Από τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη, όπου κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας 1ου Γυναικείου Ρόλου στο 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, βρέθηκε στο Σίδνεϋ, όπου και διαμένει ως τώρα, έχοντας δουλέψει στο Sydney Theatre Company, υπό την Καλλιτεχνική Διεύθυνση της Κέιτ Μπλάνσετ. Σήμερα, αυτοσυστήνεται μέσα από ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.
Αυστραλία: «Μένω στο Σίδνεϋ. Από τις 19 Φεβρουαρίου 2005. Μετανάστευσα μετά τις “Νύφες” και το σήριαλ του Mega “Έτσι ξαφνικά”. Γνώρισα τον άντρα μου. Προτάσεις για δουλειές δεν ερχόντουσαν. Ήθελα να φύγω. Να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Κάτι διαφορετικό. Ήθελα να δουλέψω. Βαρέθηκα να περιμένω να μου έρθουν τα καλύτερα. Δουλεύω, γράφω. Δύσκολα. Ναι. Ευτυχισμένη. Ναι. Βρήκα ατζέντη -είμαι στο γραφείο Mollison Keightley Management από το 2005. Δούλεψα στο θέατρο, στην τηλεόραση, γύρισα 3 ταινίες στην Αυστραλία. Τέσσερις μαζί με το “Ψυχή βαθιά”. Δίδαξα ιστορία θεάτρου και υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου στο Σίδνεϋ. Δούλεψα στο ραδιόφωνο. Οκτώμιση μηνών έγκυος γύριζα ταινία. Γεννήθηκε ο Λήο. Τριών μηνών ήταν ο Λήο, όταν γύριζα ταινία στην έρημο στο Brocken Hill. Στη συνέχεια, τηλεόραση, τηλεόραση, θεατρική περιοδεία 7 μηνών, μία τηλεοπτική σειρά, που θα βγει σύντομα, αρχές Μαΐου, στο ΑΒC1. Γράφω για το θέατρο. Το πρώτο μου έργο επιλέχτηκε για το Εθνικό Φεστιβάλ Θεάτρου. Ιδρυσα τη δική μου εταιρία παραγωγής και το ανέβασα στο Associate Writer Griffin theatre. Σπούδασα δραματουργία. Κάνω αξιολόγηση θεατρικών έργων για τα Βραβεία Νέων Θεατρικών Κειμένων Patrick White Awards για το STC (Sydney Theatre Company). Και ναι, ξέρω την Κέιτ Μπλάνσετ. Με έχει δει στο θέατρο και την έχω δει και εγώ. Όπως και τον Τζέφρι Ρας. Ακόμα δεν έχω μιλήσει στον Χιούγκο Ουίβινγκ. Που θα πάει, θα δουλέψουμε μαζί κάποια στιγμή. Καλοί άνθρωποι».
Βαλίτσα: «Κυριολεκτικά ήρθα με μια βαλίτσα. Μια μεγάλη κόκκινη βαλίτσα. Ο πατέρας μου κάτι τέτοιες βαλίτσες τις ονομάζει “το όνειρο του κατακτητή” -είναι τεράστιες και χωράνε ακόμα και τη μάνα μου. Σε περίπτωση που θα ήθελα να την πάρω μαζί μου -είναι μικροκαμωμένη η μαμά μου, χωράει. Πήρα ρούχα, παπούτσια, τσάντες, καπέλα, γάντια, αξεσουάρ. Σε υπερθετικό βαθμό, όλα τα προαναφερόμενα. Και όλα, φυσικά, άσχετα και άχρηστα, τελικά. Πρακτικά, χρειαζόμουν το laptop με το τρέιλερ των “Νυφών”. Αυτό, μάλιστα. Έπεισε».
Γεννήθηκα: «23 Οκτωβρίου 1971 στο Λένινγκραντ της Σοβιετικής Ενωσης. Μην την μπερδεύουμε την ΕΣΣΔ με τη Ρωσία. Παρόλες τις ομοιότητες, η Σοβιετική Ενωση δεν ήταν, ούτε είναι Ρωσία. Ήταν άλλο τσίρκο τότε, άλλο τώρα. Δεν θυμάμαι τη γέννηση. Η μαμά σπούδαζε. Ο μπαμπάς δούλευε. Με στείλανε στη γιαγιά Ελισάβετ και τον παππού Ανέστη στο Καζακστάν, όπου παραμείνανε μετά την εξορία του 1949. Άντε τώρα να τα εξηγώ και να τα διηγούμαι… Να γράψω βιβλίο καλύτερα. Τα απομνημονεύματα μιας πολυταξιδεμένης. Και να το κάνει ταινία ο Παντελής (σ.σ. Βούλγαρης). Είμαι “ζωντανός” τύπος. Αν δεν με βλέπουν οι αναγνώστες να κουνάω τα χέρια μου και να χαμογελάω, μπορεί να νομίζουν ότι τους βρίζω. Οι ημών πρόγονοι και απόγονοι μιλούν/μιλούσαν Ελληνικά, Ποντιακά, Αρβανίτικα, Μακεδονικά, Αγγλικά, Τούρκικα, Ρωσικά, Γεωργιανά, Πολωνέζικα, Σουηδικά και μάλλον και άλλα πολλά».
Γελάω: «Πια, μόνο με αυτά που πετάει ο γιος μου. Ενώ ζωγραφίζουμε:
Λήο: “Α, τι ωραίο σκυλάκι, μαμά”. (στα αγγλικά)
Εγώ: “Γατάκι είναι”. (στα ρωσικά)
Λήο: “Ωωωω, εύχεσαι να ζωγράφιζες καλύτερα;”. (αγγλικά πάντα)».
Γραμματική – Ορθογραφία: «Εκεί που χάνω! Σε οποιαδήποτε γλώσσα».
Δώρο: «Μου αρέσουν πολύ τα δώρα. Και να κάνω και να λαμβάνω. Με μια μικρή διευκρίνιση. Αν δεν μου αρέσουν, πάνε για ανακύκλωση. Δεν ανέχομαι τη σαβούρα. Δεν έχω τον χώρο».
Δήθεν: «Γελάω. Τι να πω. Ολοι μας είμαστε! Κάποτε, κάπως, για κάποιον. Ανθρώπινο είναι. Όλοι μας νομίζουμε πολλά για τον εαυτό μας. Πιο πολλά από αυτά που πραγματικά είμαστε. Η έπαρση, όμως, με αηδιάζει. Αυτό το “Θα σου πω εγώ!”. Κοιτάω στα μάτια. Και χαμογελάω. Και με μικρά πηδηματάκια. Όσο πιο μακριά.».
Ελλάδα: «Η γάτα, που μιαν φοράν κι έναν καιρόν… Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποί μου. Οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου. Η μαμά. Ο μπαμπάς. Ο Ανέστης. Η μυρωδιά. Ο βασιλικός, που θα γίνω στο παραθύρι σου. Η γλώσσα. Το αγαπημένο μου Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η Ιωάννα, ο Παντελής, ο Βιζυηνός, ο Μάτεσης και ο Ταχτσής. Το αγαπημένο του Πίτερ Μουσείο Μπενάκη και το καφέ-εστιατόριο στην ταράτσα του. Τα παγωτίνια. Οι φλωρεντίνες. Η μυρωδιά του καφέ. Ο ήλιος. Τα κυπαρίσσια. Η Καστοριά. Η θεία Τσίλκα και ο θείος μου Μανιός. Η νανού. (Αχ, ναι, αυτή είναι στο Ντουμπάι για δουλειά. Η νανού, όταν, τέλος πάντων, γυρίσει με το καλό). Η Μαρίνα. Η Σβέτα. Η Πεπίτσα. Ο Αντονυ και η πριγκηπέσσα, η Ιρισκα, ο θείος Πασκουάλε, ο Κόκα, η Λήδα, ο Θόδωρος, η Ολια, η Αλεξάνδρα. Όλοι οι Χαραλαμπιδαίοι και οι Ιωάννου. Τα κομματάκια της Ελλάδας μέσα μου, στον Πίτερ και τον Λήο. “Κι αν είσαι κι αν δεν είσαι του δήμαρχου η κόρη, εγώ θα σε επάρω κι ας πάω φυλακή” –όπως μου τραγουδούσε ο παππούς μου».
Επαγγελματισμός: «Να κάνεις περιοδεία για εφτά μήνες, με τους ίδιους ανθρώπους, κάνοντας τον ίδιο ρόλο. Με τη ζωή σου, τους πονοκεφάλους, τις μπέιμπι σίτερ, τα ξενοδοχεία, τα όνειρα και τους εφιάλτες. Επαγγελματισμός είναι να απαντάς στα μέιλ και τα τηλεφωνήματα. Με ειλικρίνεια. Τώρα, παρά μετά. Με σεβασμό και αυτοσεβασμό. Χωρίς φόβο».
Ζορίζομαι: «Να βλέπω και να ακούω τα νέα από την Ελλάδα. Ειδικά, τις ειδήσεις. Είναι σαν εφιάλτης. Θέλω να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, μα φωνή δεν βγαίνει».
Ήρωες: «Δεν πιστεύω σε ήρωες. Αλλάζουν με το καθεστώς».
Ηδονή: «”Η ηδονή της συγγραφής”. Δεν το είπα εγώ. Το επαναλαμβάνω. Ευφυέστατο».
Ηθοποιός: «Υπάρχουν στιγμές, ματιές, λέξεις, φράσεις, βλέμματα και φτερουγίσματα. Αξέχαστες. Κάπου, κάπως, κάποτε».
Θέατρο: «Μολιέρος».
Θυμώνω: «Με τον εγωισμό και την αχαριστία».
Καθρέφτης: «Χαμογέλα! Φτου σου, μάτια μου! Και με αυτή τη μάπα, καλημέρα σου! Καφέ τώρα!».
Κρίση: «Γριά γυναίκα με μπαστούνι… Κρίση τίνος; Κρίση ταυτότητας; Κρίση ευγένειας, μυαλού, θηλυκότητας, ανδρισμού, συνείδησης, κρίση παραγωγικότητας, σοσιαλισμού… καταναλωτισμού;».
Λέξη: «Δεν είναι λέξη. Η μάλλον είναι. Όνομα. Λεωνίδας. Και όλα τα συναφή».
Μοίρα: «Ωραίο όνομα για κοριτσάκι».
Μητρότητα: «Υπομονή. Πολλή. Λίγος ύπνος και πολλή έμπνευση. Σήμερα, λόγου χάριν, είμαστε γατάκια (χθες ήμασταν λαγουδάκια και πάει λέγοντας) και εγώ έχω να παραδώσω το πρώτο “χέρι” του νέου θεατρικού μέχρι τις 5.00. Προτεραιότητες».
Μαγειρεύω: «Σπάνια. Πιο πολύ ό,τι αρέσει στους άντρες μου και αυτά που παίρνουν πολύ ώρα. Γεμιστά, τουρλού, σούπες. Η κουζίνα ανήκει στον Πήτερ».
Νεοέλληνες: «Τους καλούς η τους κακούς;».
Ξυπνητήρι: «Ο γιος μου. Δεν είμαι πρωινός άνθρωπος. Και η μυρωδιά του καφέ».
Όνειρα: «Οτι η γιαγιά μου η Ελισάβετ ζει. Οτι δεν πέθανε. Ήθελε απλώς να φύγει για να βρει τον εαυτό της και να, τώρα επέστρεψε. Χαρά απέραντη. Κάποιες μνήμες από την παιδική μου ηλικία τις θυμάμαι είτε σαν εφιάλτες, είτε σαν όνειρα».
Παιδική ηλικία: «Ποιήτρια και ακροβάτισσα ήθελα να γίνω. Σε τσίρκο, τέλος πάντων, έπρεπε να με δώσουν. Δεν είχα την ευελιξία, βρε παιδί μου, πως το λένε. Κρίμα. Χάθηκε μια καριέρα. Ενα ταλέντο. Και τις ωδές σταμάτησα να γράφω. Δύσκολα. Είμαι πρακτικός άνθρωπος. Μου λείπει ο Ελύτης. Είμαι Καβάφης στην ψυχή».
Ρυτίδες: «Μου αρέσουν στους άλλους. Με τρομάζουν σε μένα. Αυτή είναι η αλήθεια. Θέλω να πιστεύω πως είμαι καλά με τον εαυτό μου. Μέσα και έξω. Πως τις αγαπάω και τις αποδέχομαι. Ελάτε ρυτίδες να παίξουμε την Λαίδη Μακμπέθ επιτέλους!».
Ριζικές αλλαγές: «Πάντα!».
Σιωπώ: «Από τότε που παντρεύτηκα, δαγκώνω πιο πολύ τη γλώσσα μου και σουτ. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή και βουρ! Εδώ και εννέα χρόνια στην Αυστραλία, σιωπώ και παρατηρώ, διαβάζω, ακούω, πλέκω, αφουγκράζομαι. Βοηθάει να ξαναβρείς το κέντρο σου».
Σχέδια: «Δεν κάνω. Μόλις επέστρεψα από θεατρική περιοδεία εφτά μηνών. Καταπληκτική αλλά και εξολοθρευτική. Θέλω να τελειώσω τα σενάρια και τα θεατρικά, που ξεκίνησα να γράφω. Να κάνω ταινία ή τηλεόραση. Αν είναι να ‘ρθει, θα ’ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. Αχ, ναι… Να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου. Επιτέλους!».
Τέχνη: «Κυκλαδική».
Τοίχος: «Θα έγραφα: “Οχι βανδαλισμούς!”. Αν είναι δικός μου ο τοίχος, θα φώναζα κάνα δυο-τρεις φίλους και τα παιδάκια τους και κάτι θα βρίσκαμε να τον κάνουμε».
Υπομονή: «Θεωρητικά: ο ουρανός θα γίνει πιο… Πρακτικά: βαθιές εισπνοές».
Φόβοι: «Ο μοναδικός φόβος και ο μόνιμος είναι ότι θα πάθει κάτι ο Λήο. Οτι να, τώρα, θα με πάρουν τηλέφωνο, να, τώρα… τώρα. Ότι, να, τώρα, θα θέλει να αγοράσει μηχανάκι, να καπνίζει, να κάνει τατουάζ, να παντρευτεί, να κάνει παιδί. Διασκεδάζω με το που μπορεί να πάει το μυαλό μου».
Χρήματα: «Είναι για να αγοράζεις δώρα και εισιτήρια».
Χόμπυ: «Πλέξιμο, γράψιμο, ράψιμο, όλα όσα τελειώνουν σε –μο».
Ψάχνω: «Τον εαυτό μου».
Ωρα για…: «… χορό».
* Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου παίζει στο τηλεοπτικό πολιτικό θρίλερ του ABC1 (Australian Broadcast Corporation) «The Code», το οποίο ξεκινά στις αρχές Μαΐου.
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας εφτά αγαπημένα τραγούδια της Βικτώριας Χαραλαμπίδου:
– «Where Do You Go To (My Lovely)?», Peter Sarstedt
http://www.youtube.com/watch?v=HqC-677R-xU
– «Μήπως φταίω εγώ», Ermou 32
http://www.youtube.com/watch?v=4erJP-vwPbk
– «I’m waiting for the man», The Velvet Underground & Nico
http://www.youtube.com/watch?v=hugY9CwhfzE
– «Που πας χωρίς αγάπη», Δούκισσα
http://www.youtube.com/watch?v=-zQKZKAaxgE
– «Happy», Pharell Williams
http://www.youtube.com/watch?v=y6Sxv-sUYtM
– «The Love Me Or Die», C. W. Stoneking
http://www.youtube.com/watch?v=JlmsK59ncHs
– «Cool Frenesie», Les Rita Mitsouko
http://www.youtube.com/watch?v=pAfPxmqjVaI