Πολλά έχουν ειπωθεί -και δικαίως- για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία έχουν απλωθεί σε κάθε πόλη, με καθαρά και εδώ πελατειακά κριτήρια στη βάση ενίσχυσης της τοπικής οικονομίας και κατ’ αποτέλεσμα αποδυνάμωσης του οικογενειακού εισοδήματος. Η κατάσταση εξακολουθεί να είναι αποκαρδιωτική και δεν μπορεί το ακαδημαϊκό περιβάλλον να απεμπλακεί εύκολα πλέον από τη συναλλαγή καθηγητών και κομματικών νεολαιών, παρά τις συνεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων. Η ιδιόμορφη και ανήκουστη αυτή συναλλαγή, ακόμη και στην κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την έρευνα, τη συγγραφή και διανομή των συγγραμμάτων, η κατασπατάληση εκατομμυρίων ευρώ, σε βάρος τελικά της γνώσης και της παραγωγής επιστημόνων με ήθος, οδήγησε στην παρακμή και την έλλειψη κάθε σεβασμού μεταξύ των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οι ευτελείς συναλλαγές κομματικών νεολαιών και διδασκόντων ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα και στις εκλογές των πρυτανικών αρχών. Με τις ευλογίες και εντολή των κομματικών σχηματισμών.
Το κατεστημένο ήταν ισχυρότατο, δέσποζε και κυριαρχούσε σ’ όλα τα επίπεδα. Ολα ήταν ελεγχόμενα και υπήρχε ο όρκος της σιωπής σε κάθε ατόπημα και ατιμία. Προσπάθειες από πανεπιστημιακούς, όπως στο Πάντειο, να καταγγείλουν φαινόμενα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, είχαν προσωρινό αποτέλεσμα, αφού πρώτα απειλήθηκε η ζωή τους.
Τα κόμματα ως συνήθως σφύριζαν αδιάφορα. Προτιμούσαν να μην ενοχλούν μήπως και δυσαρεστηθούν οι νεολαίοι τους, οι οποίοι με συνεργάτες καθηγητές διοικούσαν τις σχολές. Οι τελευταίες νομοθετικές τομές της Διαμαντοπούλου, αμέσως μετά την κυβερνητική αλλαγή, καταργήθηκαν από τους ίδιους βουλευτές που τις είχαν υπερψηφίσει πριν από λίγους μήνες…
Πρωτίστως, το διαμορφωθέν πανεπιστημιακό κατεστημένο το ενδιέφερε περισσότερο το πώς να κατοχυρώνει τα κεκτημένα και πώς να μην αποκαλυφθούν οι διάφορες ανομίες. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Πολλοί άλλωστε από τους φοιτητοπατέρες των ισχυρών νεολαιών, αφού απέκτησαν το πτυχίο τους και τους μεταπτυχιακούς τους, ενδεχομένως, τίτλους, στελέχωσαν Βουλή και κρατικούς οργανισμούς. Ηταν η ανταμοιβή τους για την προσφορά τους, τη συνεργασία τους εντός και εκτός πανεπιστημίου. Ετσι μοιάζει λίγο υποκριτικό, ακόμη και τώρα, να απορούν πανεπιστημιακοί πώς «έχει χαθεί το μέτρο» και να εξίστανται γι’ αυτήν την αλλοπρόσαλλη, έκνομη δραστηριότητα φοιτητών, που απειλούν καθηγητές, διακόπτουν συνεδριάσεις, καταστρέφουν δημόσια περιουσία… Είναι απλώς η κατάληξη αυτού που γνωρίζαμε τόσα χρόνια και οδήγησε στην κατακρήμνιση του πνεύματος. Στην έλλειψη βούλησης να εφαρμοσθούν οι συνεχώς -αναλόγως του υπουργού- μεταβαλλόμενοι νόμοι, με κριτήριο τη μη εφαρμογή τους. Είναι οι ίδιοι που ουσιαστικά συνεργάσθηκαν με τις νεολαίες και απεργάσθηκαν την ακύρωση κάθε προσπάθειας, κάθε νομοθετικού μέτρου, που έθιγε τη συνέχεια αυτού του διευρυμένου κατεστημένου.
Προφανώς πολλοί απ’ αυτούς τους καθηγητές δεν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις θέσεις-κλειδιά που ιεραρχικά κατέχουν.
Οι εξαιρέσεις, φωτεινές. Επιβεβαιώνουν τον κανόνα… Οποία λοιπόν υποκρισία, γνώριμη πλέον και στον χώρο αυτόν, όπου αρκούνται να παίξουν τον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου. Χωρίς ουδείς να ελέγχει ουδένα. Ετσι ο καθένας μπορεί να αυθαιρετεί, να εκμεταλλεύεται την όλη αδιαφορία και να εκτονώνεται στους φοιτητές, στα υποτιθέμενα παιδιά του. Αυτά τα παιδιά, απλώς, έτυχε να μην ανήκουν στην κυρίαρχη φοιτητική παράταξη και ο καθηγητής εξαντλεί όλη τη σκληρότητα, την αυστηρότητά του πάνω σ’ αυτά. Ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ουδείς αρμόδιος ασχολείται, έστω και αν ο καθηγητής οργιάζει, απειλεί και παρανομεί. Καταστρέφοντας σταδιοδρομίες και κυρίως ψυχές.
Ολοι γνωρίζουν τις σχετικές περιπτώσεις ντροπής, κατά τις οποίες εκατοντάδες φοιτητές εξαρτώνται από τις διαθέσεις και ορέξεις ολίγων ανεξέλεγκτων καθηγητών. Τι να πρωτοκάνει η Δικαιοσύνη, όταν και στις περιπτώσεις αυτές η ανομία καλύπτεται… Αδικημένοι τελικά, εν μέσω διασταυρούμενων πυρών, είναι οι φοιτητές που «ατυχώς» δεν θέλησαν να συμμετάσχουν σε ποικίλα κομματικά παιχνίδια και που, εξαιτίας της ανοχής των Αρχών στις υπερβολές στην άσκηση καθηγητικής εξουσίας, δυσχεραίνονται να παρακολουθήσουν τα μαθήματα και να λάβουν το πτυχίο τους εγκαίρως. Για τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση όλοι φταίμε, αλλά κυρίως όσοι θέλησαν να παίξουν παιχνίδια εξουσίας, απληστίας, και δεν μπόρεσαν έτσι να διδάξουν -ήθος κυρίως- στα παιδιά. Οι πραγματικοί δάσκαλοι, αυτοί που εξακολουθούν αγωνιωδώς να αγωνίζονται για να καταφέρουν τα αυτονόητα, είναι και αυτοί ήρωες. Οι μεγαλύτεροι!
*Ο κ. Δ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.