Οσο κι αν το επιτρέπει η ατμόσφαιρα των ημερών, ήταν δύσκολο σε μια μεγάλη αίθουσα, κι όχι εκκλησία όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, να παρακολουθήσεις με προσοχή μια συναυλία όπως αυτή της πολυβραβευμένης Ουρανίας Γκάσιου πριν από λίγες ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής. Μεγάλο μουσικό όργανο, άχαρο, δεν είσαι μυημένος θεατής, όμως η αμεσότητα της μουσικού, εκτός από το ταλέντο της, έφερε και κάποιους στο ρεσιτάλ οι οποίοι για πρώτη φορά άκουγαν εκκλησιαστικό όργανο. Είχε σημασία όμως ότι λίγες ημέρες πριν, η νεαρή σολίστ εξηγούσε μπροστά στις κάμερες πώς πετυχαίνει αυτόν τον συνδυασμό παιξίματος που απαιτεί χέρια και πόδια σε ετοιμότητα, μαζί και δεξιοτεχνία, πώς διοχετεύεται ο αέρας σε αυλούς κ.λπ.
Ολα αυτά με απλό τρόπο που πολλές φορές είναι ο πιο επιτυχημένος για να προσελκύσεις και το πιο διστακτικό κοινό. Και τα κατάφερε να φέρει στο Μέγαρο 900 άτομα σε τέτοια δύσκολη εποχή. Οπως και η συναυλία με τα κατά Ιωάννην Πάθη και την Καμεράτα, αλλά και η χθεσινοβραδινή εκδήλωση που συνδύαζε τους Υμνους της Ακολουθίας της Μεγάλης Εβδομάδας, με θρήνους της παράδοσης και τον «Επιτάφιο» του Μ. Θεοδωράκη. Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιδέα για τις προσεγγίσεις του ανθρώπινου πόνου: από το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» και το λαϊκό «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα» μέχρι το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Εχει σημασία να δει κανείς πώς ανταποκρίνεται μερίδα του κοινού τώρα που δεν ρέουν τα χρήματα στο Μέγαρο Μουσικής, ούτε όμως δίνεται άμεση λύση στα προβλήματά του. Ολα παίζουν ρόλο. Οι έξυπνες ιδέες στο πρόγραμμά του, αλλά και οι πρωτοβουλίες των εργαζομένων, ακόμη και των καλλιτεχνών που μείωσαν τις παλιές αποστάσεις.
Στις δύσκολες συναυλίες καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχουν και θεατές που θέλουν να βοηθήσουν ώστε το Μέγαρο να γυρίσει σελίδα και κυρίως να μπορέσει να κρατηθεί σ’ ένα πολιτιστικό τοπίο στο οποίο υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι μνηστήρες. Το να είσαι «ανοιχτός», ειδικά σε μια τέτοια περίοδο, είναι όφελος για όλους. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.