Ακόμη και κατά το ταξίδι του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Ασία, το οποίο ξεκινά σήμερα από την Ιαπωνία, η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι συντονισμένη στον ρυθμό της ουκρανικής κρίσης. Ενας πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας θεωρείται πλέον πιθανός, καθώς η ένταση αυξάνεται, ενώ οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για παραβίαση της συμφωνίας της Γενεύης.
Αν και οι γεωστρατηγικές ισορροπίες είναι διαφορετικές, η τύχη της Κριμαίας αντανακλάται στην Ανατολική Ασία, όπου η Κίνα αμφισβητεί την ιαπωνική κυριαρχία στα νησιά Σενκάκου, στην Ανατολική Κινεζική Θάλασσα. Η Κίνα επεκτείνει τις αξιώσεις της και στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, έναντι των Φιλιππίνων, οι οποίες κατά την επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα αναμένεται να υπογράψουν μία συμφωνία που θα επεκτείνει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα. Σε επίπεδο συμβολισμού, τουλάχιστον, το γεγονός ότι το ταξίδι δεν περιλαμβάνει την Κίνα σίγουρα στέλνει ένα μήνυμα.
Αναλυτές εκτιμούν πως ο χειρισμός της κρίσης στην Ουκρανία δοκιμάζει την αμερικανική αξιοπιστία και ηγεσία στην Ασία, μια και οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία δεν εμπόδισαν την επέκταση των εστιών έντασης στην Ανατολική Ουκρανία. Το ερώτημα για τις ασιατικές χώρες είναι έκδηλο: τι είναι διατεθειμένες να κάνουν οι ΗΠΑ για να προστατεύσουν τους συμμάχους τους απέναντι στις κινεζικές διεκδικήσεις;
Χθες Τρίτη, το μόνο που ήταν έτοιμες να κάνουν οι ΗΠΑ ήταν να υποσχεθούν, διά του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, οικονομική στήριξη στην Ουκρανία. Κατά την πρώτη ημέρα της επίσκεψής του στο Κίεβο, και απέναντι στις απειλές της Ρωσίας για κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου, ο κ. Μπάιντεν θέλησε να διαβεβαιώσει τους Ουκρανούς ότι «δεν θα προχωρήσετε αυτό τον δρόμο μόνοι σας. Οι ΗΠΑ θα είναι μαζί σας». Αφήνοντας στην άκρη δηλώσεις όπως αυτές του γερουσιαστή Τζον Μακέιν, ο οποίος εκτίμησε ότι «η Ρωσία είναι ένα βενζινάδικο, που το διοικεί η μαφία, και έχει μασκαρευτεί ως χώρα», ολοένα περισσότεροι Αμερικανοί πολιτικοί θεωρούν αναγκαία μια αλλαγή στρατηγικής απέναντι στη Ρωσία, κρίνοντας ότι το κλειδί είναι η ενεργειακή ασφάλεια, κατ’ αρχάς της Ουκρανίας αλλά και ευρύτερα, της Ευρώπης.
Και μπορεί η εξαγωγή αμερικανικού φυσικού αερίου στην Ουκρανία να γίνει εφικτή με διαδικασίες-εξπρές από τη Λουιζιάνα, αλλά η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία θα είναι πιο πολύπλοκη. Πρώτον, θα πρέπει πρώτα να εγκριθούν οι εξαγωγές φυσικού αερίου σε μεγάλη κλίμακα, κάτι πολιτικά δύσκολο καθώς αναμένεται να οδηγήσει υψηλότερα την τιμή του στις ΗΠΑ. Δεύτερον, χρειάζονται χρόνια για την ανάπτυξη των σχετικών υποδομών (σταθμών LNG) ώστε να υπάρξει μια μεγαλύτερης κλίμακας αλλαγή στις ενεργειακές ροές, από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη. Η απεξάρτηση της Ευρώπης, λοιπόν, θα είναι δύσκολη και χρονοβόρος. Οσο η ένταση κορυφώνεται, όμως, τόσο οι οικονομικές κυρώσεις θα εντείνονται, με επιπτώσεις και στην αναιμική ευρωπαϊκή οικονομία.
Μία δεύτερη, πιο επιθετική κίνηση θα ήταν η ανάπτυξη αμερικανικών στρατευμάτων. Υστερα από την εμπειρία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν υπάρχουν πολλοί που να προτείνουν την αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων για να αντιμετωπισθεί η κρίση στην Ουκρανία. Ενας από τους λίγους είναι ο Τζέιμς Τζέφρι, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Ιράκ. Γράφοντας στην Washington Post, εκτιμά πως ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν αμφιβάλλει ότι οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη των όπλων. Αυτό, τονίζει, δημιουργεί μια πολύ πιο επικίνδυνη κατάσταση από την προοπτική αποστολής μικρών δυνάμεων στρατού στην Πολωνία, στα κράτη της Βαλτικής και στη Ρουμανία.
Από την πλευρά του, το ΝΑΤΟ αποφάσισε την περασμένη εβδομάδα την ανάπτυξη εναέριων και ναυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, ωστόσο χώρες όπως η Πολωνία ζητούν την ανάπτυξη μόνιμων επίγειων δυνάμεων. Οσο για τον υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων της Ουκρανίας Αρσέν Αβάκοφ, όταν ερωτήθηκε σε συνέντευξή του τι θα ήθελε από τους Αμερικανούς, το είπε ξεκάθαρα: «Να είχαν αναπτύξει τον Εκτο Στόλο (στη Μαύρη Θάλασσα) νωρίτερα».