Είναι η εποχή που οι κόμποι φτάνουν στο χτένι. Χρέη του παρελθόντος που έχουν συσσωρευτεί, υποσχέσεις που δεν τηρούνται, ενώ νέες επινοούνται ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων (παλιά μου τέχνη…), πρόσωπα που κατέχουν δημόσιες θέσεις ή εκτίθενται καθημερινά σε όλο και πιο δύσκολες λύσεις και αποφάσεις αντιμετωπίζουν, επιπλέον, την αφόρητη πίεση από μηχανισμούς που δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει ή –ακόμα χειρότερα– συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2008 έως σήμερα.
Δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμα, γιατί η κατάσταση είναι γενικευμένη. Οπου και να γυρίσει κανείς το βλέμμα αντιλαμβάνεται ότι ήρθε η «ώρα της κρίσεως» και αν δεν εδραιωθούν (όχι απλώς μεθοδευτούν) οι αλλαγές, μεταρρυθμίσεις ή όπως αλλιώς αποκαλούνται, οι κοινωνικές ανισότητες θα ανοίξουν χαράδρα που δεν θα γεφυρώνεται. Αλλαγές όμως, όχι ρουσφετολογικές παραχωρήσεις. Σύννομες, δίκαιες, αποτελεσματικές, δηλαδή παραγωγικές. Από τη Δημόσια Τηλεόραση έως τη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση, το φορολογικό σύστημα. Οσοι προσπαθούν να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση με συνέπεια, ορθολογισμό και εντιμότητα (τα στοιχειώδη αλλά καθόλου αυτονόητα) φλερτάρουν με το έμφραγμα ή συγκρούονται με την αθλιότητα διεφθαρμένων «θεσμών» ή, απλώς, πάνε σπίτι τους γιατί δεν αντέχουν. Οσοι επιβιώσουν, θα αποτελέσουν μία από τις βάσεις πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί η νέα Ελλάδα.
Σε αυτό το γύρισμα εποχής ορθώνονται τα δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα του Μεγάρου Μουσικής, βεβαρημένα με 230 εκατ. ευρώ χρέος από τις δανειακές υποχρεώσεις του. Η «Κ» έχει φιλοξενήσει τον τελευταίο καιρό πολλές απόψεις για το πρόβλημα που ανέκυψε. Την περασμένη εβδομάδα έφτασε, κι εδώ, ο κόμπος στο χτένι. Συντονισμένα ή όχι, δημοσιεύτηκε άρθρο του προέδρου του Μεγάρου Μουσικής, Ιωάννη Μάνου («Κ», 5/03) και την ίδια ημέρα κοινοποιήθηκε επιστολή στον Τύπο των εργαζομένων του Οργανισμού (195 τον αριθμό) υπό τον ενδεικτικό τίτλο: «1991-2014: ήταν κάποτε ένα Μέγαρο;». «Οκτώ μήνες μετά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για οριστική λύση, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πνέει τα λοίσθια…», ξεκινάει η επιστολή. «Η καθυστέρηση, ακόμη και ολίγων εβδομάδων, της λύσης υπονομεύει άμεσα τη λειτουργία του. Είναι η ύστατη ώρα», επισημαίνει στο δικό του εκτενές σχόλιο ο κ. Μάνος.
Να κλείσει ή να μην κλείσει, λοιπόν, το Μέγαρο; Και μόνο το ερώτημα, όπως διατυπώνεται, μεγεθύνει επικίνδυνα το χάσμα, δίνοντας τροφή σε έναν τιμωρητικό λαϊκισμό, ενισχύοντας τη δημαγωγία του τύπου «τι να τα κάνουμε τα Μέγαρα, εδώ δεν έχουμε περίθαλψη ή δεν έχουμε να φάμε κ.ο.κ.». Δεν έχει σημασία που οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να «έχουν συμφωνήσει σε σκανδαλώδεις διαγραφές χρεών ποδοσφαιρικών ομάδων» – όπως υπογραμμίζει σε κείμενο του ο βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος («Κ», 23/02). Ο πολιτισμός ήταν ανέκαθεν η πολυτέλεια. Το επιπλέον. Το «δεν μπορούμε να πληρώνουμε». Εκτός αν πρόκειται για το ανέξοδο και ένδοξο παρελθόν.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ένα Μέγαρο σαν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Ερημο, κατεστραμμένο, εγκαταλελειμμένο, σιωπηλό, με την υγρασία να το κατοικεί και να κατατρώει τα πάντα. Θα ξεναγούμε τις επόμενες γενιές σε αυτόν τον ερειπιώνα του 21ου αιώνα, δείχνοντας στους νεότερους πού, εμείς, οι παλαιότεροι, στεγάσαμε τις επιθυμίες, τις φιλοδοξίες, τις επιλογές μας για ένα καλύτερο αύριο. Αν χρειαζόμαστε ένα δυστοπικό μνημείο στην καρδιά της πόλης, ένα πάνθεον συμπλεγμάτων, μοχθηρίας, εμπάθειας, ανικανότητας, αδιαφορίας, ένα εμβληματικό μεγαθήριο πτώχευσης, δεν έχουμε παρά να το δημιουργήσουμε. Ιδού η ευκαιρία για να γίνει ο κόμπος, βρόχος.