Με μια (ακριβή) γαλλοκορεατική παραγωγή, με Κορεάτη σκηνοθέτη, γνωστούς αγγλόφωνους ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους και σενάριο που παραπέμπει σε ταινία καταστροφής, το μείγμα του «Snowpiercer» του Γου-Χο Μπονγκ χαρακτηρίζεται το λιγότερο ασυνήθιστο. Ομολογουμένως λοιπόν ήμασταν κάπως διστακτικοί καθώς περιμέναμε να αρχίσει η προβολή της πρεμιέρας στα Village-The Mall την Τρίτη το βράδυ. Η φιλόξενη ατμόσφαιρα πάντως που δημιούργησαν οι άνθρωποι της κορεατικής πρεσβείας (συνδιοργάνωσε με τα Village την εκδήλωση) προδιέθεσε θετικά για τη συνέχεια. Επιπλέον, η παρουσία του πρέσβη της Ν. Κορέας, όπως και η σύντομη ομιλία του, πέραν της υποστήριξης στην ταινία σηματοδοτεί και ένα άνοιγμα της πρεσβείας της ασιατικής χώρας προς την αθηναϊκή κοινωνία.
Ενα τρένο-κιβωτός
Οσο για την ταινία, αποδείχθηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Τοποθετημένη σε μια μελλοντική δυστοπία όπου ύστερα από αποτυχημένα πειράματα με τα αέρια του θερμοκηπίου η Γη έχει πάρει μια αφιλόξενη παγωμένη μορφή, αφηγείται την ιστορία των επιζώντων, αέναων επιβατών ενός τρένου-κιβωτού. Εκεί τα χάσματα μεταξύ των τάξεων έχουν μεγεθυνθεί στο έπακρο, με τους επιβάτες της «ουράς» να ζουν εξαθλιωμένοι ενώ των μπροστινών βαγονιών απολαμβάνουν όλες τις ανέσεις. Η εξέγερση δεν θα αργήσει να ξεσπάσει προχωρώντας από βαγόνι σε βαγόνι, με αφηγηματικό στυλ που θυμίζει πέρασμα «πίστας» σε βίντεο γκέιμ.
Ωστόσο, παρά το ξεκάθαρο ιδεολογικό περιεχόμενο, τα κοινωνικά μηνύματα μένουν αμήχανα και σχηματικά. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η διαχείριση των ηθικών διλημμάτων που αντιμετωπίζουν οι ήρωες καθώς περνούν από το ένα συνειδησιακό στάδιο στο επόμενο διασχίζοντας το τρένο και μαθαίνοντας νέες πληροφορίες. Η κορεατική σκηνοθετική οπτική ζωντανεύει εξαιρετικά τη ροή αυτών των εξελίξεων. Σκηνές όπως αυτή του «πρωτοχρονιάτικου διαλείμματος» της μάχης ή του γεύματος στο σούσι μπαρ λειτουργούν ως ευεργετικές ενέσεις ανάλυσης χαρακτήρων. Βέβαια και η παρουσία ηθοποιών όπως ο Εντ Χάρις και η Τίλντα Σουίντον δεν βλάπτει καθόλου.
Φυσικά, η ταινία έχει και προβλήματα· κυρίως σεναριακές ευκολίες και το κάπως αφελές φινάλε. Ωστόσο σε γενικές γραμμές και δεδομένων των (ουκ ολίγων) «τεράτων» που έχουμε δει στο συγκεκριμένο είδος, κρίνεται πολύ άνω του μετρίου.