Επαναστατική διέγερση σαρώνει την Ελλάδα, εν όψει των εκλογών του προσεχούς Μαΐου. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής αριστεράς εκήρυξε τον πόλεμο –σε επίπεδο φοιτητικού αμφιθεάτρου μάλλον– εναντίον της Γερμανίδος καγκελαρίου κ. Αγκελα Μέρκελ και της ελληνικής «ολιγαρχίας» στο τοπικό επίπεδο.
Στόχος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως είναι η συσπείρωση της Αριστεράς προς την οποία πλέον κυρίως απευθύνεται, διότι αντελήφθη προφανώς ότι η όποια διεισδυτικότητα του κόμματός του προς τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και προς τη Ν.Δ. έχει ολοκληρωθεί.
Επιδιώκει εν ολίγοις τη δημιουργία «μαζικού κινήματος», με στόχο τη μερική ανατροπή της τοπικής και ευρωπαϊκής καθεστηκυίας τάξεως. Παρόμοιες εμπειρίες εβίωσε η Ελλάς κατά το παρελθόν ― βίαιες στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και ηπιότερες συγκριτικώς κατά την πρώτη επταετία του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρχε η αντίληψη ότι όλα αυτά ανήκαν οριστικά στο παρελθόν, αλλά η εκτίμηση αυτή αναιρείται καθημερινώς.
Η επανάσταση του προέδρου της Ν.Δ. και πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά έχει ως στόχο να μεταβάλει άρδην τη φυσιογνωμία της Ελλάδος. Κατευθύνεται εκ των άνω, από την ευρωπαϊκή ιθύνουσα τάξη και την ελλαδική της αντανάκλαση, με όλα τα βαλκανικά στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν.
Εχει η επανάσταση αυτή περιεχόμενο ακραία φιλελεύθερο, αλλά προωθείται με τρόπο ιδιόρρυθμο, όπως συνήθως συμβαίνει παρ’ ημίν, αφού από τη σάρωση του οικονομικού συστήματος επιχειρείται να διασωθεί η ανωτάτη έκφανσή του. Τα υπόλοιπα επαφίενται στο δημιουργικό δαιμόνιο του Ελληνα.
Και οι δύο επαναστατικές, ούτως ειπείν, ροπές επιχειρούν να διαχειρισθούν τις προσδοκίες και τους φόβους του εκλογικού σώματος. Εξ ου και η αποδιοργάνωση και ο ανορθολογισμός που φαίνεται να κυριαρχούν μεταξύ των πολιτών. Από την άποψη αυτή το θέμα δεν είναι ποιο από τα δύο κόμματα θα εξασφαλίσει την πλειοψηφία –ούτως ή άλλως δεν πρόκειται περί εθνικών εκλογών– αλλά με ποιο τρόπο θα επανακτήσει η κοινωνία τη διασαλευθείσα ισορροπία της.
Προοπτική αναγεννήσεως της Αριστεράς δεν υφίσταται. Παραμένει προσηλωμένη σε μία μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων, παρά το γεγονός ότι η τέταρτη τάξη, που θα υποκαθιστούσε υποτίθεται την αστική, έπαυσε να είναι ο δυναμικός παράγοντας αμφισβητήσεως στις κοινωνίες της Ευρώπης. Το προλεταριάτο βρίσκεται πλέον στην Απω Ανατολή, στην Κίνα, στις Ινδίες, στη Νότια Κορέα και αλλού. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία, η χώρα στην οποία έκανε την εμφάνισή της η βιομηχανική επανάσταση, έχει επί της ουσίας αποβιομηχανοποιηθεί.
Η συντηρητική παράταξη έχει απολύτως φιλελευθεροποιηθεί εκ των πραγμάτων, και η προβολή των παραδοσιακών της αξιών γίνεται με τρόπο πρωτόγονο, στρεβλό και αφελή από τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Φιλελευθερισμός και εθνοκεντρική δεξιά είναι έννοιες ασύμβατες. Η δίωξη της Χρυσής Αυγής θα οδηγήσει πιθανόν σε μετεξέλιξή της, ως κόμμα εξόχως ευρωσκεπτικιστικό, δίχως αναφορές στα πρότυπα του Γ΄ Ράιχ. Αυτό συνέβη στην Αυστρία, στη Γαλλία και αλλού.
Εάν η παραδοσιακή κεντροδεξιά δεν αναγεννηθεί –εγχείρημα ούτως ή άλλως δυσχερέστατο– δεν θα έχει λόγο υπάρξεως στο μέλλον. Τακτικισμοί, επαναστατικές φρασεολογίες σε κόμματα εξουσίας δεν είναι δυνατόν να δώσουν λύσεις στα ουσιώδη θέματα.