Ημερολόγια καταστρώματος

Το παιδικό όνειρο του Δημήτρη Λιαρούτσου να ταξιδέψει με ιστιοπλοϊκό από τη Χιλή στην Ανταρκτική έγινε πραγματικότητα κι εμείς διαβάζουμε όλα όσα κατέγραψε στο ημερολόγιό του στη διάρκεια του 20ήμερου ταξιδιού.

Αφιξη στη Χιλή

Στη Χιλή, και συγκεκριμένα στο Πόρτο Γουίλιαμς, φτάνουμε μετά από 32 ώρες πτήσης και 3 ενδιάμεσους σταθμούς. Εχει προηγηθεί πολύ καλή προετοιμασία, που μεταφράζεται για τους τέσσερίς μας σε αποσκευές 90 κιλών, με ρούχα για τους  πάγους, χάρτες, γαλότσες, φωτογραφικές μηχανές, το δορυφορικό τηλέφωνο του «Αρμενιστή» και βέβαια μπάρες από δημητριακά, ξηρούς καρπούς, σοκολάτες κ.λπ. Το ταξίδι στην «παγωμένη ήπειρο» θα διαρκέσει τρεις εβδομάδες. Μέσω του Beagle Channel θα διασχίσουμε το Drake Passage για να φτάσουμε στο νησί Deception και να συνεχίσουμε προς τα φιόρδ της Ανταρκτικής.

Το  Πόρτο Γουίλιαμς είναι η πιο νότια πόλη της υδρογείου, η οποία προσελκύει ορειβάτες, περιπατητές που έρχονται για να απολαύσουν τις όμορφες κορδιλιέρες (ορεινά συστήματα) και άλλους που θέλουν να επισκεφτούν το περιβόητο ακρωτήρι Horn με τα πόδια και μετά με μικρό τουριστικό σκάφος.

Το λιμάνι, ωστόσο, είναι περισσότερο διάσημο για το Micalvi Yacht Club, που μαζεύει όλους τους ιστιοπλόους του κόσμου που φτάνουν εδώ είτε για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους για τα φιόρδ της Γης του Πυρός είτε για το πέρασμα με προορισμό την Ανταρκτική και το νησί της Νότιας Γεωργίας ή περιμένουν τον καλό καιρό και την κατάλληλη εποχή για να επιστρέψουν στην Καραϊβική και μετά στην Ευρώπη. Υπάρχουν σπάνια και αυτοί, οι πιο ριψοκίνδυνοι, που φτάνουν εδώ μετά τον διάπλου του Ειρηνικού και του Νότιου Ωκεανού.

Επιβίβαση στο «Santa Maria Australis»

Καμαρωτό, βαρύ αλουμινένιο σκαρί είναι το νέο μας «σπίτι». Εδώ μας περιμένει ο Captain Wolf. Η σόμπα του σκάφους δουλεύει ασταμάτητα για να κρατάει το εσωτερικό του στους 16 με 18 βαθμούς Κελσίου (έξω έχει 7-11 βαθμούς) και δεν έχουμε ακόμη καταλάβει κρύο. Ξεκινάμε…

Ο άνεμος κρατάει σταθερά στους 10 με 15 κόμβους και ταξιδεύουμε ήρεμα, χωρίς κύμα, ανάμεσα σε βραχονησίδες και νησάκια περιτριγυρισμένα από «kelp». Πρόκειται για τα τοπικά φαιοφύκη που μεγαλώνουν σε αυτά τα νερά και λειτουργούν σαν… πλοηγοί για τους ναυτικούς, καθώς βρίσκονται μόνο σε ρηχά νερά και πάνω από ξέρες. Το τοπίο είναι ιδιαίτερο, αρκετά ξένο, με μια βλάστηση που φαίνεται ότι αντέχει το κρύο και το πολύ νερό, χωρίς να μοιάζει ωστόσο με αυτό της ζούγκλας του Αμαζονίου.

Από την Ανατολή η Αργεντινή, από τη Δύση η Χιλή. Στο VHF (ασύρματο) ακούμε κάθε τόσο να μας καλούν τα χιλιανά φυλάκια και να μας ρωτούν ποιοι είμαστε και πού πάμε, παρόλο που μεταξύ τους έχουν ανταλλάξει πληροφορίες. Ο Wolf μάς εξηγεί ότι, επειδή ο καιρός αλλάζει πολύ συχνά, το κάνουν για την ασφάλειά μας, αλλά και επειδή η Χιλή με την Αργεντινή δεν τα πάνε

και πολύ καλά. Κάτι μας θυμίζει αυτό…

Εχουμε περάσει το Mackinley Strait και το τοπίο αλλάζει: γλάροι, κορμοράνοι και φώκιες δεσπόζουν πάνω στις βραχονησίδες, ενώ βλέπουμε και τους πρώτους πιγκουίνους, που στην αρχή μάς μπερδεύουν, καθώς όπως κολυμπούν μοιάζουν με μικρά δελφίνια!

«Διαβάζοντας» τον καιρό

Φτάνουμε στο Πόρτο Τόρο και πλαγιοδετούμε σε έναν πολύ δυνατό και στέρεο ξύλινο μόλο. Εάν το δελτίο βγει αληθινό, τότε θα μείνουμε εδώ μέχρι ο καιρός να βελτιωθεί. Πράγματι, το επόμενο πρωί το μέτωπο μας πλησιάζει: δυνατή βροχή και μετά από λίγο ψυχρός αέρας και ψιλό χαλάζι. Οταν κάποτε ησυχάζει, αποφασίζουμε να κάνουμε έναν περίπατο στο δάσος.

Από τα πρώτα μας βήματα στην παραλία αντιλαμβανόμαστε ένα ολότελα διαφορετικό οικοσύστημα. Η βλάστηση έχει μικρότερη μεν ποικιλία σε φυτά, είναι όμως ιδιαίτερα πλούσια σε παράσιτα: άλγες, φύκια, μύκητες και βρύα, αποτέλεσμα της επίδρασης του ψυχρού καιρού σε συνδυασμό με την υπερβολική υγρασία.  Μας κινεί το ενδιαφέρον ένας μύκητας που παρασιτεί στους κορμούς των δέντρων και μοιάζει σαν καρπός του. Πρόκειται για το «μανιτάρι του Δαρβίνου», το οποίο είναι πορτοκαλί, σχεδόν σαν βερίκοκο. Ο Wolf μάς ενημερώνει ότι αυτό το μανιτάρι δεν είναι δηλητηριώδες και ως δοκιμαστής των πάντων κόβω ένα και το γεύομαι: τέλεια υφή, ουδέτερη γεύση, με λίγο ελληνικό λάδι και λεμόνι κάτι θα λέει!

Ζώα δεν έχουμε δει όσο περπατάμε, αλλά, απ’ ό,τι διάβασα, τα πουλιά είναι αρκετά και οι κάστορες λεηλατούν ό,τι βρουν μπροστά τους.

Επιστρέφουμε στο σκάφος. Ο αέρας έχει αρχίζει να σφυρίζει και στα ξάρτια τώρα και οι κάβοι του «Santa Maria Australis» τρίζουν πάνω στον ξύλινο ντόκο – είναι υπέροχος αυτός ο ήχος.

Αφιξη στο Cape Horn

Είμαστε στην τρίτη μέρα του ταξιδιού μας και πλέουμε προς το νησί Lennox. Φτάνοντας το απόγευμα, αγκυροβολούμε και ξαναβλέπουμε τον καιρό. Αύριο θα είναι τέλεια. Πράγματι, την επομένη η θερμοκρασία είναι καλή (4 βαθμοί), αν και ο αέρας μάς κάνει να την αισθανόμαστε μηδενική και ξεκινάμε μπαίνοντας γρήγορα στην πορεία μας. O καιρός έχει πέσει, τα κύματα είναι από δύο διευθύνσεις μέτρια και το κούνημα ευχάριστο. Ετσι, φτάνουμε γύρω στα 4 – 5 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήρι Χορν, αλλά με αυτή την ορατότητα το μόνο που βλέπουμε είναι ένα αχνό περίγραμμα των μεγαλύτερων νησιών αριστερά του και δεξιά του. Δεν είμαστε τυχεροί. Ελπίζουμε να το δούμε στην επιστροφή.

Παρέα με τα πουλιά

Σε όλο το ταξίδι μέχρι τώρα, ανεξάρτητα από τον καιρό, βρίσκονται γύρω μας πουλιά: άλμπατρος του ακρωτηρίου, γκρι γλάροι, λευκοκέφαλα petrels (θαλασσοβάτες). Κάποια, συνήθως τα μεγαλύτερα, πετούν μόνο μπροστά μας και άλλα μόνο πίσω και πάνω από την πρύμνη. Οσο αέρα κι αν έχει, αυτά εκεί ταξιδεύουν μαζί μας…

Διανύουμε την πέμπτη μέρα της πορείας μας και το δελτίο καιρού δίνει πτώση του ανέμου για τουλάχιστον 24 ώρες. Η θερμοκρασία είναι στους 7 βαθμούς, χαρά Θεού. Οταν ο ήλιος βγαίνει και δεν έχει σύννεφα, το χρώμα της θάλασσας ζωντανεύει: αλλού φαίνεται τιρκουάζ και αλλού γαλάζια, ακόμη και το μπλε σκούρο αλλάζει από το μουντό μπλε της συννεφιάς. Οταν όμως ο ήλιος χάνεται, τα κύματα αγριεύουν, ο αέρας το ίδιο, η διάθεση πέφτει. Τότε, μόνο τα πουλιά που μας ακολουθούν μας φτιάχνουν το κέφι. Μας περιτριγυρίζουν ακούραστα, κάποτε προσθαλασσώνονται με μαεστρία και μετά από μερικά δευτερόλεπτα είναι και πάλι στον αέρα.

Ξάφνου… «Ενα παγόβουνο στα αριστερά μας», φωνάζει η Χριστιάνα με ενθουσιασμό και όλοι σπεύδουμε να το δούμε. Βλέπουμε τον όγκο του πάγου σχετικά μακριά να μοιάζει σαν βαπόρι και να κινείται αργά προς την άλλη κατεύθυνση. Τελικά, χρησιμοποιώντας κιάλια, διαπιστώνουμε ότι είναι τρία κομμάτια, μάλλον ενωμένα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Deception Island και Whaler’s Bay (Sub Antarctica)

Το γεγονός ότι εδώ είναι καλοκαίρι σημαίνει ότι η μέρα ξεκινάει γύρω στις 4 το πρωί και τελειώνει στις 10 το βράδυ, ενώ ακόμη και τη νύχτα δεν είναι σκοτάδι. Οσο δε κατεβαίνουμε πιο νότια, η μέρα μεγαλώνει περισσότερο, μέχρι να μη γίνεται σκοτάδι καθόλου. Ετσι αισθάνεσαι ότι έχεις πολύ χρόνο και χάνεις λίγο την αίσθηση της ώρας.

Φτάνουμε στο Deception Ιsland, το «Νησί της εξαπάτησης» ελληνιστί. Η εικόνα του από μακριά είναι πραγματικά ιδιαίτερη. Πρόκειται για την καλντέρα ενός ηφαιστείου που τελευταία φορά ενεργοποιήθηκε το 1969. Οσο πλησιάζουμε, αρχίζουμε να διακρίνουμε την ηφαιστειογενή μορφή του. Τα πετρώματά του έχουν την ίδια ποικιλία χρωμάτων με τη Σαντορίνη: καφέ, γκρι, κόκκινο, κεραμιδί. Πλέοντας στο νοτιοανατολικό μέρος του, αντικρίζουμε ένα υπέροχο τοπίο: ψηλοί βράχοι αριστερά και δεξιά δημιουργούν την είσοδο που ονομάζεται Neptune Bellows και είναι γνωστή ήδη από τον 19ο αιώνα για την ταλαιπωρία που προκαλούσε στους φαλαινοθήρες της εποχής. Ρίχνουμε άγκυρα στον Telefon Bay. Η θάλασσα είναι σαν λίμνη και τα νερά πράσινα, χωρίς να μπορείς να δεις τον πυθμένα. Σε μερικά σημεία το νερό βγάζει ατμούς.

Καθόμαστε όλη η οικογένεια στο κατάστρωμα και απολαμβάνουμε το ήσυχο τοπίο και το επόμενο πρωί βγαίνουμε έξω για βόλτα.

Η παραλία έχει άμμο και πετραδάκι καφέ και λίγο σταχτί από τη λάβα. Περπατάμε αρκετά μέχρι να έρθουμε κοντά σε δύο-τρεις οικογένειες φώκιας. Πόσο νωχελικά ζώα… Ελάχιστα κουνήθηκαν από τη θέση τους και λίγες καταδέχτηκαν να μας κοιτάξουν. Μια-δυο σύρθηκαν μέχρι τη θάλασσα και έχωσαν τη μουσούδα τους στο νερό. Παρ’ όλα αυτά, δεν επιτρέπεται να πας πιο κοντά από τα πέντε μέτρα απόσταση. Στο γυρισμό από την παραλία συναντήσαμε και πιγκουίνους!

Ο Whaler’s Bay, όπου καταπλέουμε στη συνέχεια, είναι ο όρμος όπου τα περισσότερα φαλαινοθηρικά έδεναν τις πρυμάτσες τους. Το προσεγγίζουμε μετά από μία ώρα από το Deception Island. Βγαίνουμε με το φουσκωτό στην παραλία και κατευθυνόμαστε προς τα παρατημένα κτίρια – αποθήκες και δεξαμενές όπου αποθήκευαν το λάδι της φάλαινας μέχρι το 1950, οπότε καταργήθηκε η φαλαινοθηρία σε αυτούς τους τόπους.

Χωριζόμαστε ανάλογα με το φωτογραφικό μας ενδιαφέρον, μέχρις ότου φυσάει ένας δυνατός αέρας που σηκώνει τόση άμμο, που νομίζουμε ξαφνικά ότι είμαστε σε έρημο. Μόνο που εδώ έχει κρύο.

Αποχαιρετούμε εν τέλει μια μικρή αποικία πιγκουίνων, γλάρων και Brown Skua (τα τελευταία προσπαθούν να αρπάξουν τα αυγά των πιγκουίνων) και σηκώνουμε άγκυρες για την «πραγματική» Ανταρκτική.

Στην τελική ευθεία για την Ανταρκτική

Αρμενίζουμε στο αρχιπέλαγος Palmer στο στενό Bransfield, που ενώνει τα South Shetlands με τη Χερσόνησο της Ανταρκτικής, και έχουμε να διανύσουμε περίπου 60 μίλια μέχρι το στενό Gerlache και από εκεί άλλα 40 μίλια για το Foyn Harbour στο νησί Enterprise.

Ο καιρός είναι ζόρικος, το κύμα δυνατό σαν στρωμένο αιγαιοπελαγίτικο εξάρι, αλλά γκρίζο με άσπρα προβατάκια. Οι στεριές φαίνονται άσπρες ή γκρι, αλλά ακόμη είναι μακριά. Το τοπίο καινούργιο, άγνωστο. Στη βάρδια η γυναίκα μου κι εγώ ευχαριστιόμαστε από μιάμιση ώρα ιστιοπλοΐα ο καθένας. Μόνο το κρύο μάς δυσκολεύει. Είναι σκληρό, στα χέρια και στα πόδια, με τον αέρα να φυσάει από τα αριστερά μας δευτερόπριμα και οι -2 βαθμοί να γίνονται εύκολα -8 έως -10. Με μεγάλη ευχαρίστηση βλέπουμε τα κεφάλια των άλλων να ξεμυτίζουν για να αναλάβουν τη βάρδιά τους.

Προσοχή στα παγόβουνα

Την επομένη αρχίζουμε να βλέπουμε τις στεριές της Χερσονήσου, τις ακτές Danco στα αριστερά και τα νησιά Brabant και Anvers στα δεξιά. Τεράστιοι, επιβλητικοί λευκοί όγκοι, βραχονησίδες και παγόβουνα, διεσπαρμένοι. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μελετάς το χάρτη του αγγλικού ναυαρχείου και μετά να αντικρίζεις ένα ολότελα διαφορετικό τοπίο. Αφενός τα υψόμετρα των βουνών μεταβάλλονται ανάλογα με τα χιόνια και τους παγετώνες και αφετέρου πολλά από τα παγόβουνα έχουν τις διαστάσεις νησιού και σε μπερδεύουν.

Τώρα που τα παγόβουνα στην πλεύση μας γίνονται εμπόδια και τα κοιτάζουμε προσεκτικά, βλέπουμε τον πάγο πάνω και κάτω από τη θάλασσα και τα χρώματά της που τα περιβάλλει, τιρκουάζ, γαλάζια, πράσινα – η «παγωμένη ήπειρος» είναι εδώ. Κι εμείς εδώ!

Φτάνοντας στον όρμο του Foyn, πλαγιοδετούμε σε ένα ναυάγιο του 1907. Πρόκειται για το φαλαινοθηρικό Guvernoren, που, όταν πήρε φωτιά, ο καπετάνιος του το έριξε έξω σε αυτόν τον κόλπο για να σωθεί το πλήρωμα.

Διαβάζω το βιβλίο «Whaling in the Falkland Islands Dependencies, 1904 -1931» του ιστορικού Ian Hart και παρατηρώ το τοπίο: πανέμορφο, ολόλευκο, με τις σκουριασμένες λαμαρίνες του ναυαγίου να κάνουν αντίθεση και πουλιά να πετάνε γύρω του μέσα στην κάλμα του όρμου.

Οταν σπάει ο πάγος

Το πρωί βγάζουμε με τον Wolf τις πορείες για την επόμενη διαδρομή, που είναι προς το Scontrop Cove. Θα περάσουμε από κανάλια τύπου φιόρδ και, ανεξάρτητα από τον καιρό, θα ταξιδέψουμε με τη μηχανή, γιατί το πλάτος τους είναι πολύ μικρό και είναι δύσκολο να μανουβράρεις με πανιά γύρω από τα παγόβουνα. Μόλις ξεκινάμε, αρχίσει να χιονίζει. Η ορατότητα είναι χαμηλή και η θάλασσα λάδι. Αριστερά και δεξιά, ψηλά κάτασπρα βουνά φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και κάπου-κάπου μαύρα βράχια εμφανίζονται στην ακτή. Ταξιδεύοντας μέσα σε αυτή την εντυπωσιακή εικόνα, έρχεται μια καινούργια εμπειρία: ο εκθαμβωτικός ήχος από τις εκρήξεις των πάγων που ξεκολλάνε από το βουνό και πέφτουν με δύναμη στη θάλασσα. Δεν νομίζω ότι μπορώ να σας μεταδώσω ούτε την αίσθηση ούτε το θόρυβο, κάτι σαν ένα αεροπλάνο τζετ να περνάει δίπλα μας, λέει ο γιος μου. Εμένα μου ακούγονται σαν ξύλα στη φωτιά που σπάνε και κάνουν κρακ, αλλά εκατό φορές πιο δυνατά. Ολη η θάλασσα είναι γεμάτη «growlers», μικρά παγόβουνα του ενός μέτρου, που έχουν διασπαστεί από μεγαλύτερα και, όταν δημιουργείται κενό αέρα στον όγκο τους, σπάνε και αυτά κάνοντας έναν ήχο σαν να γκρινιάζει ζώο, γι’ αυτό πήραν και αυτό το όνομα.

Η διαδρομή είναι συναρπαστική, κοιταζόμαστε όλοι μας με ένα χαμόγελο και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κουβέντες, για να μη χάσουμε χρόνο από το να βλέπουμε, να ακούμε, να φωτογραφίζουμε.

Ο χρόνος που έχουμε για το Scontrop Cove είναι αρκετός για να κάνουμε μια στάση στο νησί Petermann, όπου βρίσκεται μία από τις μεγαλύτερες αποικίες πιγκουίνων. Ρίχνουμε άγκυρα και βγαίνουμε έξω. Πολλοί πιγκουίνοι τσαλαβουτάνε στη θάλασσα, άλλοι κάνουν βόλτες και οι περισσότεροι λιάζονται έξω.

Λίγο αργότερα, ο καιρός αλλάζει, ο ήλιος παρουσιάζεται κάθε τόσο και ο ουρανός παίρνει ένα καταπληκτικό γαλάζιο. Αφήνοντας στα αριστερά μια μικρή βάση της Αργεντινής, παρατημένη λόγω της οικονομικής κρίσης, φτάνουμε στον ορμίσκο του Scontrop. Ο τελευταίος είναι γεμάτος σπασμένους πάγους, κολλημένους στα καφέ βράχια, τα οποία «κοσμούν» με τη σειρά τους κόκκινες και πορτοκαλί πολικές λειχήνες. Και το πιο εντυπωσιακό: ό,τι βλέπεις πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας το βλέπεις και σαν σε καθρέφτη στη θάλασσα.

Επίσκεψη στους Ουκρανούς

Στη συνέχεια πρέπει να φτάσουμε στην ουκρανική βάση Akademik Vernadsky. Μετά από 2-3 ώρες εν πλω, το τοπίο μεταβάλλεται για άλλη μία φορά. Μαύρα θεόρατα βουνά με λίγο χιόνι καρφωμένα στο νερό πλάι σε άλλα κάτασπρα βουνά. Οχι πια φιόρδ, αλλά ανοιχτή θάλασσα. Από εδώ κατευθυνόμαστε στο Lemaire Channel, το οποίο χωρίζει τη χερσόνησο του Κιέβου της ανταρκτικής περιοχής Graham Land από το νησί Booth. Εχει μήκος περίπου 6 ναυτικά μίλια, πλάτος λιγότερο από 1.600 μέτρα και περνώντας αισθάνεσαι το δέος των βράχων που χωρίζει στη μέση. Είχα διαβάσει ότι είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός, αλλά, εκτός από ένα ιστιοφόρο με την αντίθετη κατεύθυνση, δεν συναντήσαμε κανέναν άλλο.

Στην Akademik Vernadsky μάς υποδέχονται δύο συμπαθέστατοι νεαροί Ουκρανοί επιστήμονες και μας ξεναγούν στις εγκαταστάσεις τους, όπου μελετούν και καταγράφουν κλιματολογικά στοιχεία και ό,τι έχει σχέση με την τρύπα του όζοντος. Επειτα μας προσφέρουν βότκα φτιαγμένη εδώ(!) κι εμείς τους αφήνουμε την ελληνική σημαία, για να την τοποθετήσουν μαζί με τις άλλες σημαίες των επισκεπτών τους.    

Ο χορός της φάλαινας

Το επόμενο πρωί ανακαλύπτουμε ότι για να φύγουμε από το αγκυροβόλιό μας πρέπει να κάνουμε το γύρο των νησιών, γιατί οι πάγοι μάς έχουν κλείσει όλη την ανατολική μεριά. Αποφασίζουμε, όμως, πριν σηκώσουμε άγκυρα να βγούμε ξανά με το φουσκωτό και να επισκεφτούμε ένα άλλο νησάκι που ο Wolf ήξερε ότι αποτελεί ενδιαφέρουσα αποικία πιγκουίνων και κορμοράνων. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τους πιγκουίνους και τους κορμοράνους να συμβιώνουν: οι πιγκουίνοι χτίζουν τη φωλιά τους με γκρι πετραδάκια, ενώ οι κορμοράνοι με φύκια!

Επόμενος προορισμός τώρα το Port Lockroy, η αγγλική βάση, που δεν είναι πια επιστημονικός σταθμός, αλλά μουσείο. Ο δρόμος της επιστροφής είναι σχεδόν ο ίδιος μέχρι το Lemaire Channel, ενώ η περασμένη νύχτα μάς επιφυλάσει εκπλήξεις… Παγόβουνα όλων των μεγεθών παντού. Ομορφη διαδρομή πολύ διαφορετική από τη χθεσινή, παρόλο που είναι η ίδια. Τα χρώματα άλλα, τα εμπόδια άλλα, κι εμείς αρχίζουμε τα σλάλομ, τις στροφές και τους σαλίγκαρους.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τις επόμενες ώρες, κατά τις οποίες πλέουμε ανάμεσα στους πάγους! Ούτε και τη στιγμή που φτάνοντας στο στενό του Gerlache πέφτουμε πάνω σε δυο-τρία κοπάδια φάλαινες όρκα. Με πρελούδιο τον ήχο από την αναπνοή τους, κάνουν βουτιές σαν να χορεύουν και στο τέλος κάθε χορού επιδεικνύουν την ουρά τους, που χάνεται στο πέλαγος.

Τις αποχαιρετούμε με δυσκολία και φτάνουμε στο Port Lockroy: άλλο ένα μαγευτικό τοπίο και αληθινό καταφύγιο για ιστιοφόρα και πιγκουίνους!

Port Lockroy, η βάση-μουσείο των Αγγλων

Επίσκεψη στον αναπαλαιωμένο σταθμό και σημερινό μουσείο. Βλέπουμε πώς ζούσαν οι επιστήμονες χωρίς επαφή με τον άλλο κόσμο, ερευνώντας τις κλιματολογικές συνθήκες και την ιονόσφαιρα. Επισκεπτόμαστε και ένα κοντινό μικρό νησάκι, που έχει μια αποικία πτηνών, και έπειτα συνεχίζουμε το ταξίδι μας για τα νησιά Melchior. Εδώ ο καιρός χαλάει λίγο.

Μετά από 2 ώρες μπαίνουμε σε ένα άλλο κανάλι, το Schollaert Channel, όπου ο καιρός πέφτει σχεδόν εντελώς, ενώ ερχόμαστε «αντιμέτωποι» με δυο-τρεις οικογένειες φάλαινας Humpback για άλλο ένα ρεσιτάλ μουσικής και χορού, αυτήν τη φορά σε λίγο πιο δυνατό ρυθμό. Μας δείχνουν το κεφάλι τους, που φαίνεται φουσκωμένο από τους όγκους νερού που έχουν καταπιεί μαζί με εκατοντάδες κιλά γαρίδας Krill, της γαρίδας που κρατάει ζωντανή την τροφική αλυσίδα της παγωμένης ηπείρου μας.

Είναι 21.30, και όμως είναι ακόμα μέρα. Φτάνουμε στα νησιά Melchior και ρίχνουμε άγκυρα κάτω σχεδόν από ένα τεράστιο κομμάτι χιονιού και πάγου. Είναι το τελευταίο βράδυ μας στην Ανταρκτική. Μου έρχεται στον νου ένα παλαιό αγγλικό τραγούδι κυνηγών φάλαινας. Σε μετάφραση: «Το παρελθόν έχει μείνει πίσω μας/ και μας νοιάζει το μέλλον/ το παρόν είναι το μόνο που έχει σημασία τώρα/ για τώρα που ταξιδεύουμε για το σπίτι/ σκληρές μέρες, κρύες μέρες, μέρες συναρπαστικού μόχθου/ πάμε σπίτια μας, κλείστε τα αμπάρια… με οκτώ χιλιάδες τόνους λάδι!».

Ο δρόμος της επιστροφής

Τελευταίες εικόνες στο μυαλό μου από την Ανταρκτική που αφήνουμε πίσω: τα βράχια, σαν τα μαύρα βράχια κάτω από την Ποντικούσα στην Αστυπαλιά, μόνο που εδώ έχουν χιόνι, η φώκια που με κοιτάζει όσο τη φωτογράφιζα και οι ώρες με τις φάλαινες που δεν θέλαμε να τελειώσουν. Εχω απορροφηθεί από τις σκέψεις μου και το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τους άλλους. Σκέφτομαι αυτή την ήπειρο, τη μαγεία του τόπου, την ηρεμία, ακόμη και τη μοναξιά, που με έχουν συνεπάρει…

Η επιστροφή είναι δύσκολη, η φουρτούνα μεγάλη, τα παιδιά ονειρεύονται άλλος ένα κανονικό μπάνιο και άλλος ένα κανονικό γεύμα, μόνοι μας συνοδοιπόροι τα άλμπατρος: τρεις μέρες και τρεις νύχτες μέχρι… που αντικρίζουμε ξανά το Ακρωτήρι, τον μαύρο βράχο, το περιβόητο επικίνδυνο μέρος με τους λυσσαλέους, βίαιους ανέμους, τα τεράστια κύματα.

Μνημείο πολλών ναυαγίων των τελευταίων 200 ετών, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση των ιστιοπλόων, όπου κρίνονται διάσημοι αγώνες, όπως o Volvo Ocean Race, o Velux 5 Oceans και ο Vendee Globe. Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι μετά τα 1.550 ναυτικά μίλια που κάναμε, ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα, είμαστε και εμείς Cape Horners, μπορεί όχι με τον αγαπημένο μας «Αρμενιστή», αλλά με το «Santa Maria Australis», που ήδη αισθανόμαστε ότι μέσα στις τρεις βδομάδες που πέρασαν είναι «δικό μας».