Δικαιούται «μέρισμα» ο Γ. Παπανδρέου για τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας ή πρόκειται για αποκλειστική επιτυχία του Αντ. Σαμαρά; Στην πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (την οποία καταψήφισαν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) ξεκαθαρίζεται ο τρόπος με τον οποίο οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και καταγράφονται με σαφήνεια οι ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ. Από τη στιγμή που μπήκαμε σε πρόγραμμα για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα και την ευρωπαϊκή οικονομία, ο Γ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την έντονα αρνητική στάση της Ν.Δ., η οποία πρωτοστάτησε στη δημιουργία του αντιμνημονιακού κινήματος, τη ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ, υβριζόμενο από παντού, σήκωνε μόνο του το βάρος των αποφάσεων. Σε μια Ε.Ε. εντελώς ανέτοιμη για την αντιμετώπιση της κρίσης, δίχως κατάλληλους μηχανισμούς, χωρίς σαφή αίσθηση του χαρακτήρα των προβλημάτων και με το Βερολίνο να κινείται με εκδικητική λογική, η Ελλάδα πέτυχε σημαντικά δημοσιονομικά αποτελέσματα αλλά με τεράστιο κοινωνικό κόστος (ανεργία στο 28% από 14% και ύφεση 25% από 6,5% που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο).
Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε από το 15,4% το 2009, στο 10,7% το 2010 και στο 9,6% το 2011 παρά τη μεγάλη ύφεση. Επίσης η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου πέρασε σειρά δύσκολων διαρθρωτικών μέτρων (ασφαλιστικό, μείωση φαρμακευτικής σπατάλης, μείωση δαπανών στο Δημόσιο, εργασιακά) που, μεταξύ άλλων, είχαν ως αποτέλεσμα την ανάκτηση μέσα σε 3 χρόνια των 2/3 της ανταγωνιστικότητας που είχε απολεσθεί την προηγούμενη δεκαετία. Ακόμη είχαν ληφθεί οι αποφάσεις για «κούρεμα» του χρέους. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, στην οποία συμμετείχε και η Ν.Δ., υλοποίησε με επιτυχία το «κούρεμα» και συνήψε τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, στην οποία περιλαμβανόταν ένα ευρύτατο πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών με στόχο την αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας. Παρά τις διακηρύξεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, αυτό το πρόγραμμα ακολούθησε σε γενικές γραμμές η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Και αυτή η πορεία (παρά τα προβλήματα στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση) έφερε τη χώρα να βρίσκεται κοντά στην έξοδο από την κρίση. Σε αυτό έπαιξε αναμφισβήτητα ρόλο η στροφή που έκανε ο Αντ. Σαμαράς μετά τις εκλογές. Ομως θα ήταν διαστρέβλωση της ιστορίας εάν δεν αναγνωριζόταν ο καθοριστικός ρόλος του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ήρθε σε αντίθεση και με το ίδιο του το κόμμα.
Δεν έκανε λάθη ο Γ. Παπανδρέου; Πάρα πολλά. Από το ότι δεν αντελήφθη τις πραγματικές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας όταν ανέλαβε την εξουσία, ότι έχασε χρόνο σε ημίμετρα, ότι συνομολόγησε ένα πρόγραμμα με τεράστια προβλήματα, ότι αρνήθηκε να προχωρήσει σε άμεσες δραστικές αλλαγές στο Δημόσιο ενώ περνούσε με μεγαλύτερη ευκολία μέτρα οριζόντιων περικοπών, ότι επέμενε πως δεν πρέπει να γίνουν αποκρατικοποιήσεις, ότι ήθελε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα… Ολα αυτά όμως δεν αναιρούν τον ρόλο του στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Γ. Παπανδρέου πλήρωσε τα δικά του λάθη, αλλά σήκωσε και το βάρος των προβλημάτων της Μεταπολίτευσης, για τα οποία έχει τεράστια ευθύνη και το κόμμα του και ο πατέρας του. Η Ιστορία θα ήταν πολύ πιο σκληρή απέναντί του αν άφηνε τη χώρα να οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία.