Διαφθορά παντού, η οποία, σαν Λερναία Υδρα, δρα, βασιλεύει και τη χώρα καταδυναστεύει. Κάθε μέρα αποκαλύπτονται και νέα σκάνδαλα διασπάθισης δημοσίου χρήματος εκατομμυρίων ευρώ. Η πολιτική ελίτ «τέχνας κατεργάζεται» χάριν των «δικών μας παιδιών», αρκεί αυτά να είναι εξίσου διεφθαρμένα. Αρκεί να έχουν πιστοποιητικά ή συστατική επιστολή ανεντιμότητας, ανηθικότητας…
Από την άλλη πλευρά, η μεγάλη πλειονότητα των πτωχών και νεόπτωχων, που αδυνατούν, με την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση, να επιβιώσουν. Σ’ αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται οι παλιοί νοικοκυραίοι, η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη, η λεγόμενη ραχοκοκαλιά της χώρας, που άνθησε και άκμασε σε πιο δύσκολες ώρες.
Η τελευταία, παρότι αδύναμη, προσπαθεί να αντιδράσει στην ξιπασιά, στη σαπίλα. Να υπερασπισθεί κλονισμένους θεσμούς, ξεπερνώντας πίκρες, απογοητεύσεις, συμφορές, που το πολιτικό αυτό σύστημα της επιφύλαξε. Μοιάζουν οι νοικοκυραίοι απροστάτευτοι και όμως μάχονται για το αυτονόητο, για κάποιες ηθικές αρχές με τις οποίες έχουν διαποτισθεί και οι οποίες τους έχουν μεταφερθεί από προηγούμενες γενιές. Γιατί υπάρχουν ακόμη πολίτες με τέτοιες φωνές, τολμηρές, θαρραλέες, παρά το γεγονός ότι η διεφθαρμένη εξουσία τούς θεωρεί απείθαρχους, μη συνεργάσιμους, επικίνδυνους. Προτιμά στις καίριες θέσεις τούς δικούς της ανθρώπους, κυρίως συνδικαλιστές, δοκιμασμένους στο ψεύδος και τη ρεμούλα.
Κάπως έτσι, δυστυχέστατα, έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα. Με το διακομματικό κράτος να θριαμβεύει και να καλύπτει «παρανομίες», τις οποίες μεταβαπτίζει «παρατυπίες» και απαλλάσσει των πειθαρχικών ευθυνών προκειμένου να επηρεάσει και να παραπλανήσει και την ποινική δικαιοσύνη, στην περίπτωση που η υπόθεση θα αχθεί ενώπιόν της.
Τι περιθώρια όμως έχει ένας υπάλληλος να φθάσει την υπόθεση μέχρι τη Δικαιοσύνη; Με τι «μεγαθήρια» έχει να παλέψει, μέσα στο κλειστό κύκλωμα της υπηρεσίας και του υπουργείου στο οποίο ανήκει;
Οι στατιστικές δείχνουν ότι ο έντιμος «χαλάει» την πιάτσα και πρέπει να εξολοθρευθεί ψυχικά και κατ’ επέκταση σωματικά. Κάποιοι οδηγήθηκαν μέχρι και στην αυτοκτονία αδυνατούντες να αντέξουν τα συσσωρευμένα, στοχευμένα πυρά, στα οποία καταφεύγουν φυσικοί και πολιτικοί προϊστάμενοι, για να επιβάλουν τον αδυσώπητο νόμο της σιωπής…
Σε μια άλλη χώρα, όπου η ευνομία είναι κάτι το αυτονόητο, η αποκάλυψη κυκλωμάτων από υπάλληλο κατέχοντα διευθυντική θέση θα είχε συνεγείρει τις αρμόδιες υπηρεσίες και θα του είχαν απονεμηθεί εύσημα.
Οι καταγγελλόμενες όμως περιπτώσεις, εξώφθαλμα ζημιογόνες για την υπηρεσία, δεν έτυχαν και δεν τυγχάνουν αντίστοιχης υπηρεσιακής ανταπόκρισης. Αντιθέτως κινητοποιείται ο μηχανισμός προστασίας του «κύρους» της υπηρεσίας και κατ’ επέκταση του υπουργείου και ο καταγγέλλων ανακαλύπτει ότι είναι πειθαρχικά ελεγκτέος…
Η αυθαιρεσία της εξουσίας δεν έχει όρια όταν θελήσει να επιβάλει το δικό της «δίκαιο». Δηλαδή τον νόμο του ισχυροτέρου, ο οποίος παραπέμπει σε καθυστερημένες, μη εξελιγμένες κοινωνίες. Για τους δικούς μας, όλα κρατούν όσο υπάρχουν τα φώτα δημοσιότητας.
Ποιος θυμάται πλέον το σκάνδαλο στο υποκατάστημα ΙΚΑ Καλλιθέας, όπου η υπηρεσία ζημιώθηκε με το ποσόν των δεκαέξι εκατομμυρίων ευρώ και την τύχη όσων διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο στην τεράστια οικονομική ζημιά ή τις ζημιογόνες πράξεις που έχουν καταγγελθεί για το ΙΚΑ Γλυφάδας; Αλλά και ποιος θα θυμάται τις περιπτώσεις των εντίμων και θαρραλέων πολεμιστών του φωτός, που η εκδικητική μανία μιας αδυσώπητης εξουσίας τούς οδήγησε στο περιθώριο και στην ηθική εξόντωση, επειδή έπραξαν και δεν παρέβησαν το καθήκον τους. Δηλαδή δεν παρανόμησαν και δεν κάλυψαν ζημιογόνες πράξεις σε βάρος του Δημοσίου.
Πόση πίστη και αφοσίωση διαθέτουν αυτοί οι υπάλληλοι, πόση δύναμη ψυχής και πνεύματος, για να αντέξουν τις δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται επειδή τόλμησαν να θίξουν «τα ιερά και τα όσια» ενός διαπλεκόμενου συστήματος, το οποίο, ακόμη κι αν δικαιωθεί δικαστικώς ο μη νουνεχής, αντιδραστικός υπάλληλος και πάλι εφευρίσκει τρόπους να τους εκδικηθεί υπηρεσιακά και να μην εφαρμόζει τις δικαστικές αποφάσεις.
Ο αρμόδιος όμως υπουργός τι σκέπτεται και τι πράττει συνήθως;
Γνωστές οι περιπτώσεις υπαλλήλων που δεν κατόρθωσαν να αντέξουν οικονομικά πολυδάπανες δικαστηριακές διαδικασίες και εντέλει εξοντώθηκαν βιολογικά.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, που δεν είναι λίγες, οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διότι μέσα σ’ αυτήν την αποσύνθεση αναδεικνύουν το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας, το υγιές, το έντιμο και συνάμα άτυχο, που βρέθηκε σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο.
* Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ.