Αυτό είναι, δεν χωρεί αμφιβολία! Είναι ο σοσιαλισμός με το ανθρώπινο πρόσωπο! Αναφέρομαι στη μοναδική πρωτότυπη ιδέα που έχει εκστομίσει ώς τώρα στον προεκλογικό αγώνα (και μία από τις ελάχιστες της ζωής του, πολύ φοβάμαι…) ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, το αντίγραφο του Τσίπρα που διεκδικεί τη δημαρχία Αθηναίων για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ (Τσιπριστές – Λαφαζανιστές). Πρέπει να αξιοποιηθούν τα εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Αθήνα, λέει ο Γαβριήλ. Τα υπολογίζει στις 25.000, είτε ιδιωτικά είτε δημόσια· και στόχος του είναι «να δοθούν κίνητρα και ευκαιρίες στους ιδιοκτήτες, ώστε να αξιοποιηθούν τα κτίρια αυτά ως χώροι πολιτιστικής και άλλης δημιουργικής έκφρασης καθώς και ως κοινωνική κατοικία».
Τι είναι άραγε η κατοικία που προσδιορίζεται ως «κοινωνική»; Υποθέτω ότι είναι η κατοικία στην οποία κατοικεί η κοινωνία. Οποιοι, δηλαδή, αυθαιρέτως αποφασίζουν ότι την εκφράζουν συλλογικά δρώντες ατομικά. Με τρεις λέξεις, οι δικοί μας. Οσο για τους χώρους «πολιτιστικής και άλλης δημιουργικής έκφρασης» (της κοινωνίας, ασφαλώς…) υποψιάζομαι ότι πρόκειται για την πολιτικώς ορθή περίφραση διά της οποίας είναι πρέπον να αποδίδεται η έννοια «κατάληψη με θετικό πρόσημο», από το πλούσιο λεξιλόγιο του Γαβριήλ.
Με απλά λόγια, ο δήμος, ως προέκταση του κράτους, εξασφαλίζει στους ιδιοκτήτες μιας μορφής αποζημίωση (λεφτά, δεν μπορώ να φαντασθώ κάτι άλλο – δηλαδή, φαντάζομαι το αμέσως σημαντικότερο πράγμα, που είναι το σεξ, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς χορηγείται αυτό ως κοινωνική παροχή, παρά μόνο διά της κρατικοποίησης της πορνείας…) και εκείνοι παραχωρούν την ιδιοκτησία τους προς κατάληψη. Κρατικοποίηση των καταλήψεων, με λίγα λόγια! Γι’ αυτό λέω, ο σοσιαλισμός με το ανθρώπινο πρόσωπο…
Ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ενσαρκώνει τέλεια την άλλοτε συγκινητική και άλλοτε εκνευριστική (γιατί, με τα παιδιά, πάντα εξαρτάται…) αφέλεια της καλοζωισμένης, πετυχημένης, αυτάρεσκης Αριστεράς, που παρήγαγε η περίοδος από τη Μεταπολίτευση ώς τη χρεοκοπία. Με τι πόρους θα κρατικοποιούσε τις καταλήψεις ο Σακελλαρίδης ως δήμαρχος, ώστε να παρέχει στους Αθηναίους δωρεάν το αγαθό της κατάληψης; Με τους δικούς του ή με του μπαμπά του; Ούτε ξέρει ούτε τον ενδιαφέρει να μάθει. Του αρκεί η αυταρέσκεια της αριστεροσύνης του…
Ελα Χριστέ και Παναγιά…
Να σας το πω στεγνά, χωρίς φιοριτούρες, γιατί κι εγώ αντιμετωπίζω τη συγκεκριμένη είδηση (;) με αμηχανία. Διαβάζω ότι η «Ενωση για την πατρίδα και τον Λαό» του προσφιλούς μας Βύρωνα Πολύδωρα συμπράττει με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Νίκου «Ουώωω! Γέροντα η ευχήηη!» Νικολόπουλου. Με ποια κοινή σκοπιμότητα, παρακαλώ; Να κατεβούν μαζί στις ευρωεκλογές…
Τι να πω; Σαν να διαβάζω ότι ο Ηρώδης είναι στην τελική λίστα για το επίζηλο διεθνές βραβείο «Babysitter of the year»… Να ζητήσουν «ρεφερέντουμ», όπως φωνάζουν και οι Ρώσοι της Κριμαίας, για την ένωση της Πελοποννήσου με τη Ρωσία του ξανθού γένους και από εκεί ντουγρού για Κωνσταντινούπολη; Κάτι τέτοιο, ναι, θα το καταλάβαινα. Αλλά με την Ευρώπη τι σχέση έχουν οι δύο συμπαθείς πολιτευόμενοι;
Δύο τρυγόνια
Ηταν η στιγμή χθες, αν προσέξατε, που τα σύννεφα πάνω στον αττικό ουρανό ξαφνικά σκόρπισαν και το λαμπρό φως του ηλίου έλουσε την πόλη. Τότε ακριβώς ήταν που ο Ευριπίδης Στυλιανίδης έλυνε την περιλάλητη σιωπή του και γνωστοποίησε τη θέση του ως προς τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα: «Η βόλτα με το σκυλάκι και το χαμόγελο στην τηλεόραση δεν είναι πολιτική». Ακολούθως, όρισε με αξιοθαύμαστη ενάργεια τι είναι πολιτική και σας παρακαλώ πολύ να το προσέξετε: «Πολιτική είναι εκπαίδευση μιας ζωής που θα καθορίσει τη ζωή των πολιτών». Παύση για να απορροφήσουμε την μπακαλιαρίλα. «Ο Αρης είναι στην πολιτική πολλά χρόνια, ήταν και υπουργός. Ο καθένας κρίνεται», πρόσθεσε.
Για όσους, δε, ενδέχεται να μην αντελήφθησαν ακριβώς τι εννοούσε με τον ορισμό «πολιτική είναι εκπαίδευση μιας ζωής που θα καθορίσει τη ζωή των πολιτών», έδωσε ένα απτό παράδειγμα: «Ο Νικήτας υπήρξε δήμαρχος. Ξέρει τα προβλήματα και έχει παράξει (sic) αποτελέσματα». (Υπάρχει ένα θέμα του Ευριπίδη με τον παρακείμενο του παράγω, αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, «τα πάντα είναι θέμα παιδείας», οπότε συγχωρείται…) Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια – ο Ευριπίδης! Τον μεν Σπηλιωτόπουλο απέπεμψε περίπου ως την ελαφρά περίπτωση ενός χαμογελαστού κυρίου που βγάζει βόλτα ένα σκυλάκι, τον δε Κακλαμάνη έθαψε ακόμη πιο βαθιά, θυμίζοντας απλώς ότι η δημαρχία του κρίθηκε…
Μεγάλες προσδοκίες
Παρόμοια διαχυτικότητα από πλευράς Ελληνα υπουργού προς ομόλογό του προσωπικά δεν θυμάμαι. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ξεπέρασε κάθε όριο. Ενιωσε, είπε, «πολύ μεγάλη χαρά» που υποδέχθηκε εδώ την υπουργό Παιδείας γειτονικής χώρας. Τη χαρακτήρισε «φίλη» του και αναγνώρισε ότι την εκτιμά «βαθύτατα ως νέα πολιτικό που προχωρά με πολύ αποφασιστικά βήματα για τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος στη χώρα της». Η παρουσία της μαζί του ήταν γι’ αυτόν «ιδιαίτερη τιμή», για την οποία δήλωσε «ευτυχής». Τι παραπάνω χρειαζόταν να πει για να μας πείσει ότι πετούσε στα σύννεφα;
Κατανοώ απολύτως την αδυναμία του Κ. Αρβανιτόπουλου να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, δεδομένου ότι οι διαχύσεις αυτές απευθύνονταν προς την κυρία Λιντίτα Νικόλα, υπουργό Παιδείας της Αλβανίας, με την οποία ο υπουργός «εδραίωσε τη στρατηγική σχέση των δύο χωρών στον χώρο της Παιδείας»! Ανακοίνωσε δε ότι οι δυο τους συμφώνησαν «να φέρουμε κοντά ανθρώπους και από τις δύο πλευρές: και από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα, και από τον χώρο της έρευνας και τεχνολογίας, για να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες και απόψεις».
Σύμφωνοι, με τέτοιο επίτευγμα στο ενεργητικό του, είναι λογικό να μην μπορεί να ελέγξει τη χαρά του. Ας μετριάσει τις φιλοδοξίες του όμως. Ουδείς αντιλέγει ότι η στρατηγική σχέση Ελλάδος και Αλβανίας στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την εξέλιξη της Παιδείας στον δυτικό κόσμο. Ομως, μήπως θα ήταν φρονιμότερο εκ μέρους του αν διατηρούσε τη στρατηγική σχέση μας με το Χάρβαρντ, αφήνοντας τα Τίρανα για αργότερα, όταν η Ελλάδα θα είναι ισχυρότερη;
Ο Πελέ, πάντως, δεν φαντάζομαι να έχει πρόβλημα. Στην Αλβανία οπωσδήποτε εκτιμούν το θεατρικό ταλέντο του…