Η κοινωνία των πολιτών
Κύριε διευθυντά
Χωρίς να το καταλαβαίνουν, ούτε εκείνοι οι λίγοι (πολιτικοί) ούτε εμείς οι πολλοί (λαός), ανεπαισθήτως, κάτι αλλάζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σχηματίζεται αχνά η κοινωνία των πολιτών. Το σήμα που εκπέμπει αυτή η αλλαγή δεν είναι ακόμη πολιτικό, σίγουρα όμως είναι πολιτιστικό. Αυτός που μέχρι σήμερα είχε υποπέσει στη χλεύη και στον σαρκασμό, ο σκεπτόμενος άνθρωπος δηλαδή, ανασκιρτά.
Αναστοχασμός; Μια κίνηση προς το πνευματικό ή μήπως η αποκατάσταση μιας αδικίας; Ο αφυδατωμένος καταναλωτής να μεταβληθεί σε συνειδητό πολίτη! Ανάγκη φυσικά, οι καιροί της υπερβολής έχουν παρέλθει, το οικονομικό του καθενός λιγοστεύει, μια άλλη ματιά σ’ αυτά που έρχονται μάς οδηγεί σε σκέψεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον της χώρας μας, της Ευρώπης.
Από το εγώ στο εμείς; Δύσκολο ακόμη να μιλήσει κανείς για ένα τέτοιο ποιοτικό άλμα. Oμως, «πάρε την τύχη της γειτονιάς σου στα χέρια σου» λένε κάποιες ομάδες και ενεργοποιούνται. Μερικοί ψάχνουν τη μικρή ιστορία στο παρελθόν αυτής της παλίμψηστης πολιτείας. Προβάλλονται ταινίες και βίντεο, τα οποία αφορούν ανθρώπους που σκέπτονται διαφορετικά – όσοι δηλαδή υπερασπίζονται το αυτονόητο και αυτοί δεν είναι από τους κορυφαίους και επώνυμους, ανήκουν στους καθημερινούς όχι όμως λιγότερο αξιόλογους πολίτες. Οι αρχαιολογικοί χώροι ξεκλειδώνονται. Ακόμα και το πολύπαθο Εθνικό Αρχαιολογικό μας Μουσείο αποκτά αξιοσημείωτη επισκεψιμότητα. Κέντρα παιδείας και γενικής μόρφωσης στην Αθήνα, αλλά και την επαρχία, συγκεντρώνουν κόσμο που διψά να συνεχίσει στη μόρφωση και στη διά βίου εκπαίδευση. Oσοι τα δημιούργησαν δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να αφουγκραστούν τα αιτήματα και τις αγωνίες της κοινωνίας. Oσοι είπαν «υπάρχει διαφθορά, αλλά θέλω τούτο να σταματήσει». Oσοι έχουν πίστη στον άνθρωπο και στις προσπάθειές του να υπερασπισθεί τη δικαιοσύνη. Γιατί, είναι άδικο να μένουν στο περιθώριο δυνάμεις πνευματικές και ηθικές που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εξέλιξη της κοινωνίας. Eνα καινούργιο θάρρος, που στηρίζεται στην κριτική σκέψη και δεν θέλει απαραίτητα να καταδικάσει και να απαξιώσει, ψιθυρίζει πως πρέπει να αναλάβουμε και εμείς την ευθύνη. Να γίνουμε μέρος της ευθύνης. Με το απελπισμένο «τίποτα δεν αλλάζει» κονταροχτυπιέται το πρόσωπο μιας άλλης ευκαιρίας ο εθελοντισμός, ο αλληλοσεβασμός. Τα τείχη της αδιαφορίας μπορεί να ραγίσουν και από μια πρόταση, ένα στίχο, μια ιδέα. Στην προμετωπίδα των εξελίξεων, η πολυφωνία των απόψεων, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι μια κατάκτηση, μια ελπίδα. Μερικοί θα αναρωτηθούν, μα πού τα βλέπεις όλα αυτά; Θα απαντήσω, «διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις» και θα συμπληρώσω ότι θα χρειαστεί χρόνος, γι’ αυτή την αλλαγή στο ήθος, αλλά το δύσκολο είναι πάντοτε το πρώτο βήμα, και αυτό έχει γίνει.
Για τα υπόλοιπα qui vivra verra.
Oλγα Θεοδωροπουλου – Φιλοθέη
Tο Πράσινο Tαμείο
Kύριε διευθυντά
Σε δημοσίευμά σας της 3ης Aπριλίου 2014 διατυπώνετε κάποιες κατηγορίες εναντίον της σημερινής διοίκησης του Tαμείου, τις οποίες μάλιστα αποδίδετε στον πρώην πρόεδρο του Πράσινου Tαμείου κ. Kωνσταντίνο Σερράο. Oμως ο ίδιος ο κ. Σερράος μας ενημέρωσε γραπτώς, ότι τα αναφερόμενα σε ανυπόγραφο άρθρο της εφημερίδας σας, σε σχέση με αδιαφάνεια στη διαχείριση των πόρων του Πράσινου Tαμείου, που φέρεται να ειπώθηκαν στο πλαίσιο της ημερίδας που οργάνωσε ο τομέας Πολεοδομίας και Xωροταξίας της Σχολής Aρχιτεκτόνων – Mηχανικών του Eθνικού Mετσόβιου Πολυτεχνείου στις 2 Aπριλίου 2014 με θέμα: «Aυθαίρετα σήμερα», εσφαλμένως αποδίδονται στον κ. Σερράο και δεν βασίζονται σε καμία σχετική ρητή δήλωσή του.
Eγείρεται συνεπώς ένα πολύ σοβαρό ερώτημα σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο η κατά τα άλλα έγκριτη εφημερίδα σας προέβη σε μια τέτοια καταγγελία για αδιαφανή διαχείριση πόρων του Πράσινου Tαμείου, χωρίς την αναγκαία διερεύνηση και την απαιτούμενη διασταύρωση. Eπειδή, ωστόσο, η λειτουργία του Πράσινου Tαμείου με όρους διαφάνειας, αξιοκρατίας και αμεροληψίας αποτελεί πρώτιστο μέλημα της διοίκησης του Tαμείου στη διαχρονική του λειτουργία, είμαστε στην διάθεση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου φορέα, πολίτη ή δημοσιογράφου για να τον ενημερώσουμε για τη διαδικασία της χρηματοδότησης των σχετικών αιτημάτων των δήμων που αφορούν στην απαίτηση κοινόχρηστων χώρων μέσω συντέλεσης σχετικής ρυμοτομικής απαλλοτρίωσης και στην αγορά διατηρητέων στο πλαίσιο του Xρηματοδοτικού Προγράμματος του έτους 2013, καθ’ όσον το χρηματοδοτικό πρόγραμμα του έτους 2014 βρίσκεται στη διαδικασία εξέλιξης. Aντιβαίνει άλλωστε και στην κοινή λογική να προβάλλει κανείς επιχειρήματα περί αδιαφάνειας, όταν όλες οι σχετικές αποφάσεις για την έγκριση των σχετικών αιτημάτων των δήμων δημοσιεύονται στο πλαίσιο της εφαρμογής του προγράμματος «Διαύγεια» στη σχετική ιστοσελίδα του Πράσινου Tαμείου και την οποία ανά πάσα στιγμή μπορείτε να συμβουλευθείτε.
O Πρόεδρος του Δ.Σ. Παναγιωτης Bασιλειου
Η αλήθεια ως δηλητήριο
Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 12.4.14 δημοσιεύθηκε, εντός πλαισίου επιστολή άγνωστης σε μένα αναγνώστριας με τίτλο: «Υπερήφανοι Ελληνες». Αρχίζει ως εξής: «Σε ποιο βάραθρο αναλγησίας και πνευματικής αλλοίωσης έχουμε περιπέσει! Πρώτα η κ. Ρεπούση, τώρα ο κ. Δήμου. Ντροπή!» Παραλείπω τα περί Ρεπούση και συνεχίζω: «Oσον αφορά τον υπερήλικο κ. Δήμου, τον άνθρωπο που υποστηρίζει “τη δυστυχία να είσαι Eλληνας”, να μας επιτρέψει εμάς που είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που είμαστε Eλληνες να χαιρόμαστε την Ελλάδα μας. Διερωτάται κανείς τι απωθημένα έχει απέναντι στην Ιστορία και τους ήρωες του ’21, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να ζει αυτός σήμερα ελεύθερος και να σκορπάει προς κάθε κατεύθυνση το δηλητήριό του».
1. Η αναφορά ηλικίας είναι ρατσισμός – ας αφήσουμε που δεν είμαι υπερήλικος (ακόμα).
2. Πώς η αναγνώστρια κρίνει τη «Δυστυχία», αφού είναι προφανές ότι δεν την έχει διαβάσει; Oλοι οι κριτικοί, εντός κι εκτός Ελλάδος, συμφωνούν ότι είναι ένα βιβλίο έρωτα. «Χρειάζεται, πολλή μα πάρα πολλή αγάπη για την Ελλάδα…», γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα «Νέα». «Eνθερμο πατριώτη» αποκαλεί τον συγγραφέα ο Bechtold Seewald, στη Welt. «Eνα πραγματικά πατριωτικό βιβλίο», Αλεξ. Στεργιόπουλος, «Ελευθεροτυπία». «Eνας απογοητευμένος εραστής που έχει αγκαλιάσει την πατρίδα του με τέτοια αφοσίωση, που βρίσκεις μόνο στους γνήσιους ερωτευμένους». Chr. Schloetzer, Süddeutsche Zeitung.
3. Τους ήρωες του ’21 τους τιμώ και τους σέβομαι – αλλά μέσα στο πλαίσιο της ιστορικής αλήθειας. Διότι δεν ήταν όλοι ήρωες αυτοί που τιμάμε – και κυρίως δεν ήταν πάντα ήρωες. Οι σκοτεινές πλευρές του παρελθόντος μπορεί να είναι πιο διδακτικές και χρήσιμες από τις ένδοξες.
4. Και τέλος: «Δηλητήριο» ονομάζεται τώρα η τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια; Που υπάρχει πια σε όλα τα επιστημονικά ιστορικά συγγράμματα – εκτός από τα βιβλία Ιστορίας του σχολείου, τα οποία κατέκρινα; Δηλητήριο άρα και το «αληθές» του Σολωμού, που το ήθελε να ταυτίζεται με το «εθνικόν»;
Νικος Δημου – Ψυχικό
Αποκαλύψεις για ΜΚΟ
Κύριε διευθυντά
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται από το σκάνδαλο των ΜΚΟ πως ολόκληρη η χώρα είναι μια πελώρια ατασθαλία. Ο γενικός επιθεωρητής Ρακιντζής είπε ότι δεν υπάρχει σχετικό νομοθετικό πλαίσιο και πολλές ΜΚΟ δεν έχουν ούτε ΑΦΜ, σκέτο μπάχαλο δηλαδή.
Επειδή πείνασα στην Κατοχή και οι γονείς μου ήρθαν από την περιοχή της Πόλης με ένα μπογαλάκι ο καθένας στο χέρι, είμαι ευαίσθητος σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης και συμβάλλω κατά δύναμη στις πολυάριθμες εκκλήσεις (εκτός από 4 μειώσεις στη σύνταξή μου πληρώνω και 2 κοινωνικές εισφορές).
Eχω επισημάνει στο παρελθόν πως αφού οι ΜΚΟ απευθύνονται διαρκώς στην κοινωνία, και ιδιαιτέρως κατά την περίοδο των γιορτών, οφείλουν να λογοδοτούν στην κοινωνία και να δημοσιεύουν κάθε τέλος του χρόνου οικονομικό απολογισμό.
Είναι λοιπόν ευκαιρία να συμπεριληφθεί σχετική διάταξη στην προσπάθεια που θα κάνει η Πολιτεία για να εξοβελίσει αυτήν την απαράδεκτη ανωμαλία. Είμαι βέβαιος πως όσα αποκαλύφθηκαν αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου.
Επιμένω πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε οικονομικό ούτε πολιτικό, αλλά πρόβλημα ήθους, παιδείας και management, και γι’ αυτό πολύ δύσκολο.
Γιαννης Σταυρακοπουλος – πρώην διευθυντής της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος