Πριν από κάποια χρόνια γνώρισα έναν πιτσιρικά, μαθητή δημοτικού, που σήμερα είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος. «Με λένε αδελφή στο σχολείο, αλλά εμένα δε με νοιάζει», μου είπε και σοκαρίστηκα από τη γενναιότητά του, αλλά και τη βαρβαρότητα του μπούλινγκ των συνομηλίκων του. Πολλές φορές σκέφτομαι έκτοτε το σθένος που χρειάζεται ένα νέο παιδί στην Ελλάδα για να επιβάλει την ομοφυλοφιλία του στους γονείς, στους φίλους, στο περιβάλλον του. Τον καθημερινό αγώνα που καλείται να δώσει πρώτα με τον εαυτό του και στη συνέχεια με διάφορους συμπατριώτες μας, που διαπομπεύουν και λιντσάρουν τους γκέι. Την αγωνία του να γίνει διασκεδαστής, απαραίτητος στις παρέες, για να ισοφαρίσει «το κουσούρι», όπως θα έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος. Αισθάνομαι όμως ότι τον τελευταίο καιρό κάτι έχει αλλάξει. Η εκστρατεία του Γρηγόρη Βαλιανάτου για τη δημαρχία της Αθήνας, που έχει εστιαστεί σε έναν κραυγαλέο ακτιβισμό υπέρ των γκέι, μοιάζει σε μεγάλο βαθμό περιττή. Αν πριν από μία δεκαετία είχε νόημα ένα τέτοιο είδος καμπάνιας, νομίζω ότι σήμερα προκαλεί το αντίστροφο αποτέλεσμα, αναπαράγει μια καρικατούρα για τους ομοφυλοφίλους και τους εμφανίζει ως κατίνες να ξεμπροστιάζουν όσους αρνούνται να βγουν από την ντουλάπα. Φίλοι μου ομοφυλόφιλοι διαφωνούν, ωστόσο, μαζί μου και θεωρούν ότι η προσφορά του Βαλιανάτου είναι πολύτιμη. «Προχωράει εκείνος μπροστά με τρομερό προσωπικό κόστος, ώστε αυτοί που ακολουθούν να κάνουν ένα θαρραλέο βήμα», μου εξηγούν και προσθέτουν: «Είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει ούτε ένας γνωστός ομοφυλόφιλος που να εμφανίζεται δημοσίως με το ταίρι του; Μακάρι να υπήρχαν άλλοι δέκα Βαλιανάτοι!».
Το βέβαιο είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει σταδιακά εξελιχθεί, έστω παρουσιάζοντας έντονη δυσανεξία προς την ομοφοβία. Το διαπίστωσα μετά την άθλια ραδιοφωνική επίθεση του Δήμου Βερύκιου κατά του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ, όταν ο τελευταίος δήλωσε ότι θέλει να αφοσιωθεί στον άντρα του και όχι στο «Ποτάμι». Τα παρωχημένα, χυδαία σχόλια που ακούστηκαν από την επίμαχη ραδιοφωνική εκπομπή στον Alpha ελάχιστη ανταπόκριση είχαν. Αντίθετα, η αυθόρμητη κατακραυγή ήταν τεράστια. Η ΕΣΗΕΑ, που άλλοτε θα σφύριζε αδιάφορα για οποιοδήποτε μη συνδικαλιστικό αίτημα, κινήθηκε ταχύτατα και ζήτησε την παραπομπή του στο Πειθαρχικό. Ολα καλά δηλαδή; Οχι βέβαια. Χθες διάβασα ότι σε πολυκατοικία της λεωφόρου Συγγρού έγινε γενική συνέλευση των ιδιοκτητών με στόχο την έξωση μιας τρανς από το διαμέρισμά της. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο προηγούμενο σπίτι που είχε ενοικιάσει. H ιστορία μού θύμισε λίγο την ιρανική ταινία του Ασκάρ Φαραντί «Πυροτεχνήματα την Τετάρτη», στην οποία οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας στην Τεχεράνη θέλουν να διώξουν μια χωρισμένη γυναίκα από την πολυκατοικία επειδή τη θεωρούν ανήθικο στοιχείο. Μπορεί να έχουμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο, αλλά ώς το τέλος της διαδρομής ο δρόμος είναι μακρύς.