πήττα). Σπουδαία η δουλειά που κάνει ο Γιώργος Πέτρου με την Καμεράτα. Δημιουργείται εθνικό κεφάλαιο.
Εως 28/2.