Αναρωτιέμαι πώς κανείς από τους επίδοξους ηγέτες του τόπου δεν σκέφτηκε να ιδρύσει ένα φιλορωσικό κόμμα, κατά τα πρότυπα της παράταξης του Ανδρέα Μεταξά και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το επικείμενο δημοψήφισμα στην Κριμαία είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, η δε κινητικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς όλο και κάποιο κενό θα αφήσει κάπου ανάμεσα στην Ελιά και το Ποτάμι στην Ακροθαλασσιά της δημοκρατικής προόδου και του σοσιαλισμού. Διότι, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως τα αισθήματα συμπάθειας και η ανοχή με την οποία η ελληνική κοινή γνώμη αντιμετωπίζει τις κινήσεις των ρωσικών τεθωρακισμένων στη Χερσόνησο της Κριμαίας, όπως παλιότερα στη Γεωργία, θα μπορούσαν να καταχωρισθούν στην ωραία ιδιοπροσωπία του τόπου τούτου. Το αίσθημα το χρωστάμε στην ορθοδοξία, στην απέχθεια προς την παπική μίτρα και την πίστη πως το Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός; Ή μήπως το χρωστάμε στην παρατεταμένη εφηβεία του αντιαμερικανισμού, κληρονομημένου από τον Εμφύλιο, τη δικτατορία, τα γεγονότα στην Κύπρο το ’74 και πάει λέγοντας ώς τη Σερβία και το Ιράκ;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου πείτε. Το αντίθετο. Μια ολόκληρη περιοχή της ελληνικής ψυχής είναι στραμμένη στα Βαλκάνια, και μέσω της Βαλκανικής προς τη Μόσχα, τον ισχυρό πόλο έλξης της ελληνικής ευρωπενίας. Οσοι υποστηρίζουν πως η Ελλάδα, ακόμη και εν έτει 2014, εξακολουθεί να κινείται στη μεθόριο Ανατολής και Δύσης σίγουρα δεν έχουν στο μυαλό τους ούτε την κάποτε οθωμανική αυτοκρατορία ούτε τον αραβικό κόσμο. Ο τσάρος Βλαντιμίρ μπορεί να έχει αποδειχθεί στυγνός ως πιστωτής εκατό φορές, όμως εξακολουθεί να συγκινεί ως αντιδυτικός, αντίπαλον δέος των ΗΠΑ και της Ε.Ε. των συμμάχων και εταίρων μιας Ελλάδας που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν. Η αλήθεια είναι πως ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας που δεν καταλαβαίνουν οι σύμμαχοι και οι εταίροι πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε επίσης. Στην Ελλάδα έδρασε, και εξακολουθεί να δρα ακόμη, το πιο φιλοσοβιετικό κομμουνιστικό κόμμα της Δυτικής Ευρώπης, ένα κόμμα το οποίο μόλις πριν από δύο χρόνια αποκατέστησε τη μνήμη του Ιωσήφ Στάλιν. Δύσκολο να μπεις στο μυαλό αυτών των ανθρώπων και ακόμη δυσκολότερο να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να περάσουν με τέτοια ευκολία, και με όλο τους τον ιδεολογικό εξοπλισμό, σφυροδρέπανα και Ιωσήφ μαζί, από την υπεράσπιση του Στάλιν στην υπεράσπιση του Πούτιν.
Θα μου πείτε, για τους Ελληνες κομμουνιστές το Τείχος του Βερολίνου δεν γκρεμίστηκε ποτέ. Απλώς η Ιστορία στον δρόμο για την αταξική κοινωνία ακολούθησε μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου. Ο εναγκαλισμός της πολιτικής του Ρώσου ολιγάρχη από τους πρώην υπερασπιστές των σοβιέτ δεν οφείλεται μόνον στην υστερόβουλη, πλην όμως κατανοητή, ανάγκη κάποιου κηδεμόνα στο ορφανοτροφείο των πολιτικών ιδεών. Αποδεικνύει κατ’ εξοχήν πως τα αισθήματα, ακόμη και στην πολιτική, είναι πολλές φορές ισχυρότερα και από τα άτεγκτα ιδεολογικά δόγματα. Και αν το ΚΚΕ είχε την ευφυΐα και την ευελιξία να απαλλαγεί από τα ιδεολογικά του πρόσημα και να κρατήσει μόνον την καθαρότητα των αντιδυτικών του αισθημάτων, είναι βέβαιο πως θα ξεπερνούσε την περιορισμένη αποδοχή που απολαμβάνει στην ασφάλεια του εκλογικού περιθωρίου. Διότι το φιλορωσικό κόμμα έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση απ’ αυτήν που μπορούν να κερδίσουν οι νοσταλγοί του Στάλιν και του Μπέρια. Απευθύνεται σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως η νεοελληνική ύπαρξη, όσο δυτικό ορθό λόγο κι αν προσπαθήσει να χωνέψει, δεν θα ξεφύγει ποτέ από τις ανατολικές προδιαγραφές της. Σε πείσμα της ιστορίας δύο αιώνων, της οποίας η πάγια σταθερά ήταν η ευρωπαϊκή Ελλάδα, κουτσή, στραβή, πλην όμως ευρωπαϊκή.