Στον πίνακα οι ηθοποιοί, στα θρανία κοινό

Στον πίνακα οι ηθοποιοί, στα θρανία κοινό

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το 2ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο των Αμπελοκήπων είναι από εκείνα τα σχολεία που υποστηρίζουν τις τέχνες όσο και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των μαθητών του. Ισως γι’ αυτό κρίθηκε κατάλληλο να στεγάσει το θεατρικό ανέβασμα του «Familystories». Αλλωστε η εταιρεία παραγωγής plays2place productions είχε και προηγούμενη εμπειρία στους χώρους του. Εκεί γυρίστηκαν κάποιες σκηνές της βραβευμένης «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά.

Οπως η ταινία, έτσι και η παράσταση πραγματεύεται το θέμα της βίας. Μια μαύρη οικογενειακή παρωδία που με αφορμή τη βίαιη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του ’90, θίγει θέματα όπως: ενδοοικογενειακή βία, ρατσισμός, εθνικισμός, ηθική αποσάθρωση της κοινωνίας.

Θα αναρωτηθεί κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με ένα σχολείο; Η επιλογή του χώρου, λέει ο παραγωγός Βασίλης Χρυσανθόπουλος, είναι κατά κάποιον τρόπο συμβολική: «πώς μπορείς να τον επανανοηματοδοτήσεις ως χώρο πολιτισμού».

Σε μια εποχή που επενδύονται όλο και λιγότερα χρήματα στην εκπαίδευση, ενώ κλείνουν ακόμη και σχολικές αίθουσες, οι 30ρηδες δημιουργοί της plays2place productions και η σκηνοθέτις Εσθέρ Αντρέ Γκονζάλες, εστιάζουν στις «Οικογενειακές ιστορίες» της Μπίλιανα Σερμπλιάνοβιτς. Ηρωες μιας ερειπωμένης χώρας, θύματα πολέμου, διακρίσεων, κυνισμού, μεταφέρουν στη σκηνή τη βία που βλέπουν από τους γονείς τους.

Ενδιαφέρουσα έκθεση

Η σκηνή που ανεβαίνει η παράσταση είναι μια πρώην σχολική αίθουσα –αποθήκες πια– του Πρότυπου Πειραματικού Γενικού Λυκείου Αμπελοκήπων στην οδό Παναγή Κυριακού 12. Οπως και ο χώρος, που χρησιμοποιείται για φουαγιέ αλλά και για να φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα έκθεση με θέμα τη βία, η οποία προετοιμάζει το κοινό για όσα θα ακολουθήσουν… Οσο για τους θεατές, στα 70 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, κάθονται στα θρανία.

Ενα 12χρονο κορίτσι με ανεξέλεγκτα τικ, η Ναντέζντα, ξεκινά την παράσταση μεταφέροντάς μας σε έναν από τους οικισμούς του Νέου Βελιγραδίου στη μετασοσιαλιστική εποχή, και ακολουθούν ο Βόιν, η Μιλένα, ο Αντρια. Το παιχνίδι τους καθρεφτίζει έναν κόσμο καχυποψίας, προδοσίας, αμοραλισμού, υποκρισίας και παθητικότητας. Κυρίως αποκαλύπτει έναν κόσμο βίας, όπου η προσωπική τάξη, η ευημερία και η ασφάλεια πρέπει να διατηρηθούν με οποιοδήποτε κόστος.

Ακτιβίστρια, δημοσιογράφος, θεατρική συγγραφέας, η Σερμπλιάνοβιτς (έργα της έχουν παιχτεί από τη Γερμανία, την Αυστραλία, τη Γαλλία, την Ισπανία ώς τη Χιλή, τον Καναδά κ.α.) αντλεί από τις περιπέτειες της χώρας της. Ετσι έφτιαξε τις «Οικογενειακές ιστορίες» (εκδ. «Σαιξπηρικόν» σε μετάφραση της Ισμήνης Ραντούλοβιτς) με χρώματα γκροτέσκα, κραυγαλέα, κυνικά, βίαια.

Οι ήρωες

Ολοι οι ήρωες είναι παιδιά. Γερνάνε και ξαναγίνονται παιδιά ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας που διηγούνται. Κάποιες φορές αλλάζουν και φύλο. Οι ηθοποιοί: Αιμιλία Βασιλακάκη, Μάνος Καναβός, Μάρθα Μπουζιούρη, Γιάννης Στεφόπουλος, υποδύονται τα παιδιά κι αυτά τους ενήλικες. Είναι το εύρημα του έργου. Δεν έχει άδικο η Εσθέρ Αντρέ Γκονζάλες σαν τονίζει πως: «Τα παιδιά λένε αυτό που σκέφτονται οι μεγάλοι».

Στην ουσία παίζουν τους μεγάλους και το παιχνίδι τους αναπαριστά «τα ψέματα και τις μικροψυχίες του κόσμου των μεγάλων, με τεράστια ζωντάνια, χωρίς να αναρωτιούνται. Με αθωότητα. Την ίδια στιγμή, οι μεγάλοι, ανεύθυνα, παίζουν το επιτραπέζιο παιχνίδι μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί».

Η πρώτη που ξετρύπωσε το έργο ήταν η Μάρθα Μπουζιούρη, λέει o Βασίλης Χρυσανθόπουλος. Συμφώνησαν να ανέβει σε ένα χώρο αντισυμβατικό όχι για να εντυπωσιάσουν. «Μας απασχολεί το θέατρο σε άλλη συνθήκη απ’ αυτή που έχουμε συνηθίσει».

Η βία και οτιδήποτε δημιουργεί κοινωνική πόλωση είναι κάτι που επανέρχεται στα project που κάνουν. «Μας απασχολεί ως θέμα» παραδέχεται. Οσο για το συγκεκριμένο έργο, δεν τον δελέασε μόνο ότι «είναι τοιχογραφία μιας κοινωνίας που μοιάζει με τη δική μας» αλλά και το γεγονός ότι «αναφέρεται στη μεσαία τάξη».

Επενδύσεις με δύναμη

Εχει σημασία όμως να δούμε και ποιοι είναι αυτοί οι 30ρηδες παραγωγοί που ένωσαν τις δυνάμεις τους στην αρχή της κρίσης. Μέσα σε πέντε χρόνια η plays2place productions και οι δημιουργοί της, η Μάρθα Μπουζιούρη και ο Βασίλης Χρυσανθόπουλος, υποστήριξαν πέντε θεατρικές παραγωγές, τρεις ταινίες μικρού μήκους, μία μεγάλου και διάφορες πολιτιστικές παραγωγές με ελάχιστα μέσα. «Η ταινία του Αβρανά έγινε με χρηματοδότηση του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου». Κατά πόσο η επιτυχία της τούς άνοιξε δρόμους στην πορεία; «Βοηθηθήκαμε σε θέματα αδειών και προσέγγισης των θεσμών.

Σκοπός της εταιρείας είναι να κάνουμε πράγματα εναλλακτικά και πιο δύσκολα. Για μας ενδιαφέρον είναι να δούμε πτυχές της πραγματικότητας που δεν παρατηρούν άνθρωποι που είναι σε συνεχή ροή δουλειάς και δεν παίρνουν αποστάσεις».

Βλέποντας τέτοια παραδείγματα νέων δυνάμεων που επενδύουν στην Ελλάδα της κρίσης, αναρωτιέσαι πώς και δεν διάλεξαν το εξωτερικό; «Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικά και κοινωνικά, να παράγεις τέχνη στην Ελλάδα σήμερα. Χρειάζεται δύναμη να επανεφεύρουμε την κοινωνία που θέλουμε να έχουμε, να αλλάξουμε την κατάσταση σε κάτι καλύτερο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή