«Σβήνει και χάνεται η μορφή σου / η ερωτική…» •
Πόσα δεν πιστεύει ο άνθρωπος • ιδίως όσο είναι νέος • πως θα μείνουν ανεξίτηλα μέσα του. • Πρόσωπα, λόγια, αγάπες, πόνοι, στιγμές, εικόνες, μουσικές, διαβάσματα. • Και περνά μεγάλο μέρος της ζωής του με όλα αυτά ζωντανά και πολύχρωμα πάντα. • Ωσπου ξαφνικά μια μέρα διαπιστώνει πως έχει αρχίσει ό,τι ποτέ δεν περίμενε: • το ξεθώριασμα. • Που με το χρόνο κι αυτό προχωράει • -όπως στις ρωμαϊκές τοιχογραφίες που τις είδαμε στη «Ρόμα» του Φελίνι να ξεθωριάζουν και να ραγίζουν αμέσως μόλις αποσφραγίζονταν οι κατακόμβες κι έρχονταν σ’ επαφή με το φως και την ατμόσφαιρα. •
Δεν είναι ζήτημα μνήμης, μυαλού. • Ψυχής ζήτημα είναι. • Καταρρέουν κρύπτες και κατακόμβες με το πέρασμα του χρόνου • και καμιά «τοιχογραφία» • κανένα χρώμα δεν αποδεικνύεται ανεξίτηλο. • Οχι πως σβήνουν εντελώς • ή ξεθωριάζουν όλα σε σημείο που να γίνονται θολά, μισοσβησμένα. • Τα ριζιμιά σε ακολουθούν πάντα. • Αλλά τα χρώματα είναι πια αχνά • διακριτικά θα έλεγες • πιο ανώδυνα • ή και ανήδονα • πια. • Κι απ’ όλα • ίσως • εξαρτάται • τα παιδικά χρόνια φαίνεται πως αντέχουν περισσότερο. •
Τα αγόρια, • πατέρες και γιοι, • έφτιαχναν σκάμματα στην αυλή • ή έξω από το σπίτι στην αλάνα τη γεμάτη ήδη με μαργαρίτες • για να στήσουν εκεί την ψησταριά για τον οβελία, • που είχαν ετοιμάσει και ακουμπήσει λοξά στον μαντρότοιχο. • Τα κορίτσια μέσα, • πάσης ηλικίας, με προεξάρχουσα την αναψοκοκκονισμένη από τις φούριες των ημερών αλλά λάμπουσα Μεγάλη Μάνα, • μαγείρευαν κι ετοίμαζαν τις χίλιες μύριες λιχουδιές στην κουζίνα • ή μπαινόβγαιναν στρώνοντας και στολίζοντας στην αυλή το μακρύ πασχαλινό τραπέζι κάτω απ’ την κληματαριά και το αγιόκλημα. • Ο σκύλος κι οι γάτες • ακόμα και το κοτέτσι στην άκρη της αυλής • αναστατώνονταν σαν να μετείχαν κι αυτά στον γιορτινό αναβρασμό του σπιτιού. •
«Στη μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας / σε κάποιο τοίχο που ’χει γκρεμιστεί…» • καθώς λέει και το τραγούδι του Χατζιδάκι. •
Δεν εβίωσα κατανυκτικά, • «παπαδιαμαντικά», να το πω έτσι, • την Ανάσταση. • Παιδί της πόλης. • Με τα ποτάμια του κόσμου να προσέρχονται λίγη ώρα πριν από τα μεσάνυχτα και το Χριστός Ανέστη στην εκκλησία της γειτονιάς • με τα κοιτάγματα και τα ψιθυρίσματα πάντα • με τις απλές άσπρες λαμπάδες στο χέρι, • τόσο όμορφα αστόλιστες, • τόσο πιο θελκτικές απ’ ό,τι οι αποκρουστικά φορτωμένες σημερινές • ή, τα παιδιά, με τα πτυσσόμενα εκείνα χάρτινα στρογγυλά φαναράκια • που σε γλίτωναν κι από τη συνεχή παρατήρηση «πρόσεχε τα μαλλιά της κυρίας» μπροστά σου, • με την έξαψη του «δεύτε λάβετε φως» και το φωτεινό ποταμάκι να ξεχύνεται από το εσωτερικό του ναού προς κάθε κατεύθυνση έξω • με τη θεαματική έξοδο παπάδων και ψαλτάδων και την άνοδό τους στην εξέδρα του Χριστός Ανέστη • με την έκρηξη ψαλμών, κωδωνοκρουσιών, φιλιών, αγκαλιασμάτων και κάποιων βεγγαλικών που έφερνε η Ωρα 12 και η αναγγελία της Ανάστασης. • Αυτό, το λίγο, • το όχι και τόσο υποβλητικό ίσως, • αλλά ζεστό κι ανθρώπινο ακόμα, • και τόσο, μα τόσο διαφορετικό από αυτό που ακολούθησε μέσα στον ρου του χρόνου • ώσπου να φτάσουμε στο σημερινό ξενέρωμα. • Και συχνά στο απεχθές κι επικίνδυνο κατάντημα των «αναστάσιμων τελετών» • με τα φοβερά εκρηκτικά που ανατινάζουν ψαλμωδίες, αφτιά, μάτια, ψυχές • και καμιά φορά και χέρια, πόδια, σώματα, • και έχουν αναγορευθεί και «τοπική τουριστική ατραξιόν», τρομάρα τους, σε πολλές επαρχιακές πόλεις, • πρωτεύουσες μεγάλων νησιών ιδίως. •
Αλλά • από πίττα που δεν τρως… • Πια.
Καλό Πάσχα. • Αναίμακτο.