Αντιληπτό ή όχι, η χώρα βρίσκεται πλέον σε προεκλογική περίοδο. Η πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών απέχει λιγότερο από ένα μήνα, η δεύτερη μαζί με τις ευρωεκλογές, ελάχιστα περισσότερο. Υπάρχει πληθώρα υποψηφίων για διάφορα αξιώματα (σημερινό δημοσίευμα της «Καθημερινής» τους ανεβάζει πάνω από τις 75.000), γεγονός που πρέπει να ικανοποιεί όσους επιθυμούν και ευαγγελίζονται την ανάγκη ανανέωσης των προσώπων που ασχολούνται με τα κοινά, ενώ ταυτόχρονα η κοινή γνώμη ανακαλύπτει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί πλέον… εξυγιαντικό παράγοντα και τροφοδότη της πολιτικής ζωής. Εντυπωσιάζει πραγματικά η επιθυμία τόσο πολλών από εκείνους που υπηρέτησαν και υπηρετούν το άθλημα να συμβάλλουν με την εμπειρία τους στην άνοδο του επιπέδου της πολιτικής στη χώρα, όπως εντυπωσιάζει και το μέγεθος της προσπάθειας την οποία κάνουν οι πολιτικοί για να τους προσελκύσουν. Γεγονός που οδηγεί στην προσδοκία ότι κάτι καλό θα προκύψει από αυτή την ώσμωση για την Ελλάδα στο μέλλον…
Ενα δεύτερο γεγονός που σίγουρα θα ωφελήσει τη χώρα είναι ότι από τώρα και στο εξής οι ευρωβουλευτές θα επιλέγονται από τον λαό με σταυροδότηση. Τις λίστες των υποψηφίων θα τις καταρτίζουν οι ηγεσίες των κομμάτων, αλλά την τελική επιλογή θα την κάνουν οι πολίτες. Στο χέρι τους θα είναι πια να στέλνουν τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ποδοσφαιρικά, δημοσιογραφικά, επιθεωρησιακά και κάθε άλλης μορφής αναγνωρίσιμα ινδάλματά τους στις περιφέρειες, στους δήμους και στο Ευρωκοινοβούλιο. Σίγουροι ότι θα τους εκπροσωπήσουν με τον καλύτερο και πιο επαρκή τρόπο, αφού έχουν αποδείξει ήδη ότι διαθέτουν τις γνώσεις και το ενδιαφέρον είτε για την Αυτοδιοίκηση είτε για την Ευρώπη. Δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγει και από αυτό…
Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές και οι ευρωεκλογές δεν περιορίζονται στο αντικείμενό τους. Δηλαδή στην εκλογή δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων, περιφερειαρχών και περιφερειακών συμβουλίων και ευρωβουλευτών. Τα αποτελέσματά τους θα χρησιμοποιηθούν για να αποδείξουν αν επρόκειτο στην πραγματικότητα για ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της κυβέρνησης, για μία αντιπαράθεση της οργής και της εμπιστοσύνης προς αυτήν και τελικά θα καθορίσουν τον χρόνο της επιβίωσής της. Ποιος νοιάζεται για τη λειτουργία των δήμων και των περιφερειών, ποιος ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ευρώπης; Οχι τα κόμματα τουλάχιστον και πιθανότατα όχι και μία μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης. Αλλωστε έτσι είναι προσανατολισμένες και οι προεκλογικές εκστρατείες πολλών κομμάτων. Που σημαίνει ότι η… πολιτικοποίηση των «μαζών» κερδίζει έδαφος και επομένως κάτι καλό αναμένεται και από αυτόν τον τομέα…
Ενα άλλο κέρδος θα είναι η μεταμόρφωση της πολιτικής σκηνής. Βλέπουμε τη Χρυσή Αυγή να συνδυάζει τη γνωστή ρητορική της με μια προσπάθεια απόκτησης αξιοπρεπούς φυσιογνωμίας, μέσω κλειστών συγκεντρώσεων με επιλεγμένο και γραβατωμένο κοινό χωρίς τις αγριόφατσες των ταγμάτων εφόδου. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες από την πλευρά τους έχουν βρει τη μέθοδο της κληρωτίδας για να «αβγατίσουν» τα στελέχη και τους υποψηφίους τους, ενώ ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν το όνειρό τους είναι να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ ή να συνεχίσουν μια πορεία «ψεκασμένη» μεν, οργισμένη και υπερήφανη δε, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής. Τώρα, μάλιστα, που η ίδια η Νέα Δημοκρατία κάνει δειλά βήματα για να αποκτήσει κεντροδεξιό προφίλ, μετά το «φιάσκο» Μπαλτάκου, αν και υποψήφιοί της, όπως ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, ακολουθούν αντίστροφη πορεία.
Πιο αριστερά, το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από μία «Ελιά», ελπίζοντας ότι η σκιά της θα το βοηθήσει να σταθεί κάπως στα πόδια του, ίσως και να επιβιώσει, εκμεταλλευόμενο παράλληλα την αναμενόμενη επιτυχία διαφόρων ανεξάρτητων δημάρχων, τους οποίους στηρίζει. Το νεοεμφανιζόμενο «Ποτάμι» θεωρεί ότι η αοριστία, η αχρωμία και η αοσμία εγγυώνται την επιτυχία του, οπότε πρέπει να περιμένουμε τις εκλογές για να δούμε τη μορφή του. Είναι άγνωστο τι και από πού περιμένει η ΔΗΜΑΡ βοήθεια, αλλά πάντως δείχνει να πιστεύει ακόμη ότι εκφράζει μόνη της την Κεντροαριστερά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει την εσωτερική διαμάχη για τη φυσιογνωμία του πίσω από προτάσεις για δημοψηφίσματα. Τέλος, το ΚΚΕ προχωρεί αρειμάνιο και αγέρωχο στη γνωστή γραμμή «έξι – επτά τα κόμματα, δύο οι πολιτικές», η δική του και των άλλων.
Είναι σίγουρο ότι και απ’ όλα αυτά θα βγει κάτι καλό και πάντως διαφορετικό…