Τελ Αβίβ, με ματιά ελληνική

7' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

…μαζί και τέσσερις Ισραηλινοί φίλοι εξερευνούν μία από τις πιο συναρπαστικές πόλεις της Μεσογείου και καταγράφουν τις διευθύνσεις που αξίζει να επισκεφτούμε.

Βάλε στο σέικερ το νεύρο, την έμπνευση και το στυλ συμπεριφοράς των κατοίκων της Νέας Υόρκης, μιας πρωτεύουσας της πρωτοπορίας, που δεν είναι όμως επίσημα πρωτεύουσα. Πρόσθεσε μια δόση από Aμστερνταμ σε αρώματα, ελευθεριότητα, νεολαία και διάθεση για πάρτι. Τα επόμενα συστατικά είναι αρκετό χάος και μεσογειακή ατμόσφαιρα από Αθήνα και μια γενναία δόση οριεντάλ γεύσης και πολυπολιτισμικότητας από Κωνσταντινούπολη. Με όλα αυτά, με 160 ευρώ αεροπορικά και με καλοκαίρι 10 μήνες το χρόνο, δεν το χάνεις με τίποτα. Aσε που εδώ το να είσαι από την Ελλάδα είναι ακόμα πολύ καλό για τους ντόπιους. Θα σου μιλήσουν αμέσως για τον Καζαντζίδη, τη Γλυκερία και τα νησιά των Κυκλάδων που θέλουν να επισκεφτούν.

Το Τελ Αβίβ είναι μια νεαρή πόλη, λίγο πάνω από 100 ετών, και γι' αυτό ακόμα μεγαλώνει κι αναπτύσσεται. Κάθε μέρα ανακαινίζεται και από κάτι, οι ξεναγοί πρέπει να ενημερώνονται διαρκώς για νέα κτίρια, πλατείες, μουσεία και γειτονιές, που ανάβουν ξαφνικά τα φώτα τους σε διάφορες γωνιές της πόλης, με ρυθμούς «Αθήνα 2004». Η δική μου ξεναγός, η καταπληκτική Καρμέλα, σταματάει μπροστά σε ένα από τα περίπου 4.000 κτίρια Μπάουχαους, κοντά στο εμπορικό τρίγωνο, και παραδέχεται προβληματισμένη: «Να, αυτό εδώ μου έχει ξεφύγει. Πρέπει να το έχουν τελειώσει πριν από λίγες ημέρες». Κάποιος μοδάτος 20χρονος από το απέναντι πεζοδρόμιο φωτογραφίζει με μανία το φρεσκοβαμμένο κτίριο, για να το κάνει τοπικό facebook icon και να μαζέψει εκατοντάδες «like» από τους περήφανους Τελαβιβίμ, που πανηγυρίζουν δεόντως κάθε «new best thing» που εμφανίζεται στην πόλη τους.

Και όπως η Νέα Υόρκη δεν είναι Αμερική και η Κωνσταντινούπολη δεν είναι Τουρκία, έτσι και ο Λόφος της Aνοιξης (αυτό σημαίνει «Τελ Αβίβ») δεν είναι Ισραήλ. «Είναι μια ''γυάλινη φούσκα'', που ζει διαφορετικά από την υπόλοιπη χώρα», όπως λένε οι κάτοικοί του. Απέχει έτη φωτός από την Ιερουσαλήμ της κατάνυξης, τον τραχύ βορρά της Γαλιλαίας και τη βιβλική έρημο του νότου. Εδώ μπορείς να φιληθείς με το ταίρι σου στη μέση του δρόμου και κανείς δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει, ακόμα και αν ανήκετε στο ίδιο φύλο. Ναι, αν δεν μάθατε τα νέα, η πόλη πέρυσι ανακηρύχθηκε «gay πρωτεύουσα του κόσμου», βάζοντας κάτω τη Νέα Υόρκη.

Δυο «αδέλφια» διαφορετικά

Eνα από τα καλύτερα πράγματα στο Τελ Αβίβ είναι το λεωφορείο που σε πάει στην Ιερουσαλήμ, όπως λένε οι ντόπιοι. Οι δύο πόλεις απέχουν μόλις 45 λεπτά χρονικά και έτη φωτός ψυχολογικά. Στην Ιερουσαλήμ οι κρατούντες θρησκευόμενοι πιστεύουν ότι τα δεινά του Ισραήλ οφείλονται στο θυμό του Θεού για την αμαρτωλή ζωή των κατοίκων του Τελ Αβίβ. Και οι τελευταίοι, με θράσος τούς απαντούν ότι για τα δεινά φταίνε τα φανατισμένα κεφάλια, που ξέρουν μόνο να φοβούνται και να μισούν. Οι δύο αυτές πόλεις θυμίζουν αδέλφια που δεν μοιάζουν σε τίποτα μεταξύ τους και δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Εσύ όμως, ως επισκέπτης και ουδέτερος, δεν γίνεται να μην πας και στα δύο, σε όποιον Θεό κι αν πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Το εξόφθαλμο κοντράστ θα σου εξηγήσει πολλά και κοιτάζοντας το ένα θα κατανοείς πιο βαθιά τι σημαίνει το άλλο.

Δεν γίνεται να μη νιώσεις στην ατμόσφαιρα ότι οι κάτοικοι αυτής της πόλης χαίρονται κάθε μέρα το ότι ζουν πλέον στο δικό τους κράτος, μετά από χιλιάδες χρόνια στην ξενιτιά και στους διωγμούς. Αν σκεφτείς ότι η Ιερουσαλήμ είναι αρχαία και πολυπολιτισμική, καταλαβαίνεις ότι το Τελ Αβίβ είναι η μοναδική μητρόπολη που χτίστηκε ποτέ στην ιστορία από τους Εβραίους. Και φυσικά, εδώ δεν υπάρχουν διακρίσεις και ρατσισμός, γιατί όλοι είναι ίδιοι. Ο φίλος μου ο Τζέικ, που έκανε αλιγιά (επαναπατρισμό) από το Κλίβελαντ του Οχάιο, μου είχε περιγράψει παλιά πόσο περίεργο και πρωτόγνωρο ήταν το συναίσθημα του να μην είσαι «διαφορετικός», όπως στην πόλη όπου γεννήθηκε, αλλά ίδιος με όλους γύρω σου. Και η Λιμόρ, που πρόσφατα άφησε το κιμπούτς Γιοτβάτα στο Νότο και μετακόμισε στο κέντρο της πόλης, πάνω στη λεωφόρο Ρόθτσαϊλντ, στον πρώτο όροφο του μπαρ Poly με την αυλή και τα κοκτέιλ, παρατηρεί γελώντας ότι «σίγουρα οι σκληροπυρηνικοί παππούδες που πολέμησαν το '48 για την ανεξαρτησία και κατοίκησαν στις αρχές το Τελ Αβίβ δεν θα είναι καθόλου χαρούμενοι που το ''παιδί τους'' έχει ξοκείλει και διάγει έκλυτο βίο…».

Βγες νωρίς ένα πρωί για τζόκινγκ ή ποδήλατο στη Ρόθτσαϊλντ, είναι το μόνο μπουλβάρ της πόλης, με αρχιτεκτονική δεξιά κι αριστερά και το Σέντραλ Παρκ σε σχήμα φαρδιάς νησίδας στη μέση, με γρασίδι, παγκάκια, πλανόδιους μουσικούς, καντίνες και ποδηλατόδρομο. Oλες οι αστικές φυλές ιδρώνουν τις φανέλες τους εκεί, πριν ανέβει καλά ο ήλιος, και βολτάρουν πάνω-κάτω ανταλλάσσοντας πλάγια βλέμματα, όταν αρχίσει να σκοτεινιάζει. Κάθισε σε ένα παγκάκι και πιάσε κουβέντα με έναν άγνωστο που βρίσκεται δίπλα σου, θα χαρεί πολύ όταν μάθει ότι είσαι «Γιεβανί» (Eλληνας), θα σου δώσει πληροφορίες για το πού θα φας το καλύτερο σαβάρμα (η λαχταριστή μεσανατολίτικη εκδοχή του σουβλακιού, με αραβική πίτα, αρνίσιο γύρο, λαχανικά σε πίκλες και χούμους). Θα το φας στη γωνία της Allenby με τη Nag'ara, ή στη Γιάφο, την «Πλάκα» -παλιά πόλη του Τελ Αβίβ-, σε 2 – 3 αντίστοιχα εστιατόρια στην Yeffet Str.

Τσέκαρε τον 24ωρο φούρνο που βρίσκεται ακριβώς εκεί, Abu El Afiya and Sons με τ' όνομα, ο πιο διάσημος της χώρας. Χάζεψε τα αμέτρητα είδη αρτοποιημάτων και αγόρασε κρουασάν σοκολάτας βουτηγμένα στο μέλι για το πρωινό της επομένης ή ακόμα και για επιδόρπιο, τώρα που είναι ολόφρεσκα και αφράτα, μόλις βγήκαν. Δύο τετράγωνα πίσω, στην καρδιά της Γιάφο, βρες την υπαίθρια αγορά, γεμάτη χρώματα και έτοιμη να παζαρέψει μαζί σου τα πάντα. Ακόμα και αντίκες από το Ιράν, για τις οποίες ο αστικός μύθος λέει ότι «κανείς δεν ξέρει πώς ο γερο-ιδιοκτήτης του τις ''περνάει'' από τα σύνορα του Ισραήλ». Iσως τις φέρνουν οι Βεδουίνοι με καμήλες, όπως και άλλα «παράνομα αγαθά» από τον αραβικό κόσμο. Στα καφέ της περιοχής οι άνθρωποι χαζεύουν τον κόσμο που περνάει πάνω και γύρω από την οθόνη του, πίνοντας καπουτσίνο και καπνίζοντας αμερικανικά τσιγάρα.

Στα σοκάκια κοντά στο παλιό λιμάνι, αμέτρητες γκαλερί κρεμούν τους πίνακες στους τοίχους του δρόμου και το μουσείο της Ilana Goor έχει πετύχει να παντρέψει ονειρικά τη μοντέρνα τέχνη της γνωστής δημιουργού με αφρικανικό και μεσανατολιτικό φολκλόρ. Βγες μέχρι τη θάλασσα, σε ψηλό σημείο, και ατένισε το προφίλ της κορυφογραμμής του Τελ Αβίβ. Τότε ακριβώς θα διαπιστώσεις πως η μητρόπολη αυτή είναι χτισμένη κυριολεκτικά πάνω στην άμμο της Μεσογείου, κατά μήκος της παραλίας.

Περνώντας μέσα από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μανσιά (κληρονομιά από την οθωμανική κυριαρχία), που μόλις ανακαινίστηκε και προσφέρει καφέ, κοκτέιλ και φαγητό δίπλα στις παλιές ράγες, φτάνεις στη Νέβε Τσέντεκ, την πιο παλιά «νέα γειτονιά» της πόλης. Χτίστηκε δίπλα στη Γιάφο και ήταν το σύνορο ασφαλείας Αράβων και Εβραίων, ακόμα και χωροταξικά: Τα πρώτα σπίτια μοιάζουν με στρατώνες στη σειρά, σαν μια «πράσινη γραμμή» από οικογενειακές εστίες, με μικρά παράθυρα σαν πολεμίστρες. Σήμερα, η Νέβε Τσέντεκ είναι το σπίτι των καλύτερων καφέ και μπαρ της πόλης, των επώνυμων κατοίκων και του ακραία ακριβού ενοικίου. Γι' αυτό και όλοι θέλουν να μείνουν εκεί.

Στις γειτονιές των χίπστερ

Για πιο εναλλακτικά και οικονομικά, η Φλορεντίν, η Νόγκα και η Γκαν Χαχασμάλ είναι οι γειτονιές ακριβώς στα νότια της Νέβε Τσέντεκ, που τα τελευταία χρόνια βιώνουν τον ραγδαίο εποικισμό τους από χίπστερ, ντιζάινερ και φασιονίστας, που συχνάζουν ανέμελα σε καλλιτεχνικές κολεκτίβες, μικρά καφέ, λαϊβάδικα και υπόγεια κλαμπ. Ολοκληρώστε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης στην περιοχή γύρω από την οδό Σέινκιν (για ψώνια σε ρούχα – παπούτσια), την οδό Aλενμπι (για παράξενα μπαράκια, καταστήματα με vintage και πολλή ατμόσφαιρα νουάρ) και τον πολυσύχναστο πεζόδρομο Ναχαλάτ Μπινιαμίν (για υπαίθρια καφέ και εστιατόρια, που κάθε βράδυ γεμίζουν από κόσμο).

Το πρωί εκεί λειτουργεί η κεντρική αγορά λαχανικών και μπαχαρικών του Τελ Αβίβ, που αξίζει να την περπατήσεις και να την αναπνεύσεις. Στην άλλη άκρη της Aλενμπι σε περιμένει το Ha-Taim Metukim, με πολύ προσεγμένο πρωινό σε μπουφέ και λογικές τιμές, κάτω από τη σκιά του Shalom Tower. Αν βρεθείς στην περιοχή και είναι Σάββατο απόγευμα, μπορεί να συναντήσεις κι έναν άλλο υπαίθριο μπουφέ: Μια ομάδα πολιτών που συλλέγει λαχανικά και ψωμί από αυτά που θα κατέληγαν στα σκουπίδια και δημιουργεί δεκάδες διαφορετικές σαλάτες και σάντουιτς με λαχανικά, που προσφέρονται στους περαστικούς εντελώς δωρεάν.

Εκατό μέτρα πιο κάτω, στη γωνία της Rothchild με την Allenby, θα βρεις και σούσι από εκλεκτό μεσογειακό ψάρι, καθώς και τον πιο business κόσμο που κατεβαίνει για να τσιμπήσει κάτι κατά το μεσημεριανό του διάλειμμα, ακριβώς απέναντι από το περίφημο «Benedict», που σερβίρει βασιλικό πρωινό και το απόγευμα. Κι αν σου έλειψε μια γεύση από την πατρίδα, σε απόσταση 15 λεπτών με αυτοκίνητο, το άρτι αφιχθέν «Ambrosia» (2a HaBarzel Str.), που σερβίρει τον καλύτερο μουσακά της πόλης και μαγειρεύει όλο το μενού του με υλικά κατευθείαν από την Ελλάδα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο Τελ Αβίβ θα νιώσεις άνετα και οικεία – και θα προβληματιστείς για τα καθ' ημάς γνωρίζοντας ένα μοντέλο δυτικής, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μεσογειακής μητρόπολης. Η ζέστη, ο ήλιος και η θάλασσα, οι άνθρωποι που μας μοιάζουν τόσο πολύ στην όψη και στις καθημερινές συμπεριφορές (παντού αρχικά θα σε περνούν για ντόπιο), οι μουσικές και η διάθεση για καφέ, ποτό και γέλιο θα σε κάνουν να νιώσεις γρήγορα σαν στο σπίτι σου. Ή σαν να βρίσκεσαι σε μια πολύ οικεία αστική ατμόσφαιρα, που το μόνο που τη χωρίζει από τη δική σου πραγματικότητα είναι η διαφορετική, αλλά εξίσου αρχαία, γλώσσα στην οποία αυτή εκτυλίσσεται.

Για τη συνέχεια του άρθρου "Το δικό τους Τελ Αβίβ" πατήστε εδώ

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή