Θυμάμαι την ευφορία που νιώθαμε όλοι όταν αντικρίσαμε το πρώτο υπουργικό συμβούλιο του Γιώργου Παπανδρέου το 2009. Νέοι, δυναμικοί άνθρωποι, πολλές γυναίκες, κλήθηκαν να αναλάβουν τα ηνία της χώρας. Προτού λοιδορηθούν κι αποδομηθούν, άλλοι δίκαια κι άλλοι άδικα, υπήρξε μια -μικρή ομολογουμένως- περίοδος που αφέθηκαν ελεύθεροι να αποδείξουν την αξία τους. Δοκιμάστηκαν, πέτυχαν κι απέτυχαν. Αλλά τους δόθηκε τουλάχιστον η ευκαιρία.
Ο 77χρονος Κωνσταντίνος Ζαχαράκης διορίστηκε χθες, μετά την έγκριση από την Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, επικεφαλής του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου σε μία από τις κρισιμότερες χρονικές στιγμές για την Υγεία και την ασφάλιση στη χώρα μας. Ο ψυχίατρος, πρώην βουλευτής στη Β΄ Θεσσαλονίκης, είναι κυρίως γνωστός επειδή είχε χάσει το 2005 την έδρα του από το Εκλογοδικείο έπειτα από προσφυγή του Αχιλλέα Καραμανλή. Είχε επίσης διατελέσει μέλος (αναπληρωτής) της γραμματείας τέως βουλευτών και πολιτευτών της Ν.Δ. Μόλις ανακοινώθηκε η τοποθέτησή του πολλοί βουλευτές της αντιπολίτευσης εξέφρασαν την αγανάκτησή τους λόγω της ηλικίας του. Ο ίδιος πάντως εγκάλεσε τους αντιπάλους του για ηλικιακό ρατσισμό κι έφερε το παράδειγμα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αλλωστε και ο διοικητής του ΟΓΑ, Ξενοφών Βεργίνης, είναι γύρω στα 70.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο η ηλικία. Τον τελευταίο καιρό οι θώκοι μοιράζονται με όλο και πιο αδιαφανή και αναξιοκρατικό τρόπο. Ο Χρήστος Παπουτσής στην Παγκόσμια Τράπεζα, ο Γιάννης Παπαθανασίου στα ΕΛΠΕ, ο Γιάννης Σμαραγδής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Χριστόδουλος Γυαλουρίδης στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού. Τα προσόντα τους σαφή: απέτυχαν να εκλεγούν, εμπίπτουν στη διαβόητη ποσόστωση διορισμών «4:2:1», είναι φίλοι του πρωθυπουργού από την εποχή της ΠΟΛΑΝ, ανήκουν στην εσωκομματική αντιπολίτευση του κόμματος του αντιπροέδρου και πρέπει να εξοριστούν για να μη θέσουν σε κίνδυνο τη συνοχή της κυβέρνησης, είναι συνταξιούχοι, κατάγονται από τη Μεσσηνία, γράφουν ωραίες αποστασιοποιημένες μαντινάδες.
Την ίδια στιγμή νέοι γλωσσομαθείς με πτυχία κρίνονται (;) ανέτοιμοι να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Μια γενιά δυνάμει σοβαρών γραφειοκρατών, που θα έπρεπε να παραμένουν για κάποια χρόνια στις θέσεις τους προκειμένου να καταφέρουν να επιδείξουν έργο, ξυρίζονται με την πρώτη κυβερνητική αλλαγή, με αποτέλεσμα να αναπαράγεται μία από τις γνωστές παθογένειες του ελληνικού κράτους: η απουσία ικανών, μόνιμων στελεχών. Με κακούς μισθούς και με τη βεβαιότητα της επικείμενης μετακίνησης, δύσκολα θα επιδιώξει ένας φιλόδοξος μάνατζερ να αναλάβει κάποιο δύσκολο πόστο. Ευτυχώς όμως για μας, θα έχουμε πάντα τον Χρήστο Παπουτσή.