Στην περίπτωση του Αλβανού βαρυποινίτη Ιλία Καρέλι ανατριχιαστικός δεν είναι μόνο ο τρόπος εξόντωσής του, αλλά και ο μηχανισμός που μπήκε σε λειτουργία αμέσως μετά τον φόνο. Βήμα πρώτο, η προσπάθεια συγκάλυψης. Κανείς· ούτε οι, εκ των υστέρων ενεχόμενοι, σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Νιγρίτας γνώριζαν· ούτε οι συνάδελφοί τους στις φυλακές Μαλανδρίνου είδαν· ούτε οι αστυνομικοί υπάλληλοι άκουσαν. Εξέδωσαν μάλιστα και ανακοίνωση που δήλωνε κατηγορηματικά ότι «οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν έχουν καμία συμμετοχή στον θάνατο του Αλβανού κρατουμένου Ιλία Καρέλι, ο οποίος την 25η Μαρτίου αφαίρεσε αναίτια τη ζωή του αείμνηστου σωφρονιστικού υπαλλήλου Γιώργου Τσιρώνη». Συνέχιζε με τη διαβεβαίωση ότι «η ηθική μας και η λογική μας ως εργαζομένων μάς επιβάλλουν να κινούμεθα μακριά και να καταγγέλλουμε οποιαδήποτε μορφή αυτοδικίας ή αντεκδίκησης» (!). Και κατέληγε με την καθησυχαστική αποστροφή: «οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είναι προσηλωμένοι στην πανανθρώπινη αξία της ζωής που αποτελεί βασικό οδηγό του αγώνα μας (…)».
Βήμα δεύτερο, η μετακύλιση των ευθυνών. Οταν η ιατροδικαστική έρευνα αποκάλυψε φρικώδεις λεπτομέρειες για τις συνθήκες θανάτου, άρχισε να εκτυλίσσεται το γνωστό πινγκ πονγκ: οι μεν στους δε και τούμπαλιν.
Βήμα τρίτο, η σιωπή. Κινήθηκαν οι εισαγγελείς, ασκήθηκαν ποινικές διώξεις για βασανισμό με αποτέλεσμα τον θάνατο, αρμόδιοι του υπουργείου Δικαιοσύνης εξέδωσαν ανακοίνωση για «αποτρόπαιες πράξεις κρατικών υπαλλήλων που προσβάλλουν την έννοια του κράτους δικαίου και την οφειλόμενη προστασία της ανθρώπινης ζωής», αλλά το γεγονός βρίσκει την κοινωνία μουδιασμένη (είναι και Αλβανός το θύμα – δολοφόνος ), τις αντιδράσεις των κομμάτων, κυρίως της Αριστεράς, από την οποία και θα περίμενε κανείς αυξημένη ευαισθησία, υποτονικές. Αν τον φόνο είχε διαπράξει ένστολος εκπρόσωπος του κράτους και όχι μια συντεχνία εργαζομένων, με συνδικαλιστικό εκπρόσωπο να διαμαρτύρεται στις κάμερες για τον ανεπαρκή αριθμό σωφρονιστικών υπαλλήλων στις φυλακές, μπορεί να υπήρχαν και κινητοποιήσεις και να ήταν και πολύ ζωηρές…
Επιπλέον ακούγονται διάφορα «δεδομένα», όπως ότι ο άγραφος νόμος των φυλακών λέει πως «αν σκοτώσεις σωφρονιστικό υπάλληλο θα έχεις την ίδια τύχη» ή πως ο φόνος ήταν μια πράξη «ακραίας βλακείας» ή αναφορές στην καταγωγή του βαρυποινίτη.
Εκεί που πάει να ξαναστηθεί, με αγωνιώδη προσπάθεια, το όνειρο της νέας Ευρώπης, αρκεί ένας αποτρόπαιος φόνος, (του δεσμοφύλακα Γ. Τσιρώνη) για να γίνουν σκόνη μέσα σε λίγες ώρες αιώνες δημοκρατίας, διαφωτισμού, κανόνων δικαίου, έννομης τάξης, θεσμών που επιβάλλουν νόμιμες διαδικασίες ακόμη και για τον πιο στυγερό δολοφόνο. «Τα βασανιστήρια είναι χειρότερα από τον φόνο» υποστηρίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Τσβετάν Τοντορόφ. «Είναι ο πιο βέβαιος δείκτης βαρβαρότητας, αυτού του ακραίου πόλου στην ανθρώπινη συμπεριφορά που μας κάνει να εξευτελίζουμε την ανθρωπιά του άλλου». Αν κρατικοί υπάλληλοι γίνονται βασανιστές πώς να πιστέψει κανείς στην τάξη που ισχυρίζεται ότι θέλει να εγκαθιδρύσει ή να εγγυηθεί η επίσημη εξουσία; Ποιοι είναι οι δήμιοι και ποιοι τα θύματα σε αυτήν την κούρσα απανθρωπισμού, την οποία παρακολουθούμε αποστρέφοντας το βλέμμα ή, ακόμη χειρότερα, με ανοχή; Οι Δημοκρατίες δεν καταλύονται μόνο με βίαιες ανατροπές αλλά και με την ανοσία.