Αντέχεται ένα θέαμα – Ταξίδι (;) μία Αιωνιότητα; Οχι. Ούτε καν αν διαρκεί μόνο 75΄! Ενα ταξίδι χωρίς τον παραμικρό ειρμό, χωρίς εξελικτική πορεία, χωρίς θέμα, χωρίς σενάριο; Μία σειρά από tableaux vivants σόλα, ντουέτα – άλλα έξοχα, άλλα μέτρια, άλλα επαναληπτικά και ανέμπνευστα λες για να κυλήσει ο χρόνος μέχρι την… αιωνιότητα; Ποσώς: όσο πρέπει να διαρκεί μία αξιοπρεπής παράσταση.
Ο Ρενάτο Τζανέλα διατείνεται ότι δεν ακολούθησε καθόλου τα σενάρια από τις ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου. Οι ρυθμοί του τον διαψεύδουν. Και, φυσικά, οι μουσικές της Ελένης Καραΐνδρου. Ολα αυτά τα μακρόσυρτα αντάτζο, τα λέντο, ούτε ένα ανταντίνο ή αλεγκρέτο. Ακόμη και τα βαλς είναι αργά (valses lentes? ). Υπέροχα ήταν τότε στα άλλο τόσο μακρόσυρτα (μοναδικής αισθητικής) πλάνα των ταινιών του αείμνηστου Θόδωρου.
Ο Ρενάτο είναι κατ’ εξοχήν χορογράφος/Δάσκαλος ανδρών. Ή στο σύνολο, ή κορυφαίοι, ή σολίστ του Μπαλέτου της ΕΛΣ έχουν εκτιναχθεί σε ποιότητα ύφους και τεχνικής. Ιδιαίτερα όταν δεν απαιτείται η άψογη κλασική ακρίβεια. Στα νεοκλασικά εκφραστικά χοροδράματα αποδεικνύονται αστέρια. Ετσι και εδώ σε αυτό το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» ο επικεφαλής συνταρακτικός Σ. Παπανούσης. Εγραφα τις προάλλες (31/1) για τον κορυφαίο Μ. Παππά «δώστε του κι άλλους ρόλους…», έναν πήρε και ήταν έξοχος. Οπως ακριβώς και οι Α. Κορούτης, Μ. Ζέκκα, Θ. Σολωμός, αισθητικά, αισθησιακά και συγκινησιακά. Οπως και οι υπόλοιποι κύριοι.
Αν η Σ. Καμπουράκη (μοναδική σουμπρέτα και ικανή technicienne) αποδείχθηκε λίγο… λίγη για τον ρόλο της, αποκάλυψη υπήρξε η Ε. Ανδρεούδη, ψηλή, όμορφη, αισθαντική, μια μπαλαρίνα εν τω γίγνεσθαι από το σύνολο σε πρώτους ρόλους. Μακάρι να τα πηγαίνει καλά και με… τις pointes. Τα ανδρικά παντελόνια με τις φουφούλες (a la après guerre μόδα) και κάποια γυναικεία φουστανάκια (a la combinaison) της Κ. Αγγελοπούλου -το έγραψα και πέρσι- εξακολουθούν να με ενοχλούν. Με αποζημιώνει το έξοχο και ευφάνταστα φωτισμένο σκηνικό της και, φυσικά, ο παντού και πάντα και για τα πάντα μοναδικός maestro μας Μ. Λογιάδης (ΕΛΣ 05/02).